«و أوحی ربک الی النحل ان اتخذی من الجبال بیوتا و من الشجر و مما یعرشون؛ و پروردگار تو به زنبور عسل «وحی» (و الهام غریزی) نمود که: «از کوه ها و درختان و داربست هایی که (مردم) می سازند، خانه هایی برگزین. (سوره ی نحل، آیه ی 68)
«ثم کلی من کل الثمرت سبل ربک ذللا؛ سپس از تمام ثمرات (و شیره گلها) بخور و راه هایی را که پروردگارت برای تو تعیین کرده است، براحتی بپیما.» (سوره ی نحل، آیه ی 69)
[«وان فرش» در سال 1973 جایزه ی نوبل را به دلیل تحقیق در زمینه ی رفتار و ارتباط زنبورها دریافت کرد].
زنبور، بعد ازکشف هر باغ یا گل جدید برمی گردد و زنبوران دیگر را از جهت نقشه دقیق آن محل آگاه می کند. این کار آنها، به عنوان رقص زنبور شناخته شده است. معنای حرکات زنبور که به قصد انتقال اطلاعات، بین زنبورهای کارگر است، با استفاده از عکس و روش های دیگر کشف شده است. قرآن در آیه بالا، ذکر می کند که چگونه زنبور با مهارت مسیرش را می یابد.
زنبور کارگر یا سرباز، یک زنبور مؤنث است. در سوره نحل آیه های 68 و 69 از جنس مؤنث برای زنبور استفاده می شود. (فسلکی و کلی)، نشان می دهد که زنبوری که خانه اش را برای جمع آوری غذا ترک می کند. زنبور مؤنث است. به عبارت دیگر، زنبور کارگر یا سرباز، زنبور مؤنث است. در نمایشنامه شکسپیر «هنری چهارم»، برخی از شخصیت ها راجع به زنبور صحبت می کنند و ذکر می کنند که زنبورها سرباز هستند و اینکه آنها پادشاهی دارند. این، چیزی است که مردم در زمان شکسپیر فکر می کردند؛ آنها فکر می کردند که زنبورهای کارگر مذکر هستند و هنگامی که به خانه می روند باید جوابگوی شاه باشند. به هر حال این درست نیست. زنبورهای کارگر مؤنث هستند و آنها به زنبور شاه گزارش نمی دهند بلکه به ملکه گزارش می دهند. تحقیقات 300 سال اخیر، به کشف این امر انجامید.
عسل خاصیت درمانی دارد
زنبور عسل، شهد گل های مختلف و میوه ها را می نوشد و سپس عسل می سازد که عسل در لانه های مومی ذخیره می شود. چند قرن پیش بود که انسان متوجه شد که عسل از شکم زنبور به دست می آید، قرآن 1400 سال پیش به این حقیقت در آیه زیر اشاره کرده است.
« یخرج من بطونها شراب مختلف الوانه فیه شفاء للناس؛ از درون شکم آنها، نوشیدنی با رنگ های مختلف خارج می شود که در آن، شفا برای مردم است.» (سوره ی نحل، آیه ی 69)
ما اکنون می دانیم که عسل خاصیت درمانی و همچنین مقدار کمی هم خاصیت ضدعفونی کنندگی دارد. روس ها، در جنگ جهانی دوم، از عسل برای پوشش زخم خود استفاده می کردند. به این ترتیب، زخم، رطوبت خود را حفظ می کرد و جای زخم خیلی باقی نمی ماند. همچنین به دلیل غلظت عسل، قارچ یا باکتری در زخم رشد نمی کرد. به فردی که از حساسیت گیاه خاصی رنج می برد، می توان عسلی که از همان گیاه ساخته شده است داد تا نسبت به آن حساسیت مقاوم شود. عسل از لحاظ قند و میوه و ویتامین K غنی است. پس دانش قرآن در رابطه با عسل، منشأ و خصوصیات آن بسیار از زمان خود جلوتر بوده است.
منبع: نشریه بشارت 60/س
