در ژوئیه سال 1967، ناآرامی های مدنی در دیترویت به اوج خود رسیدند که بخش عمده آن ناشی از وحشیگری های پلیس علیه سیاهان بود. آن چه که در تاریخ به نام «شورش خیابان 12ام » شناخته می شود، یکی از کشنده ترین و مخرب ترین شورش ها در تاریخ آمریکا است. شورشی که به مدت پنج روز طول کشید و زمانی به پایان رسید که 43 نفر کشته و صدها میلیون دلار خسارات مالی به بار آورد. «کاترین بیگلو» (Kathryn Bigelow) در ادامه اثر بحث برانگیزش،«سی دقیقه پس از نیمه شب» (Zero Dark Thirty) و بر اساس فیلم نامه ای از «مارک بول»، لنز دوربین خود رابه سمت این برهه از تاریخ معطوف کرده است برهه ای که یکی از تراژیک ترین شورش های تاریخ در ان رخ داده ، واقعه ای که به «حادثه متل الجیرز» (Algiers Motel Incident) معروف شد.
فیلم دیترویت را می توان در سه بخش تعریف کرد. بخش اول در حدود 30 دقیقه موقعیت وچگونگی شروع شورش را شرح می دهد و کاراکترها را معرفی می کند. بخش بعدی که طولانی ترین بخش است، به تاریخچه مفصلی از اتفاقات شب های 25 و 26 ژوئیه در متل الجیرز می پردازد. از آنجایی که هیچ گونه اطلاعات قطعی و دقیقی وجود ندارد و رونویس های دادگاه نیز در مورد برخی از آنچه رخ داده مبهم است، بیگلو (Bigelow) و بول (Boal) به گزارش شاهدان عینی بسنده کردند و تا جای ممکن سعی در بازسازی وقایع مبتنی بر جنبه های واقعی داشته اند. آنها حتی نتوانستد حق استفاده از کتاب «جان هنری» که به دقت به حادثه مذکور پرداخته بود را به دست آورند. انتهای فیلم نیز با برداشتی مستیم از عملیاتی که در آن شب صورت گرفت به پایان می رسد.
محوریت فیلم به اتفاقات درون و اطراف متل الجیرز می پردازد - متلی ارزان که برای مواد مخدر و روسپی هایش مشهور است. نیروهای امنیتی اجرای قانون (پلیس محلی، پلیس ایالتی و گارد ملی) با باور به این که ازجایی نزدیکی متل به آنها تیراندازی شده است به متل حمله می کنند. که در همان ابتدا یک نفر به قتل می رسد و نه نفر دیگر- هفت مرد سیاه پوست و دو زن سفید پوست –توسط سه پلیس، نژادپرستانه مورد تهدید قرار می گیرند. دیگر افسران نیروهای اجرای قانون که متوجه تخطی افسران وگذشتن انها از خطوط قرمز می شوند، خود را درگیر نکرده و عقب می نشینند. و هنگامی که تهدیدات فیزیکی، نیروهای پلیس را به خواسته خود نمی رساند ( کشف نام اسنایپر فرضی ) آنها نقشه ای برای شکنجه روحی مظنونین می ریزند تا جایی که یک از افسران که موقعیت را بسیار جدی گرفته یکی از مظنونین را به قتل می رساند.
سکانس های داخل الجیرز همانند دیگر آثار بیگلو ناراحت کننده و تاثرآمیز است، همان طور که در فیلم «مهلکه» (The Hurt Locker) یا در صحنه شکنجه در فیلم «سی دقیقه پس از نیمه شب» (Zero Dark Thirty) شاهد آن هستیم. نیهیلیسم بی رحمانه این بخش، فیلم «بازی های مسخره» «میشائیل هانکه» (Michael Haneke) را به یاد می آورد. دیترویت در مسیر روایت اش، بسیار موثر و هدفمند رو به جلو می رود: تقریبا تماشای برخی صحنه ها را غیرممکن می سازد. ما با هولناک ترین رفتارهای انسانی مواجه ایم که مردانی فاقد صلاحیت با قدرت خود به ترعیب وشکنجه افراد بی گناهی می پردازند که تنها جرمشان این بوده که در زمان اشتباهی در مکان اشتباهی حضور داشتند.
چنین پرداخت قوی به وسط فیلم موجب می شود که ادامه ی فیلم کسل کننده به نظر برسد. 45 دقیقه نهایی دیترویت، که وقایع نگاری بعد از حادثه را روایت می کند از تاثیرگذاری کم تری برخوردار است. با جلو رفتن فیلم و اتمام صحنه های الجیرز ، ما به نوعی تخلیه می شویم. از نقطه نظر عاطفی، این پایان فیلم است؛ اما بیگلو و بول، مایلند همه چیز را در چارچوبی گسترده تر نمایش دهند و نشان دهند که چگونه دادگاه ها در حمایت از نگرش نژادپرستانه همکاری داشتند و به اقدامات خود ادامه دادند.
گروه بازیگری عاری از هر نام بزرگی است. نزدیک ترین نقش در فیلم به یک شخصیت اصلی، خواننده گروه «موتون» (Motown) «کلیولند لری رید» (Cleveland Larry Reed ) است که نقشش را «الجی اسمیت» (Algee Smith) بازی می کند. او و دوستانش، «فرد تمپل» با بازی «یاکوب لاتیمور»(Jacob Latimore ) که در راه بازگشت از یک اجرای کنسل شده می باشند به متل الجیرز پناه می برند. در آنجا با «جولی هیزل» (Game of Thrones’ Gilly, Hannah Murray) و «کارن مالوی» (کاتلین دور، Kaitlyn Dever) ملاقات می کنند. یکی دیگر از مردانی که در متل زندگی می کند، کهنه سربازی است ویتنامی به نام «رابرت گرین» که آنتونی ماکی (Anthony Mackie) در آن ایفای نقش کرده است. سه پلیس نژادپرست (که در فیلم نامشان را نسبت به همتایان واقعی خود تغییر داده اند) توسط «ویل پولتر»، «جک رینور» و «بن اوتوول» (Will Poulter, Jack Reynor, and Ben O’Toole) به تصویر کشیده شده است. «جان بوئگا» نقش «ملوین دیسماکس» (Melvin Dismukes) را بازی می کند، او یک نگهبان امنیتی است که پست خود را ترک می کند تا به مامورین برای اجرای قانون در الجیرز کمک کند و سعی دارد تا جای ممکن جلوی زیاده روی های پلیس در برخورد با سیاهان را بگیرد.
ممکن است دقت تاریخی فیلم کمی از بین رفته باشد. شاید بیگلو با توجه به حجمه بازخوردهای منفی مرتبط با «سی دقیقه پس از نیمه شب» (Zero Dark Thirty)، نوعی سلب مسئولیت را در پرداختن به داستان هایش پیش می گیرد. او با ارائه برخی از آنچه اتفاق می افتد، مجوز ساخت فیلم اش را می گیرد، اما فیلم اش را بر اساس تحقیقات گسترده ای که توسط «هرسی» (Hersey) و دیگران انجام می شود،می سازد که نتیجه نهایی خیلی هم دور از واقعیت نیست. فیلم این حقیقت که بی عدالتی بزرگی در این واقع رخ داده است را به بحث می کشد؛ فیلنامه دیترویت سناریویی قابل قبول را ارائه می دهد و اتفاقات رخ داده و گزارش های شاهدان عینی و مستندات دادگاه نیز ان را تایید می کنند.
با توجه به وضعیت فعلی روابط بین پلیس و شهروندان در مناطق شهری بسیار پرجمعیت، دیترویت به اندازه ای دراماتیک عمل می کند که گویی روایتی اخطارآمیز از مقصدی است که به سمت آن رهسپاریم: کسانی که از تاریخ یاد نمی گیرند، محکوم به نابودی اند. نکته ای که بیگلو برآن تاکید می کند این مسئله است که نیت های نژادی هیچ جایی در کار پلیس ندارد و وقتی که چنین اتفاقی رخ می دهد و چشم پوشی و بخشیده نیز می شود می تواند انسان ها را به هیولا تبدیل کند. دیترویت، علیرغم معایب آن، باورپذیر و عمیقا ناخوشایند است. عناصر هیجان انگیز و ترسناک، آن را تحریک می کنند، زیرا، حداقل تا حدی، بر اساس اتفاقات واقعی هستند. دیترویت نگرش ها و اقداماتی را ثبت می کند که هرگز فراموش نمی شوند. با یادآوری آنها، امیدوارانه آرزو داریم بتوانیم از عدم تکرار چنین وقایعی اطمینان حاصل کنیم... هرچند که این چشم انداز به ظاهر بعد از هر خبری که منتشر می شود بیشتر رنگ می بازد.
مترجم: علی کثیری
