ابوالحسن از چهره های برجسته حدیث در کوفه و از خواص اصحاب امام هادی و عسکری علیهماالسلام ، برادر احمد بن حسن بن علی بن فضّال (م 260 ق) است که از اصحاب امام هادی علیه السلام بود. همچنین پدرش حسن بن علی بن فضّال (م 224 ق) از اصحاب امام رضا علیه السلام بود که به زهد و کثرت عبادت شهرت داشت. شوهرخاله او داود بن حصین اسدی نیز از راویان راستگوی شیعه بود. وی درباره خویش می گوید: «هجده ساله بودم که همراه پدرم، کتاب های او را مقابله می کردم، ولی جرئت نمی کردم روایاتش را نقل کنم.» وی (نیز مانند پدرش) قبلاً «فطحی المذهب» بود و سپس به ائمّه طاهرین علیهم السلام رجوع کرد و از طریق دو برادرش، احادیث پدرش را روایت کرد. محمّد بن مسعود سمرقندی عیّاشی، مؤلف تفسیر عیّاشی، می گوید: «در خراسان و عراق، کسی را از محدّثان ندیدم که از علی بن حسن در کوفه افقه و افضل باشد، و در حفظ حدیث و قرآن، کسی بر او مقدّم نبود.»
روایتگر احادیث او احمد بن محمّد بن سعید و محمّد بن زبیر هستند. خود او از محمّد بن عبداللّه بن زراره و اسماعیل بن مهران، محمّد بن خالد طیالسی، ایّوب بن نوح و دیگران نقل حدیث کرده است. تألیفات او بالغ بر 30 کتاب می باشند. از جمله آثار اوست: فضل الکوفه، کتاب الرجال، کتاب الطب، اصفیاء امیرالمؤمنین علیه السلام و اثبات امامة عبداللّه بن جعفر افطح. وی همچنین در بیشتر ابواب فقهی مانند «الوضوء»، «الصلاة»، «الحیض»، «الزکاة» و جز آن ها تألیفاتی دارد.
