داستان اصحاب کهف را خوانده و شنیده ایم. گروهی از جوانان موحّد و خداپرست که از جوّ کفرآمیز جامعه و حکومت پلید زمان نفرت دارند و به خشم آمده اند، راهی کوه و بیابان می شوند تا بتوانند با آزادی خدا را عبادت کنند و با حق تعالی انس گیرند. وقتی که مسیر را پیمودند و به غار پناه بردند، در آن جا دست به دعا برداشتند و چنین گفتند:
رَبَّنا ءَاتِنا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً وَهَیِّئ لَنا مِنْ أَمْرِنا رَشَداً؛
[1]
بارالها، از نزد خودت به ما رحمت ده، و رشد و پیشرفت در کار برای ما مهیّا کن.
طالبان رحمت الهی و راهیان رشد و ایمان و نیکبختی و هدایت الهی، شایسته است این دعا را زمزمه کنند.
