تسلیحات هستهای مخربترین مواد منفجرهای هستند که انسان تا به امروز ساخته و در جنگ به کار برده است. با توجه به قدرت ویرانگر این سلاحها که میتوانند شهرهای مختلف را به کلی نابود کنند، انتظار میرود کشورهای دارنده این سلاحها در نگهداری آنها محتاط باشند. با این حال، در طول سالها شش مورد رخ داده که بهدلیل حوادث و تصادفات، تسلیحات هستهای از دست رفته و تاکنون بازیابی نشدهاند.
ایالات متحده این اتفاقات را «حوادث تیر شکسته» یا Broken Arrow مینامد، اما این اصطلاح فقط به موارد مربوط به از دست رفتن تسلیحات هستهای محدود نمیشود و دربرگیرنده حوادث و تصادفات نیز هست. تاکنون، 32 حادثه از نوع Broken Arrow ثبت شده که شش مورد آنها مربوط به از دست رفتن تسلیحات هستهای است و تاکنون بازیابی نشدهاند؛ و این تنها اطلاعاتی است که برای عموم منتشر کردهاند.
یکی از حوادث مهم مربوط به سال 1958 میشود، زمانی که B-47، یکی از نخستین بمبافکنهای آمریکا، پس از برخورد هوایی، یک بمب هیدروژنی کاملاً مسلح Mk. 15 را در نزدیکی جزیره تایبی در جورجیا رها کرد. در ابتدا ارتش مدعی شد که این فقط یک شبیهسازی بوده، اما این ادعا صحت نداشت و آن بمب تاکنون پیدا نشده است.
حوادثی مشابه بمب تایبی در طول جنگ سرد نیز گهگاه رخ میداد، زیرا انواع مختلف تسلیحات هستهای گاهی از کنترل نیروهای نظامی خارج میشدند. جای نگرانی برای مردم عادی نیست، زیرا دلایلی وجود دارد که این سلاحها قابل بازیابی نیستند و یک غواص معمولی با آنها مواجه نخواهد شد. با این حال، این موارد قابل توجهاند و نشان میدهند که در تاریخ بشر شش بار اتفاق افتاده که سلاحهای هستهای از کنترل خارج و گم شدهاند!
سلاحهای هستهای گمشده آمریکا
سیاست «سهگانه هستهای» دولت آمریکا بر این اصل استوار است که همواره سه شیوه مختلف برای بهکارگیری سلاحهای هستهای در اختیار داشته باشد. این سه شیوه عبارتنداز، پرتاب سلاحهای هستهای از بمبافکنهای راهبردی، موشکهای بالستیک پرتابشونده از زیردریاییها (SLBM) و موشکهای بالستیک قارهپیما (ICBM).
بمب تایبی یک سلاح هستهای با قدرت انفجاری 3.8 مگاتن بود که حدود 190 برابر قدرتمندتر از بمبی است که شهر ناکازاکی را نابود کرد؛ و این تنها سلاح از این نوع نیست که اکنون در کف اقیانوسها قرار دارد.
طولانیترین سلاح هستهای مفقود شده در سال 1950 از دست رفت، زمانی که یک بمبافکن Convair B-36 بمبی 30 کیلوتنی از نوع Mk. 4 را در اقیانوس آرام رها کرد. گزارش نیروی هوایی نشان داد که این بمب هستهای دارای هسته پلوتونیوم نبود، اما مقدار زیادی اورانیوم داشت.
شش سال بعد، یک B-47 در دریای مدیترانه سقوط کرد و احتمالاً از دو هسته برای دستگاههای Mk. 15 برخوردار بود. کمی بعد، در سال 1961، یک بمب هستهای 24 مگاتنی با سه مکانیزم فعال از چهار مکانیزمش نابود شد و بخش قابل توجهی از آن پس از سقوط یک B-52 در مزرعهای دفن گردید. از آن زمان، نیروی هوایی محل حادثه را ایمن کرده است، بنابراین این از دست رفتنها مشابه سلاحهایی نیست که در کف اقیانوس باقی ماندهاند.
در دسامبر 1965، یک A-4E Skyhawk مجهز به یک بمب هستهای 1 مگاتنی از روی ناو USS Ticonderoga به اقیانوس آرام افتاد و هیچکدام از اجزای آن یعنی خلبان، هواپیما و خودِ بمب را پیدا نکردند. در سال 1966، یک برخورد هوایی دیگر منجر به از دست رفتن چهار بمب هستهای B28 شد که تنها سه بمب آن مورد بازیابی قرار گرفت.
این حادثه در دریای مدیترانه رخ داد و قدرت انفجاری آن 1.1 مگاتن بود. آخرین سلاحهای هستهای بازیابینشده در سال 1968 از دست رفتند، زمانی که زیردریایی USS Scorpion غرق شد و 99 خدمه و دو کلاهک هستهای 250 کیلوتنی را با خود به کف دریا برد.
منبع: روزیاتو
