امارات چاره‌ای جز تسلیم در برابر قدرت ایران نداشت

در این یادداشت آمده است: ورود یک هیئت نظامی امارات در روز سه شنبه  به تهران از عقب نشینی تازه ابوظبی در برابر ایران  در پی بالا رفتن بی سابقه سطح تنش و خطرات در خلیج (فارس) خبر می‌دهد.

سفر دوم اماراتی‌ها به تهران در مقطع اخیر  با خروج بیشتر کشورشان از ائتلاف عربی در یمن همزمان شده است. آیا این صرفا به معنای مطیع شدن ابوظبی در برابر خواسته‌های ایران است یا آغازگر پایان ائتلاف بین عربستان و امارات نیز است؟

به نوشته القدس العربی، در حقیقت  سفرهای امارات عربی متحده به تهران محدود به «تقویت روابط» و «تضمین امنیت آب‌های خلیج فارس» نبود  آن گونه که بیانیه امارات در پایان نشست دیپلماتیک مرزی میان دو کشور بیان داشت  یا  فقط نشانگر وضعیت پذیرش شروط تهران و  هماهنگی با آن نبود بلکه اقدام امارات که با اعلام کاهش حضور نیروهایش در یمن همزمان شده است، همسویی اجباری ابوظبی با ایران و تسلیم آشکار دربرابر خواسته‌های تهران از یک طرف و ضربه به همپیمان سعودی آن از طرف دیگر است.

این روزنامه افزود: چرخش اخیر امارات در نتیجه احساس خطری بود که این کشور از تشدید مداخله نظامی در یمن و لیبی احساس کرد و در شرایطی که امارات درباره جزایر تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی که ادعای اشغال آن توسط ایران را می‌کند جرات مداخله نظامی ندارد به نظر می‌رسد عقب نشینی در یمن هم به معنای عقب نشینی اجباری در برابر دشمنی است که قادر به رویارویی با آن نیست.

القدس العربی تاکید کرد: علاوه بر عمده هزینه‌های رویارویی امارات با ایران ، ابوظبی این را نیز در محاسبات خود گنجانده است  که به عنوان کشور عربی همسایه ایران  بیشترین سر و کار را با این کشور دارد و به رغم جنگ رسانه‌ای رسانه‌های آن و حامیانش که قطر را به ادعای همکاری با تهران مورد هجمه قرار می‌دهند آمارهای رسمی جدید نشان می‌دهد ابوظبی از لحاظ مبادلات تجاری با تهران در صدر فهرست کشورهای عربی در سال 2017 قرارداشته که ارزش آن به یازده میلیارد و یکصد و چهارده میلیون دلار رسیده است که  چهار میلیارد و چهارصد و پنجاه و هشت میلیون دلار آن مربوط به صادرات ایران و شش میلیارد و ششصد و پنجاه و شش میلیون دلار مربوط به صادرات امارات به ایران مربوط می‌شود.

در پایان آمده است: با این وجود ، شناخت این واقعیت و محاسبات بسیار پرهزینه آن ممکن است به معنای این نباشد که ابوظبی قادر به اعتراف به مهمترین خطاهای استراتژیکی است که علیه خود و ملت‌های عربی مرتکب شده که آتش جنگ‌های داخلی را شعله ور کرد و در قساوت‌هایی شریک شد که سازمان ملل متحد را اخیرا به گنجاندن نام ائتلاف عربی  در فهرست شرم خود سوق داد.