رینیت آلرژیک

رینیت آلرژیک، ترشحات آبکی است و حاوی اتوزینوفیل (در آلرژی استثنایی) یا ماست‌سل (در آلرژی غذایی) است که شایع‌ترین تظاهر آلرژی مجرای تنفسی فوقانی است که ممکن است فصلی یا دایمی باشد. رینیت آلرژیک فصلی اغلب ناشی از گرده درختان، علف‌های هرز و چمن است در حالی که در نوع دایمی ناشی از مایت گرد و خاک و زواید حیوانات است. قارچ‌ها هر دو نوع رینیت آلرژیک را می‌توانند تولید کنند. در نوع فصلی بین اواخر بهار و اوایل پاییز رخ می‌دهد.
علایم رینیت آلرژیک: احتقان بینی، آب‌ریزش آبکی بینی، عطسه، خارش بینی، التهاب ملتحمه، اشک ریزش، خارش کام و ترشحات پشت بینی است. علایم همراه آن گاهی احساس ضعف و بی‌حالی در بیمار، تیره شدن زیر چشم‌ها است که در بچه‌ها به صورت چین‌های افقی و در قسمت تحتانی بینی بدلیل مالش مداوم و پیدایش اسکار متعاقب آن در این ناحیه است که سرانجام منجر به تنفس‌ دهانی می‌شود.
تشخیص افتراقی: شامل رینیت وازوموتور، رینیت دارویی، رینیت هورمونی، سرماخوردگی و سینوزیت و بعضی از ضایعات ساختمانی بینی مثل انحراف سپتوم بینی، بزرگی لوزه سوم، جسم خارجی بینی، تومورهای بینی و نازوفارنکس است.
عوارض رینیت آلرژیک: تجمع مایع در گوش میانی که منجر به کاهش شنوایی می‌شود، پولیپ‌های بینی و سینوس وقتی مشخص شد بیماری علایم آلرژی دارد باید تلاش کرد تا منشاء اصل آلرژی وی مشخص شود.
آزمایش‌های تشخیص آلرژی: از آزمایش‌های انجام شده غیر موجود زنده اندازه‌گیری سطح کل IgE است و در آزمایشات انجام شده در محیط زنده مقداری معین از آلرژن مشکوک به داخل پوست وارد می‌شود و از روی واکنش مثبت که موجب کهیر و قرمزی می‌شود واکنش آلرژیک مشخص می‌شود.

درمان:

بالاترین درمان اجتناب از آلرژن محرک است، درمان دارویی و ایمونوتراپی، اجتناب از زواید حیوانات، شستن مرتب ملحفه، کنار گذاشتن وسایل و مبلمان کهنه، وسایل پرزدار و گلدان‌های خانگی است.
درمان دارویی: شامل استفاده از آنتی‌هیستامین‌ها، ضداحتقان، کورتیکوستروییدها، کرومولین و داروهای آنتی‌کولینرژیک است.
ایمونوتراپی: با تزریق مقدار مشخصی آلرژن سبب افزایش تولید خاص آنتی‌ژن می‌شود که بطور رقابتی سبب مهار یا مسدود کردن گیرنده‌های IgE ماست‌سل می‌شود. آنتی‌ژن‌های فوق رقیق شده و هر هفته یا دو هفته یکبار تزریق می‌شود و پس از گذشت 6-4 ماه، بیمار کاهش چشمگیری را در علایم نشان می‌دهد.
منبع:http://www.academist.ir
/س