هرگز سعی نکنید تحت تأثیر حرف های اطرافیان و جملاتی نظیر «چرا بچه شما هنوز راه نیافتاده است » و یا « پسر من وقتی یک ساله بود خیلی خوب می تونست راه برود» و... قرار گرفته و کودک را به زور راه ببرید. برخی از کودکان ممکن است در حدود یازده ماهگی شروع به راه رفتن کنند و بعضی دیگر ممکن است حتی تا سن یک سال و نیمی تمایلی برای این کار از خود نشان ندهد.
برخی از والدین که شور و هیجان خاصی برای مشاهده صحنه راه رفتن فرزندشان دارند، پس از گرفتن دست کودک و راه بردن او، ناگهان او را در وسط اتاق رها کرده و از او می خواهند که خود را به نقطه دورتری، جایی که پدر یا مادر منتظر اوست، برساند. این عمل برای کودکی که به دلیل عدم احساس امنیت هنوز دوست دارد چهار دست و پا را ه برود، ناخوشایند بوده و حتی باعث نگرانی و اضطراب شدید او می گردد. به عکس، کمک به کودک هنگامی که او خود شروع به برداشتن چند قدم می کند، با فاصله گرفتن از او و دعوت و تشویق کودک برای رساندن خودش به شما، مفید بوده و توصیه می شود. زمانی که کودک شروع به راه رفتن می کند، زمین خوردن های او را نادیده - بگیرید و برای هر قدمی که بر می دارد، تشویقش کنید. کودکی که تازه راه افتاده است، هر از گاه برای حفظ تعادل خود، به هر چیزی که نزدیکش باشد، تکیه می دهد. بنابراین تا زمانی که فرزندتان به خوبی قادر به حفظ تعادل خود نیست، وسایل و اشیاء نوک تیز و لبه دار و خطرناک را دور از دسترش او قرار دهید.
بگذارید کودک تا حد امکان قدم های خود را با پای برهنه و آزاد بردارد. به یاد داشته باشید که کفش ها نه تنها هیچ کمکی به راه رفتن کودک نمی کنند، بلکه با محدود کردن حرکات طبیعی پا و انگشتان مانع ازراه رفتن صحیح کودک می شوند.
به هنگام خرید کفش به مرغوبیت، سبکی، نرم بودن و نیز اندازه بودن آن توجه کافی داشته باشید و صرفاً به زیبایی ظاهری آن نیندیشید.
منبع: کتا ب کودک من