در سال 2017، بری جنکینز Barry Jenkins نویسنده و کارگردان «مهتاب» Moonlight، برندهٔ اسکار بهترین فیلم شد. این فیلم داستان مرد جوانی را روایت می‌کرد که برای نخستین بار عشق را با احساسات ظریف و در عین حال سرسختانهٔ خودش تجربه می‌کرد.
جنکینز بار دیگر در فیلم جدیدش «اگر خیابان بیل می‌توانست حرف بزند»، که اقتباسی ظریف از رمان جیمز بالدوین James Baldwin است، از این موضوع حساس استفاده کرد. در این فیلم هم مثل فیلم «مهتاب»، کارگردانْ رنگ، موسیقی و صورت‌ها را با یکدیگر ترکیب کرده تا فراتر از یک داستان‌گویی ساده رفته باشد. «خیابان بیل» مخاطبانش را به قماری فراتر از صفحه نمایش روبرویشان دعوت می‌کند تا با شخصیت‌ها و دنیایشان به صورتی عمیق‌تر و جادویی‌تر ارتباط برقرار کنند.
همچنین بخوانید:
با فیلم «Green Book» برنده جایزه اسکار بهترین فیلم سال 2019 بیشتر آشنا شوید
از لحظات ابتدایی فیلم، «خیابان بیل» نشان‌دهندهٔ این موضوع است که با یک فیلم عادی روبرو نیستیم: تیش Tish و فونی Fonny با بازی کیکی لین KiKi Layne و استفان جیمز Stephan James وارد پارکی در نیویورک می‌شوند. زبان بدن آنها نشان از کمرویی و در عین حال حالتی صمیمی دارد. همان‌طور که تیش قصه را روایت می‌کند، چیزی که یک داستان عاشقانه متعارف به‌نظر می‌رسد به یک فلش‌بک تبدیل شده و کم‌کم به زمان حال واقعی او در دهه 70 میلادی می‌رسد که در زندان به ملاقات فونی می‌رود.
«اگر خیابان بیل می‌توانست حرف بزند» یک نمایش دلنواز از روایتی یک‌پارچه نیست، اما همان‌طور که تیش امیدها و آرزوهای دوران عاشقی‌اش با فونی را به یاد می‌آورد، مجموعه‌ای از احساسات را می‌بینیم که در فرم باشکوه زیبایش حسی تئاترگونه دارد و کمی بعد در هم می‌شکند. هرچند بالدوین آشکارا در مورد ساختار زندگی این دو شخصیت که تحت‌تأثیر بی‌عدالتی و نژادپرستی بوده نوشته، جنکینز نیز از تحلیل این موضوع فرار نمی‌کند. جروبحث‌های این‌چنینی در درجه دوم اهمیت قرار می‌گیرد و توجه مخاطب به دنیایی مملو از ستمگری و بی‌عدالتی جلب نمی‌شود، بلکه برعکس صحنه‌هایی پر از خوش‌بینی، شوروهیجان و پافشاری بر ارزش-خود در این فیلم به تصویر کشیده شده است.
لین بازیگر تازه‌کار سینما در نقش تیش، در ابتدای آشنایی این شخصیت با فونی، کاراکتری به‌شدت معصوم و خام را از خود نشان می‌دهد. آنها زوج دلنشینی هستند که جذابیت و جاذبه‌شان نسبت به یکدیگر با دیالوگ‌های پرتصنع و به شکلی باشکوه تصویرسازی شده است. 
از آن جایی که این دو شخصیت به شدت مطیع هستند و با دقت و وسواس خاص جنکینز طراحی و اجرا شده‌اند، شخصیت‌های مکمل این فیلم بسیار سرزنده و فراموش‌نشدنی هستند. رجینا کینگ Regina King نامزدی و جایزه‌های متعدد (از جمله اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن) را برای بازی در نقش مادر تیش به دست آورده است. او نبض بسیاری از صحنه‌های حساس فیلم مثل است. برایان تایری هنری Brian Tyree Henry بازیگر نقش دنیل Daniel، دوست فونی، نیز بازی درخشانی از خود به جای گذاشته است.
با وجود تمام زجرها و ناعدالتی‌هایی که در این فیلم وجود دارد، جنکینز یک فیلم به شدت زیبا ساخته است. از استفاده از رنگ‌های درخشان گرفته تا موسیقی حزن‌انگیز و شاعرانه‌‌ٔ نیکولاس بریتل Nicholas Britell. «خیابان بیل» فیلمی است که هر لحظهٔ آن با دقت و وسواس فراوان ساخته شده و کنار هم مجموعه‌ای اثیری ساخته که همانقدر که گواهی عشق و بقاء است، مایه‌دل‌شکستگی نیز هست. حتی در بی‌رحم‌ترین و مخاطره‌آمیزترین صحنه‌ها هم رگه‌هایی از استقامت و امید وجود دارد.
خود فیلم هم مثل قطرهٔ بارانی روی برگْ مرتعش و درخشان است و سرسختانه در پی حفاظت از دنیای درونش در پوستی شکننده است؛ دنیایی که جنکینز یک بار ما را به آن دعوت می‌کند و ما از زاویه دید و محیط دوست‌داشتنی او به تماشایش می‌نشینیم.
این مقاله برگرفته از نوشتهٔ آن هورنادی Ann Hornaday در سایت washingtonpost.com است.
نظر سایر منتقدان دربارهٔ این فیلم چیست؟
تای بور Ty Burr ؛ بوستون گلوب Boston Globe
بالدوین می‌دانست که «امید» به عنوان یک نیروی محرک، ما را به آینده و به روزهای بهتر و متفاوت خواهد برد. «اگر خیابان بیل می‌توانست حرف بزند» پنجره‌ای با شیشه‌های رنگی است که به احتمالات و امکانات آینده با دیدی مثبت نگاه می‌کند. 
هلن اوهارا Helen O’Hara ؛ امپایر Empire
نوعی رومئو و ژولیت که به جای اختلاف خانواده‌ها دچار نژادپرستی سیستمیک شده است. این یک ماجرای عاشقانه و امیدبخش و درعین‌حال اذیت‌کننده و نومیدانه است؛ تجربه‌ٔ حسی پراحساس و ناامیدانه برای عاشقان و مبارزان مشابه.
جاستین چنگ Justin Chang ؛ لس‌آنجلس تایمز Los Angeles Times
در تضاد با اندوه هنرمندانهٔ فیلم، جنکینز با هوشیاری و مهربانی، دید ما را اصلاح می‌کند. درخشش پراحساس این فیلم‌ساز، به درستی متعلق به شخصیت‌های فیلم است. او آنقدر بخشنده است که مخاطبش را نیز در این مورد فراموش نمی‌کند. 
وندی آر. وینستاین Wendy R. Weinstein ؛ فیلم ژورنال اینترنشنال Film Journal International
«اگر خیابان بیل می‌توانست حرف بزند» یک تلفیق عالی از احساسات است؛ جنکینز و بالدوین هر دو سبکی شاعرانه و ظریف دارند که زیبایی و امید را با تمرکز بر حقیقت احساسات شخصیت‌هایشان، در سخت‌ترین شرایط هم نقل می‌کنند. این فیلم هم مثل کتابش، یک داستان عاشقانه و همچنین کیفرخواستی قوی دربارهٔ نژادپرستی سیستمیک و سیستم قضاوت فاسد است.
کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.
Post Views:
6
