وینستون چرچیل یکی از مهمترین شخصیت های نیمه نخست قرن بیستم می باشد بطوریکه مجله تایم در سال 1949 از او به عنوان « مرد نیمهٔ اول قرن بیستم » نام برده است. سیاستمداری که در در ابتدای لشکرکشی هیتلر به کشورهای اروپایی در برابر زیاده های خواهی های او مقاومت کرد و در این راه با توانایی های سخنوری قدرتمند خود توانست طیف گسترده ای از سیاسیون و مردم بریتانیا را متحد نماید تا در ادامه حتی از او به عنوان نماد حیله گری نیز یاد شود!
سینما نیز با ساخت آثار متعدد درباره چرچیل، تا به امروز بخش های گوناگونی از زندگی این سیاستمدار را به تصویر کشیده است. اخیراً در سال 2017 نیز اثری با عنوان « چرچیل » با بازی برایان کاکس در نقش چرچیل به نمایش درآمد که علی رغم بازی قابل توجه کاکس، اثر قابل اعتنایی نبود و نتوانسته بود آنطور که شایسته این شخصیت مهم تاریخ بریتانیاست، زندگی او را به تصویر بکشد. حالا فیلم « تاریک ترین ساعت » به نمایش درآمده که اینبار جو رایت آن را کارگردانی کرده است.
داستان فیلم در آغاز دوران جنگ جهانی دوم در سال 1940 رخ می دهد. یعنی جایی که نویل چمبرلین ( رونالد پیکاپ ) از مقام نخست وزیری بریتانیا استعفا می دهد و وینستون چرچیل ( گری اولدمن ) به جای او به مقام نخست وزیری می رسد. فردی سرسخت و مرموز که برخلاف سیاست های چمبرلین، خیال مماشات با آلمان را ندارد اما در این راه مخالفانی در پارلمان دارد که باید آنها را راضی به حمایت از سیاست هایش نماید و...
« تاریک ترین ساعت » اثری جنگی به شمار نمی رود و قرار نیست به جنگ و ویرانی های آن بپردازد. از این جهت مجموع اتفاقاتی که در داستان رخ می دهد بطور کامل در مورد زندگی سیاسی چرچیل در مقطع حساس جنگ جهانی دوم می باشد. اما مشکل فیلمنامه زمانی آشکار می شود که مخاطب نیاز به دریافت جزئیات بیشتری درباره تنش های رخ داده در فیلم پیدا می کند. در واقع فیلم عامدانه از پرداخت به بخش های مهم زندگی چرچیل پرهیز کرده تا پارلمان و اتفاقات درون آن به موضوع اصلی اثر مبدل گردد اما این تصمیم مناسبی برای ساخت یک اثر سینمایی درباره وینستون چرچیل نیست چراکه منجر به ناقص ماندن تصویر ارائه شده از این سیاستمدار گردیده است که مشخصاً هر اقدامش به چندین اقدام دیگرش مرتبط بود!
هدف و رویکرد فیلم، اتصال خط پارلمان بریتانیا در سالهای جنگ جهانی دوم به وضعیت سیاسی کنونی این کشور می باشد یعنی جایی که حالا بریتانیا از اتحادیه اروپا خارج شده و درگیری های مختص به خود را پشت سر می گذارد. هدف داستان نه روایت بخش مهمی از تاریخ بریتانیا که با عزل چمبرلین و روی کار آمدن چرچیل، بلکه مرتبط کردن وضعیت گذشته و حال بریتانیاست که همین موضوع سبب شده تا در فیلم سخنرانی های متعددی را شاهد باشیم که شبیه به صدور بیانیه مستقیم به تماشاگر می باشد بطوریکه حتی این گمان می رود که او می بایست در این شرایط از از صندلی برخاسته و تمام هوش و حواسش را معطوف به متن سخنرانی نماید. شاید اگر سازندگان کمتر به دنبال فصل مشترک گذشته و حال در اثر می بودند، فیلمنامه می توانست اثر بخشی به مراتب بیشتری داشته باشد.
« تاریک ترین ساعت » اگرچه یک اثر بیوگرافی محسوب می شود اما در ارائه تصویری صادقانه از وینستون چرچیل کوتاهی کرده است. علی رغم آنکه بخشی از تاریخ بریتانیا نظیر فشار به سیاست های چرچیل توسط پارلمان به خوبی در فیلم منعکس شده و اختلاف دیدگاه او با نویل چمبرلین بر سر مذاکره با هیتلر و مماشات با او مطرح می گردد، اما در نهایت فیلم پارلمان و سیاستمداران بریتانیا را به یک سو که معمولاً اشتباه و سیاهی و سرنوشت شان است سوق می دهد و در طرف دیگر چرچیل را مظهر سیاست های درست و در واقع محترم ترین عضو سیاسی آن دوران بریتانیا معرفی می نماید که به نظر می رسد در تضاد با آنچه باشد که از تاریخ بر جای مانده است. چرچیل هرگز آنچنان که در « تاریک ترین ساعت » به تصویر کشیده یکدست ، قابل اطمینان و بدون شکست نبوده است!
متاسفانه فیلم به شخصیت های مکمل داستان نیز اعتنای چندانی نکرده در صورتی که می شد با پرداخت بهتر و تعاملشان با چرچیل، به درک بهتری از وضعیت نخست وزیر بریتانیا رسید. بازیگران نقش مکمل فیلم مانند لیلی جیمز در نقش منشی و کریستین اسکات توماس در نقش همسر چرچیل، اگرچه قرار است بیانگر خلق و خوی او در خلوت این سیاستمدار باشند اما حضورشان به خلق مجموعه تصاویر سطحی مبدل گردیده که در تعارض با رویکرد کلی فیلم می باشد. در واقع فیلم در جهت به تصویر کشیدن چالش های سیاسی چرچیل در تقابل با سیاستمداران انگلیسی در پارلمان است به همین جهت حضور شخصیت های مکملی نظیر الیزابت و کلمنتاین نتوانسته تاثیرگذاری موجهی بر جریان داستان داشته باشد.
با اینحال فارغ از فیلمنامه ناسیونالیستی اثر ، باید گفت که « تاریک ترین ساعت » در بخش های فنی و مخصوصاً در بخش فیلمبرداری اثری قابل ستایش و چشم نواز است. فیلمبرداری های بی توقف جو رایت که نمونه کم نظیر آن را قبلاً در فیلم « تاوان » شاهد بوده ایم، اینبار نیز تکرار شده تا در بخش فیلمبرداری، « تاریک ترین ساعت » اثر قابل ستایشی باشد. طراحی صحنه نیز به خوبی انجام گرفته و به خوبی سالهای جنگ جهانی دوم را تداعی می کند.
اما برگ برنده فیلم که احتمالاً مشکلات فیلمنامه را کمرنگ خواهد کرد، حضور گری اولدمن در نقش وینستون چرچیل است که یکی از بهترین بازیهای اولدمن در دوران بازیگری اش را رقم زده است. اولدمن که در نقش چرچیل غیرقابل شناسایی است، توانسته با تقلید کامل نحوه حرکت و بیان چرچیل، به تصویری دقیق از او در فیلم برسد و بطور قطع یکی از نامزدهای اسکار امسال خواهد بود. پیش از او برایان کاکس نیز در فیلم « چرچیل » به خوبی توانسته بود ایفاگر نقش چرچیل باشد اما اثر مذکور حتی در مقایسه با « تاریک ترین ساعت » نیز آشفته تر به نظر می رسید. در میان بازیگران مکمل فیلم که هیچکدام فرصت درخشش در اثر نمی یابند، بازی کریستین اسکات توماس قابل توجه است.
در نهایت آنچه که از تماشای « تاریک ترین ساعت » در اذهان نقش خواهد بست، تنها بازی فوق العاده گری اولدمن در نقش چرچیل خواهد بود. فیلم حتی در مقایسه با آثار قبلی جو رایت نیز اثر درخشان تری محسوب نمی شود و بیشتر شبیه به یک بیانیه سیاسی روز با اشاره به سالهای دوران جنگ جهانی دوم در بریتانیا می باشد؛ اثر سیاسی که کمتر تاثیرگذار است و بیشتر فراموش شدنی.
منتقد : میثم کریمی
به خانواده بزرگ جامعه مجازی مووی مگ بپیوندید
تاریک ترین ساعت : 
Darkest Hour
کارگردان : Joe Wright
نویسنده : Anthony McCarten
بازیگران :
Lily James...Elizabeth Layton
Gary Oldman...Winston Churchill
Ben Mendelsohn...King George VI
Kristin Scott Thomas...Clementine Churchill
رده سنی : PG-13 ( مناسب برای افراد بالای 13 سال)
ژانر : بیوگرافی
زمان : 125 دقیقه