بررسی فیلم Dumplin: داستانی کمدی در مورد دغدغه‌های واقعی نسل جوان

همان‌طور که دالی پارتن Dolly Parton در آهنگ معروف سال 2008 خود، «بهتر است به زندگیت برسی» Better Get to Livin می‌گوید: “درست است که دالایی لاما (رهبر دینی بودائی‌های تبت) نیستم، اما سعی می‌کنم کمی شما را نصیحت‌کنم: اگر سرت را بالا بگیری و به جلو حرکت کنی و ایمان داشته باشی، مسیر درست زندگیت را پیدا می‌کنی.”، «دامپلین» Dumplin‘ نیز سعی دارد همین پیام را به مخاطب نوجوان خود بدهد.
حضور پررنگ این آهنگ در فیلم «دامپلین» بی‌دلیل نیست، چراکه تأثیر شخصیت دالی در این داستان از یک دالایی لاما کمتر نیست.

همچنین بخوانید:
مارول نظریه‌ای در مورد یکی از شخصیت‌های Avengers که در فیلم قبلی این مجموعه کشته شد، را تایید کرد.

درست است که خود این خواننده در این کمدی دوست‌داشتنی ساخته آن فلچر Anne Fletcher، حضور ندارد، اما به دلیل استفاده از آهنگ‌های او و تأثیر مهم این خواننده بر روی شخصیت اصلی داستان، دختری درشت‌هیکل که یکی از طرفداران پارتن است و با شرکت در مسابقه زیبایی، سعی در انجام حرکتی متفاوت در جامعه شهر کوچک خود دارد، می‌توان گفت دالی، به نمادی برای این فیلم تبدیل شده است.
این فیلم که برای پخش در شبکه نت‌فلیکس Netflix ساخته شد، جدیدترین نمونه از فیلم‌های کمدی نوجوانانه‌ است که اخیراً در مسیر تغییر داستان‌های کلیشه‌ای نوجوانانه و مطرح کردن موضوعاتی واقعی‌تر، ساخته می‌شوند. «دامپلین» برعکس فیلم‌های قبل‌تر از خود، ازجمله «قرار را بذار» Set It Up و «به همه پسرانی که قبلاً دوستشان داشتم» To All the Boys I’ve Loved Before، با حضور جنیفر انیستون Jennifer Aniston و پارتن، توانسته داستانی جالب برای سرگرمی نسل جوان بسازد. داستان Dumplin‘ بسیار فکر شده است، از پیامی که در مورد ظاهر فیزیکی افراد دارد تا استفاده از شخصیت‌های معروف در آن؛ اما پیام داستان به حدی صادقانه و صمیمانه منتقل می‌شود که کاملاً به دل می‌نشیند.

بخش بزرگی از موفق این فیلم مدیون بازی عالی دانیل مک‌دونالد Danielle Macdonald است که سال گذشته با بازی در فیلم موفق جشنواره ساندنس Sundance، «$پتی کیک» Patti Cake$، به دنیای سینما معرفی شد. طنز روان و به‌جایی که او به فیلم‌نامه نوشته کریستین هان Kristin Hahn (اقتباس شده از رمانی به همین نام، نوشته جولی مورفی Julie Murphy) اضافه کرده است، باعث دل‌نشین‌تر شدن این شخصیت شده است.

ویلودین Willowdean که مادرش او را Dumplin’ صدا می‌کند، دختر 17 ساله‌ای دبیرستانی است که در وقت‌های آزادش در رستورانی کار می‌کند. او از ظاهرش راضی است، اما دوست دارد طرز فکر جامعه بسته و متعصب شهرش را تغییر دهد. مادرش روزی Rosie، با بازی جنیفر انیستون، نمادی از فشارهای جامعه بر اوست. او که در زمان جوانی خود برنده مسابقات زیبایی بوده است، حالا سال‌های بزرگ‌سالی‌اش را صرف برگزاری و آماده‌سازی این مراسم می‌کند. به همین خاطر، خواهرش لوسی (با بازی هیلاری بگلی Hillary Begley) عملاً ویلودین را بزرگ کرده است. رابطه مادر و دختر سرد و پرتنش است و هر دوی آن‌ها در درون خود، از این‌که باهم نسبتی دارند، خجالت می‌کشد.
وقتی ویلودین تصمیم می‌گیرد برای مسابقات زیبایی ثبت‌نام کند، هدفش اول انتقام گرفتن و اذیت کردن مادرش و بعد اعتراض به برگزاری این‌چنین مسابقاتی است. بااین‌حال، درنهایت این حرکت اعتراضی، به حرکت مثبت دیگری تبدیل می‌شود. همکلاسی درشت‌ اندام و خجالتی ویلودین، میلی Millie (با بازی مدی بایلیو Maddie Baillio) با دیدن او این جرئت را پیدا می‌کند که او هم در این مسابقه شرکت کند. به دنبال او همکلاسی آزادی‌خواه همجنسگرایشان، هانا (با بازی بکس تیلور- کلاوس Bex Taylor-Klaus) نیز به آن‌ها می‌پیوندد؛ اما وقتی ویلودین تلاش‌های دوست صمیمی‌اش الن Ellen (با بازی اودیا راش Odeya Rush) برای شرکت در این مسابقه را می‌بیند، به فکر فرو می‌رود و از خود می‌پرسد واقعاً با چه چیزی مبارزه می‌کند؟ اگر دالی جای او بود چه می‌کرد؟«دامپلین» در بعضی قسمت‌ها نتوانسته خیلی خوب عمل کند. برای مثال بسیاری از شخصیت‌های هان، دارای ویژگی‌های کلیشه‌ هستند که به افراد LGBT (جامعه دگرباشان) نسبت داده می‌شود؛ مانند رفتارهای فمینیستی شخصیت هانا و یا درگ کویین‌هایی Drag queen که در قسمت‌هایی از داستان به کمک ویلودین می‌آیند. همچنین به نظر می‌رسد داستان شتاب‌زده به رابطه روزی و ویلودین و تغییری که در این مدت در آن ایجاد شد، پرداخته است.
بااین‌حال با کارگردانی ظریف و با دقت فلچر (که به نسبت فیلم قبلی خود در سال 2015، «تعقیب آتشین» Hot Pursuit پیشرفت قابل‌توجهی داشته است)، درنهایت داستان به پیام آن در مورد صبر، دوستی و درگیری نوجوانان برای پیدا کردن تعادل بین خودپسندی و همدردی با دیگران، می‌رسد. ویلودین حرفی برای گفتن دارد، اما «دامپلین» توانسته این پیام را در قالب داستانی بدون انتقادی منفی به هرگونه شخصیتی، چه درگ کویین و چه شرکت‌کننده‌های مسابقات زیبایی و با پایانی شیرین و دوست‌داشتنی، به مخاطب نوجوان خود برساند.داستان فرعی فیلم، علاقه ویلودین به همکار خود در رستوران، پسری به نام بو Bo با بازی لوک بنوارد Luke Benward، همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد به سرانجام می‌‌رسد. این‌که در این فیلم به رابطه ویلودین با دوستانش بیشتر از رابطه عاشقانه با یک پسر پرداخته شده است، نکته قابل‌توجه و ارزشمندی است. حضور معنوی شخصیتی مانند دالی برای مرتبط کردن و کنار هم آوردن شخصیت‌ها و اتفاقات فیلم، ضروری بود؛ و ولودین در آخر به این نتیجه می‌رسد که این گفته معروف دالی، “هیچ‌کس نمی‌تواند این بلوند به‌ظاهر احمق را دست‌کم بگیرد.”، برای همه اقشار کم‌تر دیده شده در جامعه صدق می‌کند.
این مطلب از نوشته گای لاج Guy Ludge در سایت ورایتی Variety گرفته شده است.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.