مکافاتِ دست به دامنِ نهادها شدن

این نویسنده در گفت‌وگو با ایسنا، درباره وضعیت برگزاری نشست‌های انجمن‌های ادبی در کافه‌ها اظهار کرد: احساس می‌کنم وقتی اسم کافه به میان می‌آید، جلسه‌های ادبی جدیت‌شان را از دست می‌دهند، چون همیشه در برگزاری جلسه‌های ادبی در چنین فضایی تعداد کم است، رفت‌وآمد زیاد است و سروصدا وجود دارد؛ این است که اگر نشست انجمن‌های ادبی در یک سالن کوچک برگزار شود، بهتر از کافه است.

او با اشاره به لزوم برگزاری نشست‌های انجمن‌های ادبی گفت: اگر جلسه‌های ادبی هدف خوبی را دنبال کنند، طبیعی‌ است که مفید خواهند بود. اگر جلسه داستان‌خوانی‌ای برگزار می‌شود، وقتی با نقد بی‌رحمانه و نه با غرض‌ورزی توأم باشد خوب است چون باعث رشد نویسنده تازه‌کار و جوان می‌شود، اما تعریف و تمجید باعث می‌شود شخص در همان مرتبه‌ای که هست بماند و پیشرفتی نکند. جلسه‌های نقد و بررسی هم باید طوری برگزار شوند که کار به دوستی کشیده نشود، یعنی نویسنده منتقدی را که دوستش است نیاورد تا حرف کم و زیادی راجع‌به کتابش نزند و طوری باشد که باعث پیشرفت نویسنده شود.

فقیری که معتقد است جلسه‌های ادبی باعث تبادل آرا می‌شوند، در پاسخ به سوال مطرح‌شده درباره وضعیت حمایت نهادهای دولتی مربوط از نشست‌های ادبی بیان کرد: اعتقادی به این ندارم که این جلسه‌های ادبی حالت دولتی به خودشان بگیرند، اما خیلی وقت‌ها چون افراد به مکان نیاز دارند، دست به دامان این نهادها می‌شوند. طبیعی است که این نهادها هم در آخر توقعی دارند که همین توقع، مکافات است. به طور کلی نشست‌های ادبی اگر حالت خصوصی و خودشان مکانی داشته باشند بهتر است.

این نویسنده در پایان گفت: یک نویسنده وقتی کاری را خلق می‌کند، فکر می‌کند که شاهکار خلق کرده است اما اگر جلسه‌های ادبی برگزار شود، اثر او مورد نقد قرار می‌گیرد و نواقصش پیش از این‌که به جایزه یا جشنواره‌ای وارد شود، برطرف می‌شود. خلأ نشست‌های ادبی باعث می‌شود تا نقد وجود نداشته باشد.