بیوایمپلنت‌ها در اعمال جراحی دندان، فک و صورت (۲)

Augmentation با استفاده از ایمپلنت استخوانی اتوگرافت و یا بیوایمپلنت‌های دیگر تنها درمان این بیماران بوده که با بالا آوردن برجستگی استخوان‌های فک محل مناسب قرارگیری دندان‌های مصنوعی ایجاد و درد بیمار ناشی از پایین‌افتادگی دندان‌های مصنوعی برطرف شده و از لق زدن دندان‌ها که باعث تروما به زبان و نسج نرم دهان می‌شود، جلوگیری می‌گردد.

Alverolar Ridge expansion: کاهش ضخامت برجستگی آلوئولار فک‌ها که در اثر افزایش سن و فرسودگی با زمان در بسیاری از بیماران بالای 40 سال مشاهده می شود به عنوان عاملی برای عدم استفاده از دست دندان‌های مصنوعی و همچنین ایمپلنت‌های دندانی تلقی شده و می‌بایست تحت درمان پیوند بیوایمپلنت استخوانی قرار گیرد.

شایع‌ترین محل آنانومیک این عارضه در ماگزیلا قدامی anterior maxilla بوده و سپس ماگزیلا خلفی Posterior Maxilla، مانند بیل قدامی و خلفی است.

ایمپلنت دندانی: از سال 1969 توسط Branemark امکان استفاده از ایمپلنت تیتانیوم برای لنگر استخوانی دندان مطرح شد و با مطرح شدن مزایا و کاربرد آن اکنون به عنوان استفاده روتین بیماران ارتودندیک مطرح شده است. در این روش پایه فلزی دندان مصنوعی در استخوان کاشته شده و عاج مصنوعی دندان بر روی آن سوار می‌شود.

در مقایسه آماری تعداد افرادی که دارای تعداد قابل توجه افتادگی دندان هستند (11 تا 15 دندان افتاده) با توجه به تعداد 100 میلیونی در ایالات متحده، این بیماران در کشورمان به 10 میلیون برآورد می‌شوند. این گروه از کاندیدهای کاشت دندان ایمپلنت هستند که استفاده از بیوایمپلنت استخوانی برای پر کردن حفره دندان کشیده شده و ایجاد بستر مناسب کاشت ایمپلنت تیتانیوم الزامی است.

میزان استخوان برای جا گذاردن ایمپلنت در نتیجه‌بخش بودن پروسیجر اهمیت خاصی داشته بنابراین قبل از هر پروسیجر بررسی طول، عرض و عمق استخوان انجام گرفته و در صورت عدم وجود مقدار مناسب استخوان، پروسیجر اولیه برای پیوند بیوایمپلنت استخوانی جهت افزایش مقدار استخوان صورت می‌گیرد.

برای کاشت ایمپلنت دندان در محل کشیده شده نیاز به پر کردن حفره ریشه دندان معیوب است.تنها تعداد بسیار محدودی از دندان‌های کشیده‌شده ‌آمادگی کاشت ایمپلنت مصنوعی دندان، بدون پر کردن حفره دندان کورتاژشده را دارند. با توجه به هزینه بالای کاشت ایمپلنت دندانی به نسبت سرانه درمانی بیماران کشور، میزان کاربرد ایمپلنت‌ها در 10 میلیون نفر بیمار فوق‌الذکر در موارد خاص‌تر مطرح است و به نظر از تعداد 10 میلیون نفر فوق‌الذکر، که بیشتر در افتادگی دندان‌های قدیمی مطرح است، کاربرد ویژه دارند.

با توجه به شیوع 25 درصدی تجربه تروما به دندان‌های پیشین و شیوع 6/0 درصدی از دست دادن دندان‌های قدامی در اثر تروما، تعداد 400 هزار نفر بیمار در جمعیت کشورمان وجود داشته که در صورت ایجاد تسهیلات، از این شیوه درمانی کارآمد استفاده می‌کنند.

Distraction osteogenesis و Cleft Plat: افزایش طول فک‌ها و همچنین ترمیم شکل آن در ناهنجاری‌های مادرزادی از دیگر کاربردهای بیوایمپلنت‌ها است. آنومالی‌های مختلفی نظیر Apert syndrome، Crouzon disease، Treacher Collins syndrome، Hemifacial microsomia کاندید ترمیم ناهنجاری ظاهری و استفاده از بیوایمپلنت‌های استخوانی هستند.

Peridontal defect procedures:در اثر بیماری‌های لثه عموما به علت عملکرد جرم‌های دهان و ریشه دندان، خوردگی استخوان روی می‌دهد که در صورت عدم جایگزینی استخوان منجر به از دست دادن دندان‌های طبیعی می‌شود. به علت سیستم خاص لنفاوی اطراف دندان، انتقال التهاب از حاشیه لثه به استخوان احاطه‌کننده دندان‌ها بسیار شایع بوده که سبب ایجاد Osteolysis می‌شود.

سم تولیدشده توسط باکتری‌ها به درون عروق لنفاوی جذب شده که سبب تغییر مغز استخوان و تولید فیبروز در آن می‌گردد. این عمل التهابی با جذب کامل استخوان همراه بوده و بهترین درمان آن کاشت گرافت استخوانی در محل ضایعه به منظور بالا آوردن استخوان اطراف دندان است. با توجه به شیوع بیماری‌های لثه، حجم قابل توجهی از کاربرد دندانپزشکی بیوایمپلنت‌ها در این بخش می‌باشد.

برای خواندن بخش اول- بیوایمپلنت‌ها در اعمال جراحی دندان، فک و صورت- اینجا کلیک کنید.