ابن ادریس حلی فقیه و مجتهد جوان و نوآور، بین سالهای 585 تا 598 ق ظهور کرد. او پیشگام دوره پنجم از ادوار فقه و پیشوای دوره پنجم از ادوار اجتهاد محسوب می شود.
ابن ادریس، بحثهای استدلالی و اجتهادی را حیاتی تازه بخشید و در فروع فقه چنان به بحث و استدلال پرداخت که توانست رکود یک قرن بعد از شیخ طوسی را که بر حوزه اجتهاد و استنباط سایه انداخته بود در هم شکند. و از نو راه پژوهش و استدلال و نقد و بررسی آراء گذشتگان را به روی فقیهان معاصر خود و فقهای آینده بگشاید و بدین نحو نظرات علمی او در طول نسلهای آینده رشدی فزاینده یافت.
این مجتهد جوان روش استنباط و استخراج احکام را از راه منابع و پایه های شناخت در قالبی فنی و علمی ارائه نمود، به گونه ای که تمام بحثهای فقهی - اجتهادی را در همه ابعاد گسترش داد و در نتیجه نارساییها و موانع موجود در طریق دستیابی به فروع و مسائل جدید از بین رفت و مباحث اجتهادی گسترش چشمگیری پیدا کرد.
