به گزارش
خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، در دعای روز بیست‌ودوم ماه مبارک رمضان می‌‍‌خوانیم: «اللَّهُمَّ افْتَحْ لِی فِیهِ أَبْوَابَ فَضْلِکَ وَ أَنْزِلْ عَلَیَّ فِیهِ بَرَکَاتِکَ وَ وَفِّقْنِی فِیهِ لِمُوجِبَاتِ مَرْضَاتِکَ وَ أَسْکِنِّی فِیهِ بُحْبُوحَاتِ جَنَّاتِکَ یَا مُجِیبَ دَعْوَةِ الْمُضْطَرِّینَ: خدایا در این ماه درهاى فضلت را به روى من بگشا و برکاتت را بر من نازل فرما و به موجبات خشنودى‌ات موفقم بدار و در میان بهشت‌هایت جایم ده، اى برآورنده خواهش درماندگان».
انسان به خیر تمایل دارد. خیر معنایی کلی دارد و جهان‌بینی‌های مختلف در چارچوب خود، معنایی متفاوت از خیر را ارائه می‌کنند. هر انسانی با در نظر گرفتن خیر برای خود سرانجام خود را انتخاب می‌کند. در این راستاست که برکت مطرح می‌شود. برکت در معنای روزمره خود به معنای فیض، خبر و به نوعی زیاد شدن این امور خوانده می‌شود.
علامه طباطبائی درباره برکت می‌گوید: «برکت، خیری است که متناسب با ظرفیت و کارکرد هر پدیده‌ای در آن نهاده می‌شود؛ مثلاً برکت در نسل، به فراوانی فرزندان است و برکت در وقت، این است که گستردگی کارهای انسان در زمانی خاص، بیشتر از کار کسانی مانند او، در همان مقدار از زمان باشد.»
برکت واژه‌ای پربسامد در قر آن است. مشتقات «برکت» 32 بار در قرآن آمده است. برکت در قرآن اشاره به فزونی نعمت است.
آیت‌الله گرامی درباره برکت معتقد هستند که «برکت» در اصل به معنى ثبات و استقرار چیزى است و این واژه بر هر نعمت و موهبتى که پایدار بماند اطلاق مى‌شود؛ بنابراین موجودات بیبرکت آنهایی هستند که ثبات و قرارى ندارند و زود فانى و نابود مىشوند.
امّت‌هایى که داراى امکانات مادّى فراوان هستند بسیار بوده و منابع زیرزمینى، زمینى و انواع صنایع را دارند، ولى به خاطر تباهى اخلاق و فساد اعمال که نتیجه مستقیم فساد اخلاق است، این مواهب براى آنها ناپایدار و فاقد برکت است و غالباً در مسیر نابودىشان به کار گرفته مى‌شود. نعمت‌ها هنگامى که با فساد اخلاق توأم شوند، هم مایه عذاب دنیا و هم موجب خسران و زیان آخرت خواهند شد.
مرحوم آیت‌الله مجتهدی نیز درباره برکت چنین گفته‌اند: «برخی عمر با برکت دارند، چه اهل علم، چه غیر اهل علم. دستگیری و انجام کار خیر را برکت می‌نامند. معنی این فراز آن است که عمر با برکت داشته باشیم. اگر پولدار هستیم، کار خیر انجام دهیم و اگر عالم هستیم شاگرد تربیت کنیم و کتاب دینی بنویسیم. هر عالمی و آخوندی باید کار و تدریسی داشته باشد و نگوید که پیش‌نمازی مسجد، کار و شغل من است. عالم اگر تدریس، تألیف و تربیت شاگرد داشت، عمرش با برکت است. از این رو تمنای عمر پربرکت را باید تمنایی انسانی بدانیم که باید بتوانیم با اعمال خود به آن راه یابیم».
قهوه‌چیان
