بیشتر مردم دنیا به وجودش اعتقاد دارند اما به یک شکل
نیروی اهریمنی اش
مهم ترین ومشترک ترین تصویری که ازفیلم های جن گیری به یاد داریم همان سکانس های معروفی است که پدر روحانی کلیسا بالای سر فرد جن زده ظاهر می شود و با خواندن چند جمله ازکتاب انجیلی و صلیب نمادینی که به نام پدر، پسر وروح القدوس می بندد. سعی می کند جن را از بدن فرد بخت برگشته خارج کند. جن وجن گیری دردیگر جاهای دنیا، مخصوصاً جاهایی که دین وجود دارد هم دیده شده اما شکل وشمایلش با چیزی که ما از بچگی با آن سرو کار داشتیم ودر قرآن خوانده ایم فرق دارد کل این موجود، هر شکل وشمایلی که باشد، به نوعی آمیزه ای دینی دارد وصد البته تاریخی. حتی گفته شده تاریخچه این مراسم (جن گیری) به 2000 سال قبل از میلاد مسیح هم برمی گردد که مکان آن در عراق کنونی است ودر ادیان دیگر مثل ادیان هندو، بودایی، یهودیت ومخصوصاً دین مسیحیان، خبری از سم دار بودن ویک سر و دو گوش دار بودن آنها نیست. جن آنها خوب وبد ندارد وبا سوزن وبسم الله غیب نمی شود. آنها -بیشتر مسیحیان حتی به جن ماکه می شود Jinn اعتقاد ندارند بلکه جن خودشان را دارند که نه تنها درآن خوبی دیده نمی شود بلکه نمادی از شیطان است و یکی از گونه های آن به حساب می آید. به همین خاطر هم است که کلمه Exorcisms را برای مراسم شان انتخاب کرده اند این کلمه برای به دام انداختن و یا فراری دادن جن ها به وفوراستفاده می شود که ریشه ای لاتینی ویونانوی دارد ودرکل به معنی برون کشیدن چیزی به وسیله سوگند و آیات است. مراسم اگزورسیزم یا همان جن گیری ازاین جهت به وجود آمده که مسیحیان اعتقاد دارند روح خبیث شیطان (جن) هرزگاهی شیطنت می کند و در جسم انسانی-که همان طور در فیلم ها هم زیاد دیده ایم اغلب دختر هم هستند - ظهور می کند وچه بلاها که سرآن بخت برگشته نمی آورد واز آنجا که این جسم در اختیار شیطان قرار می گیرد و می تواند موجبات بی دینی و شیوع شر باشد، باید هرچه سریع تر روح خبیث را از بدن قربانی خارج کرد. حقیقت ویا افسانه جن درهمه مسلک و آمیزه های دینی وجود دارد اما مشخصاً همه، آنها را موجوداتی دوست داشتنی نمی دانند.
جن در سینمای جهان
یک بدمن کاملاً وحشتناک مانند جن خوراک خوبی برای ساخت فیلم های ترسناک است.
خانه ای روی تپه جن زده
ژانر وحشت سینما وادبیات یک بخش از هویت خودش را مدیون جن است. هر چند موجوداتی دهشت انگیزی مانند زامبی ها، خون آشام ها و دراکولاها برای ترساندن ملت کافی بودند اما بدون جن ها یک چیزی سینمای وحشت کم داشت و کم دارد؛ یک ترس بزرگ وطبیعی والبته با ریشه های اسطوره ای. شاید دراکولاها وخون آشام ها و زامبی ها موبر تن آدمی نگذارند اما جن ها به خاطر قابل لمس بودنشان وخاصیت فولکلور بودنشان- اینکه در داستان های اغلب مادربزرگ ها وپدر بزرگ ها نقشی به آنها می رسید- شکلی به مراتب جذاب تر داشتند. به همین خاطراست که درمدیوم سینما هم هراز گاهی این موجود دستمایه کارگردان ها می شده تا بتوانند روایتی جذاب برای فیلم ترسناک شان داشته باشند. البته تا دهه 70 میلادی فیلم هایی که جن ها نقش پررنگی در آن داشته باشند، به صورت بسیار پراکنده بود اما قله این زیر ژانر را می توان همان فیلم مخوف ویلیام فردکین به نام «جن گیر» دانست که آمدنش دوباره موج نوعی از سینمای وحشت در دهه 70 را به راه انداخت. جنی که در قالب دختر کوچکی ظهور کرده توانسته با نیروی شیطانی اش تمام اهل خانه را خاک بر سر کند. بیشتر فیلم های جن گیری با همچنین تمی ماجرا را شروع می کنند وقهرمان داستان هم پدر روحانی است که وارد ماجرا می شود تا بتواند جن را از کالبد روح میزبان بیرون کند. شاید متفاوت ترین شروع جن گیری و روایت غیر کلاسیک را بتوانیم در فیلم کنستانتین جست وجو کنیم که جن گیر ماجرا (کیانور ریوز) بیش از اینکه پدر روحانی باشد، کارآگاهی است با توانایی ماوراء طبیعی که می تواند با جن ها وشیاطین ارتباط برقرار کند. با این حال به تصویر کشیدن یک ابر بدمن که دستمایه هایش را کمتر بدمنی می تواند برای داستان سرایی توجیه کند خوراک مناسبی است برای فیلم سازی. اتفاقی که از سال 2000 به بعد همزمان با مراسم جن گیری واقعی پاپ ژان دوم از یک دختر بچه دوباره اوج گرفت و موج دوم فیلم های این سبکی به راه افتاد که با فیلم هایی نظیر جن گیری امیلی ومراسم (آنتونیوهاپکینز) ادامه دارد و همچنان هم پر طرفدار و ترسناک هستند.
جن درسینما و تلویزیون ایران
یک توهم درباره جن ویک تصور که واقعیت ندارد
این است جن ملی!
اگر سراغ «جن» را در سینمای ایران بگیریم، باید یکی دو فیلم سینمای بیفتیم؛ «شب بیست ونهم» نخستین فیلم آل دار ایران لقب گرفت. توهم جن در داستانی ترسناک سراغ خانواده ای می آمد و یک زندگی را به هم می ریخت. در«روز فرشته» محمد رضا هنرمند، هم اکبر عبدی جن بو داده(!) بود که عزت الله انتظامی را اذیت می کرد. مینا لاکانی هم نقش فرشته داستان را داشت. «خوابگاه دختران» محمد حسین لطیفی هم که همین چندسال پیش اکران شد، از ترس از جن ها برای روایت یک داستان ترسناک ایرانی بهره برد وتا حدودی در داستان پردازی اش هم موفق عمل کرد. «آل» بهرام بهرامیان هم مستقیم سراغ موضوع جن رفت که نتیجه این شد که جنی درکار نبود و به بیماری روانی ختم شد. (یعنی همه داستان جن به موضوع دیگر می رسید). البته دراین میان «ملک سلیمان» یک استثناست؛ آخرین فیلمی که به موضوع جن در سینمای ایران پرداخت. لشکر جن ها دراین فیلم نقش اساسی داشت وهزینه فراوانی برای جلوه های ویژه آن شد. لشکری شیطانی که درمصاف با پیامبر خدا شکست خوردند وتحت فرمان سلیمان قرار گرفتند.
در تلویزیون هم جن و شیطان رابطه ای نزدیک به هم داشتند. «او یک فرشته بود» علیرضا افخمی سنگ بنای جن را در تلویزیون نهاد و«اغما» سیروس مقدم با الیاس معروفش حسابی بحث تجسم شیطان را باز کرد. سروصدایی که خیلی ها را به سمت مبحث جن شیطانی سوق داد. تلویزیون بعد از این دوموج، فعلاً درباره این موضوع ماورایی سکوت کرده است.
منبع:همشهری جوان 31