فرادید؛ این روز‌ها در هم جا، شاهد آن هستیم که مردم، از هر قشری که باشند و یا با هر سنی، از خوراکی‌هایی که قرار است بخورند، عکس می گیرند و در شبکه های اجتماعی به اشتراک می گذارند. زنان و مردان، کودکان و حتی افراد سالخورده، در کافه ها و رستوران‌ها، در آشپزخانه‌های خود و یا حتی عصرانه یا صبحانه‌ای که در دل طبیعت برای خود درست کرده اند عکس می گیرند و لذت آنیِ آنرا با دیگران به اشتراک می گذارند.
این اتفاق که به نوعی دارد به یک سنت مدرن تبدیل می شود، در چند سال اخیر رخ داده است، شاید سه چهار سال اخیر. اما نظرتان درباره‌ی سرآشپزی که قبل از ظهور اینترنت، برای 32 سال تمام وعده های غذایی خود را به تصویر کشید، چیست؟ نکند برخی انسان‌ها سال‌ها قبل تر از ابداع صفحات مجازی و به خصوص اینستاگرام، متوجه محبوبیت غذاها و خوراکی ها شده اند؟
به گزارش فرادید؛ هر غذا طعمی در دهان مان بر جای می گذارد که همیشه به آن برمی گردیم و آن را مرور می کنیم، می‌تواند شیرینی یک دسر خوشمزه در رستورانی گران قیمت باشد یا ترشی و تندی ترشی‌های مادر بزرگ. گاهی برای ثبت کردن خاطره این طعم‌ها از آنها عکس می گیریم و برای به اشتراک گذاشتن تاثیر عجیبی که غذا بر ما گذاشته آن را در فضای مجازی منتشر می کنیم؛ اما خیلی قبل تر از غذا‌های اینستاگرامی، ایتسوکوبایاشی عکس همه وعده های غذایی خود را با مداد رنگی روی کاغذ می‌کشیده است.
از خصوصیات ویژه آثار ایتسو کوبایاشی شباهت کار اوست با رفتار امروزه عموم مردم در فضای اینستاگرام با این تفاوت که زمانی که او به تصویر کشیدن وعده های غذایی خود را شروع کرده نه موبایل هوشمند وجود داشته و نه به این وسعت امکانات عکاسی بالا بوده است. ایتسو که از دهه چهل زندگی خود با مشکل راه رفتن مواجه شده است، در سال‌های اخیر تمام وعده های غذایی خود را با ظرف و وسایل همراه به تصویر می‌کشد.
این هنرمند ژاپنی و سرآشپز حرفه ای، متولد 1962، برای اولین بار در نوجوانی روی به حفظ دستور پخت‌‌ها و خاطرات غذا کرد. در بیست سالگی علاوه بر نوشتن دستور‌ها شکل آنها را نیز می‌کشید. کوبایاشی کارش را از یک سوشی فروشی شروع کرد و بعد از آن سال‌ها در یک رستوران به نام سوبا مشغول به کار بود و وعده‌های غذایی مدارس و خانه سالمندان را تهیه می‌کرد تا این که در چهل و شش سالگی به بیماری نوروپاتی مبتلاشد که بر اثر ضعیف شدن اعصاب پا توانایی حرکت را از بیماران می‌گیرد.
این بیماری کوبایاشی را خانه نشین کرد. در حال حاضر او و مادرش هیچ کدام قادر به آشپزی نیستند و غذای آنها از فروشگاه‌های دولتی ژاپنی و در ظرف‌های چوبی طبقه بندی شده‌ای به نام بنتو برایشان ارسال می‌شود. این غذاها با قیمت بسیار ارزان یا به صورت رایگان از طرف دولت ژاپن برای دانشجویان و افرادی که وقت یا توانایی آشپزی ندارند عرضه می‌شود.
فعالیت نقاشی کوبایاشی در سال‌های بازنشستگی رشد زیادی کرد. او با تشویق های فیزیوتراپش شروع به نمایش گذاشتن آثارش در گالری هنری معلولان در استان سایتاما کرد و در این سال‌ها هنر کوبایاشی بسیار در جهان اهمیت یافت. او همه نقاشی‌هایش را به عنوان ناظری که از بالا به آنها نگاه می‌کند کشیده است و نقاشی هایش شامل جزئیات بسیاری است که با مداد و مداد رنگی بر کاغذ‌های تقویم‌های قدیمی کشیده شده است. همچنین در بالا یا پایین نقاشی توضیحی مانند قیمت و نظرش در مورد غذا و مواد غذایی را به تصویر می‌کشید و گاهی هم رسید یا بروشور مربوط به آن غذا را می‌چسباند. در آخر از واژه های توصیفی برای مزه غذا استفاده می‌کرد تا طعم آن را همیشه به خاطر بسپارد.
برای این هنرمند نقاشی و زندگی معنی یکسانی دارند، او عقیده دارد که بیماری راه رفتن را دشوار می‌کند، اما نمی تواند جلوی نقاشی کردن را بگیرد. نوبوماساکوشینو که نماینده هنری این هنرمند است در یک مصاحبه با یک مجله «هنر آشپزی» گفته است کوبایاشی قبل از این که شروع به کشیدن نقاشی هایش کند جزئیات مزه غذاها را به طور کامل یادداشت می کرده و در نمایشگاه هنری معلولان در استان سایتامانقاشی کوچکی از کوبایاشی و هزاران اثر هنری دیگر هم در خانه اش از او وجود دارد.
این روز‌ها کوبایاشی تلاش می کند که در مسیر جدیدی گام بردارد و نقاشی‌های نودل‌ها و خوراک‌های دریایی اش را در سبک پاپ آپ که نوعی نقاشی برجسته است به اجرا در آورد. تکمیل هر قطعه برای او چند هفته زمان می‌برد و در عین حال هم به صورت موازی روی غذا‌های مختلف کار می کند. او می گوید: «زمان چیزی است که من بسیار زیاد از آن دارم، زیرا من کار دیگری نمی کنم. کوشینو آثار کوبایاشی را در نمایشگاه هنر بیرونی نیویورک به نمایش درآورده است و آثارش 500 تا 3000 دلار به فروش می‌رسند.»
