از راویان راستگوی شیعه و از اصحاب امام صادق و عسکری علیهماالسلام ، ولادت او در دست نیست، ولی به گواه اینکه وی از اصحاب امام هادی علیه السلام (214254 ق) بوده، می توان حدس زد که در نیمه اول قرن سوم هجری متولّد شده است.
وفات او به سال 288 ه. (و احتمالاً در روستایش به نام «صیمره» در نزدیکی بصره) اتفاق افتاده است. در گزارشی معتبر آمده است: وی طی نامه ای به امام عصر(عج) از ایشان تقاضای کفن نمود. امام علیه السلام به واسطه یکی از نایبانش، در جواب او مرقوم فرمود: «همانا او در دهه هشتاد (یعنی پس از سال 200 ه) نیازمند کفن خواهد شد» و در همان زمانی که امام مقرّر کرده بود، دار فانی را وداع گفت و امام علیه السلام یک ماه پیش از آن برای او کفن فرستاد.
از خانواده او اطلاعی در دست نیست، تنها در گزارشی آمده است که همسر او، ام احمد، دختر وزیر جعفر بن محمود بوده است.
شیخ طوسی وی را «امامی» معرفی کرده است. همچنین سیّد بن طاووس در مهج الدعوات، او را توثیق نموده و از چهره های حدیثی شیعه به شمار آورده است. مامقانی در تنقیح المقال، بدون هیچ تردیدی او را از راویان راستگو شمرده است. وی توقیعات زیادی از امام هادی و عسکری علیهماالسلام دریافت کرد و سپس افتخار تشرّف به محضر آن دو امام را یافت و مدتی نزد آن دو بزرگوار مشغول خدمت بود. او بیشتر معارف و تعلیماتش را از امام حسن عسکری علیه السلام فرا گرفت و مدتی با آن حضرت در زندان مهتدی عبّاسی هم سلول بود. در منابع شیعه، احادیث زیادی از او نقل شده و از روایات او درباره معجزات امام حسن عسکری علیه السلام معلوم می شود که وی در گرایش های شیعی اش، دارای عقیده ای سالم و ایمانی پایدار بوده است.
صیمری معاصر با علی بن مهزیار (م. ح 257 ق) بود و روایات بسیاری از او نقل کرده است. وی در دانش کتابت و ادبیات، از پیش کسوتان زمان خود بود. از آثار او کتاب الاوصیاء و ذکر الوصایا است. گفتنی است در منابع حدیثی، گاهی نام او با علی بن محمّد السمری (م 329 ق)، نایب چهارم امام عصر(عج)، اشتباه می شود؛ زیرا «سمره»، هم از نظر تلفّظ نزدیک به «صیمره» است و هم از لحاظ جغرافیایی، هر دو بین بصره و واسط قرار دارند.
