فضاپیمای خورشیدی لایت سیل 2 (LightSail) بادبان‌های نازک خود را که به وسعت رینگ بوکس هستند باز کرده تا با استفاده از انرژی خورشیدی در فضا به پیش برود.
این فضاپیما در واقع با هدف آزمایش مکانیزم بادبان‌های خورشیدی و نحوه استفاده از انرژی خورشید به جای سوخت‌های متداول توسط شرکت اکتشافات فضایی غیر انتفاعی The Planetary Society و با راکت فالکون هوی اسپیس ایکس به فضا فرستاده شد و چندی پیش هم اولین سیگنال خود را به زمین ارسال کرد.
لایت سیل 2 از انرژی فوتون‌های خورشیدی استفاده می‌کند. این ذرات اگرچه جرم ندارند اما به خاطر وجود تکانه حرکتی، پس از برخورد به یک سطح صاف از آن بازتاب کرده و جسم را کمی به سمت جلو به پیش می‌رانند.
تا ماه آینده لایت سیل 2 در مدار زمین ماموریت برنامه ریزی شده‌ای را آغز خواهد کرد. به این صورت که بادبان‌هایش را برای استفاده از نور به سمت عقب و جلو حرکت داده و سپس با رسیدن به مقابل خورشید بادبان‌هایش را کاملا به سمت آن می‌چرخاند. به گفته مدیر عامل The Planetary Society «بیل نای» این کار دقیقا مثل حرکت بادبان‌های کشتی‌هاست که برای استفاده از باد در جهات مختلف به اهتزاز در می‌آیند.
اگر این بخش ماموریت به درستی پیش برود انرژی خورشیدی مدار گردش لایت سیل 2 را بزرگتر می‌کند و این فضاپیما در یک مدار بیضی شکل به گردش دور زمین ادامه خواهد داد.
ایده استفاده از انرژی خورشیدی برای به حرکت در آوردن فضاپیماها، رویای اخترفیزیکدان و مستندساز بزرگ «کارل سیگن» بود که به عنوان هم موسس، The Planetary Society را بنا گذاشت. او حتی طرح اولیه‌ای از مدل بادبان خورشیدی را در سال 1976 در یک برنامه گفتگوی تلویزیونی به نمایش گذاشت.
در 10 سال اخیر The Planetary Society برای تحقق رویای مدیر اسبق این شرکت تلاش زیادی به خرج داد و در سال 2015 اولین فضاپیمای خورشیدی خود با نام لایت سیل 1 را به فضا پرتاب کرد. با اینکه پرتاب و قرار گرفتن این فضاپیما در مدار با موفقیت انجام شد اما از آنجایی که لایت سیل 1 در مدار پایینی پرواز می‌کرد غلظت اتمسفر زمین باعث می‌شد انرژی خورشیدی برای به حرکت در آوردن آن کافی نباشد.
با درس‌هایی که این شرکت از ماموریت نسخه اولیه لایت سیل گرفت، لایت سیل 2 را در روز چهارم تیر 98 به فضا فرستاد و آن را در مداری در 720 کیلومتری زمین مستقر کرد. در این ارتفاع مقاومت اتمسفر زمین کم است و این یعنی لایت سیل 2 باید بتواند این بار از انرژی خورشیدی استفاده کرده و مدار حرکتش را به اندازه 15 کیلومتر وسیعتر کند.
از آنجایی که لایت سیل 2 فقط می‌تواند مدار حرکتی خود را در یک سمت زمین افزایش دهد، این موضوع منجر به کاهش مدار حرکتی آن در سمت دیگر می‌شود و در نهایت فضاپیما با ورود به جو زمین سوخته و از بین خواهد رفت.
