گزیده نظرات منتقدین
اون گلیبرمن ؛ Variety امتیاز 90 از 100
کارگردان این اثر، «مایکل گریسری»، در استرالیا سابقه ساخت تبلیغات تلوزیونی دارد و قبلاً به هیچ وجه فیلم سینمایی نساخته است و به همین دلیل با خلوص و صداقتی این فیلم را ساخته است که نمی شود به آن شک کرد. «بزرگ ترین شومن»(The Greatest Showman) شبیه به یک معجون است، از آن گونه فیلم هایی که قطعات مختلف آن همگی در سر جای خود قرار می گیرند اما در عین حال بعد از 1 ساعت و 45 دقیقه فیلم تمام می شود و ارتباطی که بین شخصیت اصلی و روحیات امروزه انسان ها می کشد چیزی بیش از یک بزرگ نمایی ساده است.
لی گرینبلت ؛ Entertainment Weekly امتیاز 75 از 100
در تمام لحظات فیلم شما حس می کنید که در تلاش تماشای «مولن روژ!»(Moulin Rouge!) هستید. فیلم اقتباسی از منبع خاصی نیست و اگر به این سبلک فیلم ها علاقه دارید مسلماً گزینه خوبی است.
دیوید الریچ ؛ Indiewire امتیاز 67 از 100
فیلم در عین اینکه بسیار آشنا به نظر می رسد اما به همان میزان غریبه نیز هست. «بزرگ ترین شومن»(The Greatest Showman) قدیمی ترین کلیشه ها و داستان های زندگی بشر را گرفته و آن را طوری ارائه می کند که گویی از یک سیاره دیگر است.
مویی نیشن ؛ Roger Moore امتیاز 63 از 100
«بزرگ ترین شومن»(The Greatest Showman) همانند بازیگر نقش اصلی آن که در فیلم می رقصد و آواز می خواند، بزرگ تر از زندگی است. و اگر این تنها بازی او در یک نقش موزیکال در سال های اخیر باشد، به نظرم ارزشش را داشته است.
پیتر بردشا ؛ The Guardian امتیاز 60 از 100
«بزرگ ترین شومن»(The Greatest Showman) فیلمی نیست که مرزها را بشکند. اما در عین حال، جذابیت بی نظیر «هیو جکمن» شما را تا انتهای فیلم خواهد کشاند.
ویل اشتون ؛ The Playlist امتیاز 58 از 100
تمام تلاش فیلم هیچ وقت به سرانجام نمی رسد. این فیلم هیچ وقت کافی به نظر نمی رسد و در حالی که شخصیت اصلی یعنی «پی.تی بارنام» به عنوان یکی از جذاب ترین شخصیت ها وارد تاریخ خواهد شد، خود فیلم هیچ وقت چنین مزیتی نخواهد داشت.
جسی هسنجر ؛ The A.V Club امتیاز 50 از 100
در اکثر بخش های آن، ایده های فیلم درباره شخصیت اصلی بسیار احمقانه هستند البته بعضا نیز شیرین و دوست داشتنی.
روزنامه New York Times ؛ امتیاز 40 از 100
یک نسخه متعلق به پارک تفریحی از شخصیت اصلی یعنی «پی.تی بارنام» خوب است و اگر به دنبال یک فیلم خانوادگی برای سرگرمی هستید، صرفا از همین لحظات لذت خواهید برد.
رابی کالین ؛ The Telegraph امتیاز 40 از 100
تنها حس جالبی که فیلم برای شما به همراه دارد، این است که با خود می گویید اگر قرار باشد برای فیلم های موزیکال خوب مدت طولانی ای صبر کنیم، چه کسی فکرش را می کرد که باید برای همچین موردی باشد؟
دیوید رونی ؛ The Hollywood Reporter امتیاز 30 از 100
پرتره ای که در این فیلم از «پی.تی بارنام» تصویر می شود بدون هیچ گونه محتوایی است. این فیلم سعی می کند که موضوعات خانوادگی، دوستی و قرار گرفتن یا طرد شدن از جمعی را مطرح کند در حالی که به هیچ وجه به پایه و اساس فیلم که داستان و روایت خوب است توجه نکرده است.
«بزرگ ترین شومن»(The Greatest Showman)، شاید نه در محتویات داستانی بلکه در شکل و سیاق شبیه به یکی از فیلم های «دیزنی» یعنی «اخبار»(Newsies) است. «بزرگ ترین شومن»(The Greatest Showman) در لحظاتی که شخصیت ها در حال آواز خواندن و رقصیدن هستند بسیار سرزنده و شاد است اما در این بین سکانس هایی نیز در میان هستند که فیلم در روایت خود به مشکل می خورد. فیلم در لحظات موزیکال خود به لطف نت ها و ترکیب های زیبای تولید شده توسط زوج معروف یعنی «بنج پاسک» و «جاستین پال»(که در «لالالند»(La la land) نیز با یکدیگر همکاری داشتند)، قوی عمل می کند اما در لحظات درام خود، علی رغم اینکه قبل تر اعلام کرده است که بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده است، ملغمه ای از کلیشه های مختلف است که با نخ و سوزن به یکدیگر وصله شده اند تا داستانی فاقد جذابیت را روایت کند. بازیگر نقش اول فیلم یعنی «هیو جکمن» شخصیت کاریزماتیکی دارد و می داند که در طی صحنه های موزیکال چگونه باید چشم بینندگان را به پرده بدوزد اما به هر روی، عملکرد او در «بزرگ ترین شومن»(The Greatest Showman) فاصله زیادی با بهترین بازی هایش دارد.
علی رغم اینکه «بزرگ ترین شومن»(The Greatest Showman) ادعا می کند که قصد دارد داستان یک شومن به نام «پی.تی بارنام» را که در قرن 19 در سیرکی مشغول به فعالیت بود روایت کند، روایت فیلم به همان اندازه شعبده بازی های «بارنام» غیر واقعی و اغراق شده است. البته «بزرگ ترین شومن»(The Greatest Showman) سعی می کند که خودش را به دیگر وقایع مرتبط کند، برای مثال سعی می کند تا تشابهاتی بین کسانی که در گروه «بارنام» جدا افتاده هستند و کسانی که در سال 2017 در جامعه طرد می شوند و مورد تنفر قرار می گیرند پیدا کند. در عین اینکه همچین المان ها و عناصری در فیلم وجود دارند، اما بسیاری از آن ها به نظر اجباری و تحمیل شده به داستان هستند و در واقع، حقیقت بزرگی که در لایه های زیرین داستان هست را نادیده می گیرند؛ به واقع این حقیقت این است که «بارنام» از این افراد برای رسیدن به خواسته های شخصی خود بهره برداری می کند( فیلم نامه این بخش از داستان را کمرنگ می کند، به این صورت که سعی می کند سیرک را مکانی چند فرهنگ نشان دهد که هر کس می تواند برای به قدرت رسیدن از آن استفاده بکند).
شگفت انگیز است که لحظات موزیکال داستان تا چه حد قدرت بیشتری از لحظات دراماتیک و سکانس های این چنینی دارند. این اختلاف، باعث هر چه بیشتر دیده شدن نقطه قوت اصلی فیلم می شود، اما در عین حال نقطه ضعف اصلی آن را نیز پر رنگ می کند. هر دفعه که «هیو جکمن» یا یکی از همراهان او شروع به آواز خواندن می کنند، شما دوست دارید که بر روی صندلی خود نشسته و از فیلم لذت ببرید. به محض اینکه صحنه موزیکال تمام می شود، احتمال ترجیح می دهد که برای خریدن خوراکی یا رفتن به دستشویی از سالن خارج شوید. داستان و روایت مسیر بسیار آشنایی را طی می کنند. «بارنام»، فرزند کوچک یک خیاط فقیر، عاشق دختری از طبقه بالاتر می شود و پس از اینکه مقدار کمی پول( با تاکید بر روی مقدار کمی پول) جمع می کند تصمیم به ازدواج با او می گیرد. پس از مشغول شدن به یک سری از شغل های معمول و رایج برای پشتیبانی کردن از همسر(با بازی «میشل ویلیامز») و دو دخترش، او تصمیمی بسیار ریسکی گرفته و یک موزه را خریداری می کند. وقتی که میزان استقبال از موزه بسیار پایین است( مردم علاقه زیادی به پیکر هایی از جنس موم و یا آثار ساخته شده از پوست ندارند)، او تصمیم می گیرد تا این محل را تبدیل به مکانی برای نشان دادن عجایب انسانی بکند؛ زنی که ریش دارد(کیالا ستل)، یک دورف(سم هامفری)، یک هنرمند بندبازی(سندایا) و دیگر نمونه های این شکلی. کار «بارنام» یک شبه رونق می گیرد و تماشاگران زیادی برای دیدن نمایش او می آیند. او سپس با فردی به نام «فیلیپ کارلایل»(با بازی زک افران) همکاری می کند که ارتباطات قوی ای دارد. «فیلیپ» ترتیب حضور ملکه ویکتوریا را در یکی از نمایش های او می دهد. زمانی که «بارنام» در انگلستان به سر می برد با خواننده ای به نام «جنی لیند»(ربکا فرگوسن) آشنا می شود که به لقب « شبگرد سوئیسی» می شناسندش و بارنام موفق می شود که جنی را قانع کند تا در توری که در ایالات متحده آمریکا خواهند داشت همراه آن ها برود.
مسیر بسیار قابل پیش بینی بارنام از اوج گرفتن، سقوط و اوج گیری مجدد، خلاقیت را در فیلم نامه می کشد و به آن اجازه قد علم کردن نمی دهد. «بزرگ ترین شومن»(The Greatest Showman) بر روی دو عنصر برای موفقیت خود حساب ویژه ای باز کرده است؛ آهنگ های فیلم که موقتا می توانند بیننده های جوان را از پس زدن فیلم منصرف کنند(کار «پاسک» و «پال» با الهام از موسیقی پاپ و هیپ-هاپ ساخته شده است) و عامل دوم نیز حضور قابل اعتماد «هیو جکمن» است. به نظر نمی رسد که سازندگان این فیلم از حضور موسیقی های بی مورد که بعضا می شنویم ناراحت باشند و به همین دلیل می گوییم که این مورد، بزرگ ترین نقطه فروش برای «بزرگ ترین شومن»(The Greatest Showman) محسوب می شود.
فیلم موزیکالی که هیچ گونه پیش زمینه ای نداشته باشد( بر خلاف فیلم های دیگر که معمولاً یا یک اقتباس هستند و یا یک بازسازی) از گونه فیلم هایی است که در طی سالیان در خطر نابود شدن قرار داشته است و البته اکران کاملاً شکست خورده «اخبار»(Newsies) در سال 1992 این جریان را به سوی نابودی کشاند. احیای مجدد این ژانر در یکی دو سال گذشته با قدرت آهنگ سازی و نوشتن متن این آثار توسط زوج «پاسک» و «پال» به ما یادآوری می کند که یک اثر موزیکال خوب ساخته شده تا چه حد می تواند متعالی باشد. «بزرگ ترین شومن»(The Greatest Showman) در یک سری از موارد مثل نحوه داستان گویی در سطح پایین تری از «لالالند»(La La Land) قرار می گیرد اما جذابیت آن برابر و یا حتی بیشتر از بازسازی هایی مثل «دیو و دلبر»(Beauty and the Beast) محسوب می شود. «بزرگ ترین شومن»(The Greatest Showman) یک فیلم خانوادگی است که با صحنه های پر زرق و برق شلوغ که موسیقی خوبی نیز بر روی آن قرار گرفته است و این صحنه ها را شما را برای مدت زمان 105 دقیقه فیلم سر پا نگه می دارند و نه داستان گویی آن.
اختصاصی نقدفارسی
مترجم: محمد کیومرثی
//