انجمن‌های-ادبی

محمدرضا عبدالملکیان با روایت دورانی که در آن شعر «زیبا» منتشر شده است، از این‌که با اصرار خسرو شکیبایی انتشار این شعر را به صورت صوتی پذیرفته می‌گوید.

حسین اسرافیلی در حالی که معتقد است انجمن‌های ادبی‌ای تشکیل شده که قدم‌به‌قدم مثل قارچ سبز شده‌اند و هیچ سودی ندارند می‌گوید: بیشتر نشست‌هایی که در کافه‌ها برگزار می‌شوند با حضور کسانی هستند که عمدتا شعرهای غیراخلاقی دارند.

امین فقیری که معتقد است جلسه‌های ادبی نباید حالت دولتی به خودشان بگیرند، می‌گوید وقتی انجمن‌های ادبی برای مکان برگزاری نشست‌های‌شان دست به دامن‌ نهادها می‌شوند، مکافات است.

محمدرضا گودرزی می‌گوید قطع کردن بودجه‌ نشست‌های ادبی باعث وارد شدن لطمه به آن‌ها شده است.

محمدرضا مهدی‌زاده با اعتقاد به این‌که انجمن‌های ادبی باید آزاد باشند می‌گوید این‌ انجمن‌ها نباید به‌خاطر پول قند، چای و مکان زیر بار دستورات نهادها بروند.

عبدالحمید ضیایی که معتقد است از دل تک‌آوایی، استبداد ادبی زاده خواهد شد از مهم‌ترین آفتی که به اعتقاد او، تهدیدکننده ماهیت و حیثیت انجمن‌های ادبی است، می‌گوید.

عبدالجبار کاکایی از چشم‌داشتی که نهادها به انجمن‌های ادبی دارند و از این‌که مدیران سازمان‌ها از جلسات ادبی‌ای حمایت می‌کنند که مطابق با ماموریت‌های‌شان باشد و بتوانند با آن‌ها بودجه بگیرند، می‌گوید.

هادی تقی‌زاده از این‌که چگونه برخی کارگاه‌ها و کلاس‌های ادبی نویسنده کارخانه‌ای تولید و ادبیات گله‌وار ایجاد می‌کنند، می‌گوید.

علیرضا بهنام که فضای مجازی را رقیبی برای انجمن‌های ادبی می‌داند از لزوم به‌روز شدن این انجمن‌ها می‌گوید.

محمود معتقدی که معتقد است کافی‌شاپ‌ها برای این‌که امورات مالی‌شان را بگذرانند به سمت برگزاری نشست‌های ادبی روی می‌آورند، از دلایلی که سبب روی آوردن انجمن‌های ادبی به فضاهای خصوصی می‌شود، می‌گوید.