سرویس جهان مشرق - پایگاه آمریکایی اینترسپت در گزارشی به خفقان رسانه‌های آمریکایی در خصوص واقعیت‌های سیاه جامعه آمریکا پرداخت و نوشت: آیا می‌خواهید یک تصویر غیرواقعی از وضعیت نارضایتی آمریکایی‌ها در طول همه‌گیری کرونا داشته باشید؟ کافی است نگاهی به پوشش خبری هفته گذشته بیندازید. رسانه‌ها بر چند صد سفیدپوست که با تؤیت‌های تحریک‌آمیز ترامپ نسبت به فاصله‌گذاری اجتماعی در چند ایالت اعتراض کرده بودند، تمرکز کردند. این در حالی است که بعضی از بجاترین و درست‌ترین اقدامات مقاومت جمعی کشور در طول چند دهه گذشته (از موج اعتصابات کارگران گرفته تا ایجاد شبکه‌های کمک‌های مردمی دوجانبه) در مقایسه با معترضان راست‌گرا، سهم اندکی از توجه رسانه‌ها را به خود جلب می‌کنند.
به عنوان مثال، صرفاً بر اساس پوشش خبری رسانه‌ها، احتمالاً هرگز نخواهید فهمید که مستأجران در نیویورک در حال آماده شدن برای بزرگ‌ترین اعتصاب اجاره در یک قرن گذشته که قرار است از اول ماه مه آغاز شود، هستند."اعتصاب اجاره فریادی است برای کرامت انسانی: همه ما حق داریم یک خانه داشته باشیم، فارغ از رنگ پوست، وضعیت مالی یا فرهنگمان. "به گفته کی ویور، هماهنگ‌کننده کمپین عدالت مسکن برای همه (ائتلاف مستقر در نیویورک متشکل از مستأجران و فعالان حوزه مسکن)، حداقل 400 خانواده که در ساختمان‌هایی زندگی می‌کنند که هر یک شامل بیش از 1500 واحد اجاره‌ای است، در حال هماهنگی برای انجام اعتصاب اجاره در کل ساختمان هستند. علاوه بر این، بیش از 5000 نفر از طریق یک میثاق آنلاین، متعهد شده‌اند که از پرداخت اجاره در ماه مه خودداری کنند.
یک‌سوم مستأجران اجاره خود را پرداخت نکرده‌اند
ردیابی تعداد دقیق اعتصاب‌کنندگان امکان‌پذیر نیست، اما رقم همین میثاق آنلاین به تنهایی نشانگر یک احیای تاریخی از تاکتیک مقاومتی مستأجران است. از دهه 1930 میلادی به این طرف، شهر نیویورک در این مقیاس شاهد اعتصاب‌های هماهنگ برای اجاره نبوده است. در آن سال‌ها هزاران نفر از مستأجران در هارلم و برانکس، توانستند با امتناع از پرداخت اجاره در مقیاس وسیع، با موفقیت با افزایش قیمت اجاره و بی‌توجهی صاحبخانهها مبارزه کنند.
ممکن است تعداد افراد متعهد به کمپین اعتصاب اجاره، در مقایسه با میلیون‌ها نفری که نه به خاطر اعتصاب بلکه صرفاً به خاطر عدم توانایی در ماه آینده اجاره خود را پرداخت نخواهند کرد، اندک به نظر برسد. در هفته اول ماه آوریل، یک‌سوم از مستأجران سراسر آمریکا (حدوداً 13.4 میلیون نفر) اجاره خود را پرداخت نکرده‌اند؛ از آن زمان، 26 میلیون نفر کارگر به صفوف بیکاران پیوسته‌اند.
چک‌های 1200 دلاری دولت کفاف اجاره و زندگی را نمی‌دهد
در همین حال، چک‌های 1200 دلاری، بی‌نظم و با تأخیر هستند و رقمشان عادلانه نیست. به عنوان مثال، متوسط اجاره ماهیانه یک آپارتمان یک خوابه در نیویورک، سال گذشته 2980 دلار بوده است. علاوه بر این، هدیه رقت‌انگیز دولت فدرال برای مهاجران نیز در دسترس نیست. بنابراین از آنجا که می‌توان انتظار داشت معوق شدن پرداخت اجاره ماه مه به رقم بی‌سابقه‌ای برسد، شاید ایده تبلیغ برای یک اعتصاب اجاره در نگاه اول محل مناقشه باشد.
با این حال، برگزارکنندگان اعتصاب اجاره، اهمیت و مرتبط بودن این اقدام را شفاف‌سازی کرده‌اند. شعار کمپین اعتصاب اجاره گویای همه چیز هست: "نمی‌توانم پول بدهم؟ نمی‌هم!" تبدیل کردن عدم توانایی پرداخت اجاره به یک اعتصاب (اقدام مقاومت جمعی) در واقع مخالفت با یکی از اصول سرمایه‌داری است که بی‌اخلاقی فرد را به عدم توانایی وی برای پرداخت پول به صاحبخانه یکی می‌داند.
اعتصاب اجاره فریادی است برای کرامت انسانی
ویور اظهار داشت:
"لازم نیست ما یک اعتصاب اجاره راه‌اندازی کنیم تا بتوانیم بگوییم که میلیون‌ها نفر از مردم نیویورک در تاریخ 1 مه اجاره خود را پرداخت نخواهند کرد. " بنابراین درخواست برای پیوستن به اعتصاب اجاره، یک پرسش مهم پیش روی مستأجرانی قرار می‌دهد که توانایی مالی پرداخت اجاره خود را ندارند. ویور در ادامه گفت: "می‌خواهید در این مشکل تنها باشید؟ یا می‌خواهید به جنبشی از مردم بپیوندید که در شرایط مشابه قرار دارند و خواستار یک راه‌حل سیاسی عمیق و مؤثر هستند؟ اگر در کنار هم باشیم برای همه بهتر است. "
برای برگزارکنندگان اعتصاب در خط مقدم بحران مسکن نیویورک، که قبل از وقوع پاندمیک فعلی هم وجود داشت، پاسخ این سؤال مشخص است. دونت لتفورد، یک مهاجر غیرقانونی از جامائیکا و عضو گروه انجمن‌های تغییر برای نیویورک، می‌گوید:
"اعتصاب اجاره فریادی است برای کرامت انسانی: همه ما حق داریم فارغ از رنگ پوست، وضعیت مالی یا فرهنگمان، یک خانه داشته باشیم. "
تا یک ماه پیش، لتفورد به عنوان دستیار مراقبت‌های پزشکی در منزل مشغول به کار بود. کارفرمای او که بیش از 10 سال برایش کار می‌کرد به خاطر بیماری کرونا درگذشت. او که تا لحظه مرگ از کارفرمای خود مراقبت کرده بود اکنون بیکار شده و در قرنطینه مشغول سوگواری است. لتفورد که مادر یک فرزند است، در یک ایمیل نوشت: "تحت هر شرایطی تحمل چنین سوگی سخت است، اما در این اوضاع همه‌گیری دیگر ویرانگر می‌شود. " و از دیگران خواست تا به اعتصاب اجاره ملحق شوند. "بحران کرونا آنچه را که بسیاری از مستأجران مدت‌هاست می‌دانند، برایمان شفاف‌سازی کرد: فاصله همه ما با بی‌خانمان شدن، فقط وقوع یک حادثه در زندگی است (از دست دادن شغل، بیماری اورژانسی)."
اعتصاب کنندگان خواستار لغو اجاره بها هستند
"در مواجهه با تداوم بیکاری و بحران بی‌سابقه بیرون کردن مستأجران، واقعاً دولت هیچ تمهیدی نیندیشیده است. "برگزارکنندگان جنبش از کسانی که توانایی پرداخت اجاره ماه مه را دارند نیز درخواست کرده که در همبستگی با کسانی که توان این کار را ندارند، از پرداخت اجاره خود خودداری کنند. هدف از این جنبش، تحت فشار قرار دادن رهبران شهر و ایالت است تا به تنها شیوه مناسب به بحران مسکن پاسخ دهند: لغو اجاره‌بها.
پیش از آنکه مدافعان حقوق مسکن در نیویورک، فراخوان اعتصاب جمعی اجاره را مطرح کنند، همراه با تعداد اندکی از قانونگذاران خواستار تعلیق موقت اجاره بودند. و اگرچه اندرو کوئومو، فرماندار نیویورک یک مهلت قانونی برای فسخ قرارداد مستأجر معرفی کرد، اما بدون فسخ شدن اجاره در طول این زمان، بازپرداخت‌ها روی هم جمع خواهد شد و در آینده خطر بی‌خانمان شدن، میلیون‌ها مستأجری را که تمامی منابع درآمد خود را از دست داده‌اند تهدید خواهد کرد.
ترند شدن هشتگ لغواجاره در آمریکا
ویور گفت:
"ما همچنان خواهان لغو اجاره‌بها (CancelRent#) هستیم – این خواسته کمپین اعتصاب اجاره است. تاکنون، فریادهای کمک‌خواهی ما در آلبانی نادیده گرفته شده است. در حقیقت، آنها درست برعکس اقدام کردند. فرماندار کوئومو، یک بودجه ریاضتی تصویب کرد که به ضرر مستأجران کم‌درآمد و نیویورکی‌های بی‌خانمان است. در مواجهه با تداوم بیکاری و نرخ بی‌سابقه بیرون کردن مستأجران، دولت تقریباً هیچ چیزی ارائه نکرده است. "
اعتصاب پیش رو نیز همانند اعتصاب‌های تاریخی قرن بیستم که به برخی از نخستین قوانین کنترل اجاره در نیویورک منجر شد، خواسته‌های مشخصی دارد. به نقل از طوماری از سوی عدالت مسکن برای همه، اعتصاب‌کنندگان خواهان موارد زیر هستند:
· لغو اجاره‌بها در سراسر کشور به مدت چهار ماه، "یا در طول بحران سلامت عمومی، هر کدام که طولانی‌تر باشد"؛
· ثبات اجاره‌بها و اطمینان مستأجران از داشتن حق تمدید قرارداد خود با قیمت قبلی؛
· اینکه دولت "فوراً و دائماً تمامی نیویورکی‌هایی که با بی‌خانمانی مواجه هستند را اسکان مجدد دهد و در حوزه سلامت و مسکن اجتماعی در سراسر ایالتمان سرمایه‌گذاری نماید. "
لزوم تصویب قانون حمایت از صاحبخانهها و مستأجران
نگرانی‌ها در واکنش به درخواست برای لغو اجاره و اعتصاب، به همان اندازه که قابل پیش‌بینی است، بی‌اساس نیز هست. رایج‌ترین مورد در بین آنها این ادعاست که صاحبخانه‌های کوچک که از طریق جمع‌آوری اجاره زندگی می‌کنند و اقساط وام‌های خود را می‌پردازند، با مشکل روبرو خواهند شد. با این حال، یقیناً دولت ظرفیت این را دارد که در این شرایط از صاحبخانهها پشتیبانی کند: پرداخت اقساط وام هم باید لغو شود.
برخی از قانونگذاران کشور سعی دارند لایحه‌هایی تصویب کنند که در سطح ملی، لغو اجاره و اقساط وام را ملغی سازد. الهان عمر، نماینده مینه‌سوتا روز چهارشنبه، قانون لغو اجاره و وام را ارائه کرد، که به تبع آن اجاره‌بها و وام بخشیده می‌شوند و همچنین کمک‌های مالی به صاحبخانهها می‌شود تا به درآمد ازدست‌رفته‌شان کمک کند.
پیش از همه‌گیری کرونا (و به لطف تلاش‌های خستگی‌ناپذیر اتحادیه‌های مستأجران و چند نفر دموکرات پیشرویی که در 2018 در نیویورک انتخاب شدند) سال گذشته چند مورد اصلاحات قانونی حامی حقوق مستأجران تصویب شد. این قوانین اگرچه مطلوب بودند، اما هنوز گام کوچکی در مسیر درست برای از بین بردن چند دهه همدستی غیرمجاز میان سیاستمداران نیویورک و لابی قدرتمند املاک و مستغلات محسوب می‌شوند. ایده‌آلِ برگزارکنندگان اعتصاب به هیچ وجه بازگشت به شرایط پیش از بحران نیست. به قول ویور: "خواسته ما این است که به جهانی که قبل از کرونا در آن زندگی می‌کردیم بازنگردیم – جهانی با 92 هزار نیویورکی بی‌خانمان و میلیون‌ها نفر مستأجری که فقط به اندازه یک چک اجاره با بی‌خانمان شدن فاصله دارند. "
