آیینه دعا

«این الطالب بدم المقتول بکربلا»[1][1]

«کجاست خونخواه کشته کربلا»

در هر جمعه، ندبه می کنیم و تو را می جوییم. ای وارث غدیر! ای سوگوار همیشه حسین علیه السلام ![2][2]

ای خونخواهِ خونِ خدا « یَا ثَارَ اللَّهِ وَ ابْنَ ثَارِهِ»[3][3]، ای منادی مظلومیّت حسین در دوران غیبت و وقت ظهور[4][4] و منتقم خون او پس از ظهور.[5][5]

و چه زیباست این پیوند مقدس بین تو و او؛ که تو وارث حسینی و حسین، وارث تو.[6][6]

ندایِ هر روز ما،[7][7] طلب همراهی با تو است در خونخواهی جدّت.[8][8] گویا ما خود، وارث و خونخواه اوییم.[9][9]

چرا چنین نباشد؛ در حالی که تو، او و همة اجداد طاهرینت، پدران این امّتید[10][10] و ما با شما عهدی

جاودانه بسته ایم[11][11]؛ به بلندای تاریخ[12][12]و به عظمت کوههای سر به فلک کشیده.[13][13]

پیوند ما با شما، خونی نیست، که قابل انقطاع باشد[14][14]؛ بلکه پیوندی است جانانه، که تا همیشه تداوم خواهد داشت.[15][15]همان پیوندی که سلمان با نبی صل الله علیه و آله و سلم و علی علیه السلام داشت، که مفتخر به کسب مدال «سَلْمَانُ مِنَّا أَهْلَ الْبَیْت » شد.

پس حق داریم که به همراه تو، ندای خونخواهی جد مظلومت را سر دهیم: « یَا لَثَارَاتِ الْحُسَیْنِ علیه السلام».

به امید ظهورت؛ کاش همین مُحرَّم باشد.