گنجاندن درس زبان و ادبیات بلوچی در بین دیگر دروس دانشگاهی خبر بسیار خوبی است. زبان بلوچی با زبان‌های گیلکی و کردی خویشاوندی نزدیک دارد و متعلق به گروه زبان‌های ایرانی است.
به گزارش به نقل از اعتماد ، تنوع قومی و فرهنگی سرزمین‌مان، نقطه قوت فرهنگ ایرانی است. اقوام ایرانی با زبان‌های گوناگون و رسم و سنت‌های متفاوت و باورهای مذهبی مختلف همه بر سر عشق به میهن و علاقه به این آب و خاک یکصدا و متحد بوده‌اند و برای آبادی و اعتلای خانه مشترک سخت کوشیده‌اند. تا باد چنین بادا!
ایران دو ثروت مثال‌زدنی و یگانه دارد؛ یکی تنوع زیستی و جاذبه‌های طبیعی خاص و دیگری میراث فرهنگی و آثار تاریخی. اما این هر دو گوهر بی‌بدیل همیشه قربانی هوس توسعه و مدرنیزاسیون شده‌اند. دشت و دمن و کوه و بیابان از دست‌اندازی برنامه‌های توسعه و احداث سدها و حفر چاه‌های عمیق برای تولیدات کشاورزی و معدن‌کاوی و برپایی شهرک‌های صنعتی آسیب دیده‌اند و می‌بینند. آثار تاریخی و میراث فرهنگی هم قربانی سوء‌مدیریت مدیران میراث و اختلافات اداری و البته کاهلی و بی‌حوصلگی می‌شوند.
در این بین دو گروه محیط‌بانان سازمان حفاظت محیط زیست و پاسداران سازمان میراث فرهنگی، مامورینی دلسوز و از خود گذشته‌اند که با حقوق و امکاناتی اندک و نزدیک به هیچ، عاشقانه از این دو میراث ملی محافظت می‌کنند. متاسفانه دولت به این دو گروه سخت بی‌توجه است و عموم آنها در نقاط دورافتاده با دستمزدی کم و شرایط سخت به وظایف خود عمل می‌کنند.
هر دو این نگهبانان میهن از سوی قاچاقچیان و سارقان میراث ملی ایران مورد تهدید جانی هم قرار می‌گیرند.
برخی کشورهای همجوار که از نعمت جاذبه‌های طبیعی و میراث تاریخی برخوردار نیستند از «هیچِ» خود، حیات وحش و جاذبه‌های طبیعی و آثار و ابنیه تاریخی می‌سازند و از آنها سخت محافظت می‌کنند و با سرمایه‌گذاری و تبلیغات، به جذب گردشگر و ایجاد شغل و کسب درآمد هم موفق می‌شوند. نمونه‌اش جزیره‌ای دورافتاده و بیابانی در انتهای جنوبی امارت ابوظبی که از زمینی خشک و لم‌یزرع و بدون آب، زیستگاهی- اگرچه مصنوعی- به وجود آورده‌اند و امروز هزاران راس غزال و گور و حیوانات دیگر در آنجا زندگی می‌کنند، چند صد هزار اصله درخت بیابانی در آنجا کشت شده و با آبیاری قطره‌ای (آب را با لوله‌گذاری از ساحل اصلی منتقل می‌کنند) آبیاری می‌شوند. در این زیستگاه مصنوعی چند قلاده یوز هم آزادانه زندگی و شکار می‌کنند و البته سخت محافظت می‌شوند.
خوشبختانه در سال‌های اخیر توجه مردم به دارایی‌های طبیعی و تاریخی ملی، جلب شده و بسیاری از ایرانیان قدر و قیمت این گنجینه‌های بی‌بدیل را می‌دانند. امید که این آگاهی همه‌گیر و عمومی شود و دیگر خبری از آسیب به ثروت‌های ملی به گوش نرسد. سرمایه‌گذاری برای حفاظت از این میراث و حفظ و بهبود شرایط آنها می‌تواند منبع درآمد ملی و سبب ایجاد مشاغل زیادی شود.
خبرهای بد و سیاه بیش از هزاران هزار خوبی که در کشور در جریان است، نمایانده می‌شوند و هدف این تبلیغات، نا‌امید و بی‌حوصله کردن و نامهربان ساختن مردم با یکدیگر است. آنچه ایران را از پس هزاران سال، از گزند تیر دشمنان و طمع استعمارگران محفوظ داشت غیرت و حمیت ایرانی و پیوندی است که مردم این سرزمین با یکدیگر داشته‌اند. اما این ایام ما ایرانیان به یکدیگر گاه نامهربان شده‌ایم.
حوصله یکدیگر را نداریم، ادب رفاقت و خویشی و همسایگی را به جا نمی‌آوریم. فراموش می‌کنیم که هزاران سال است، نسل اندر نسل با یکدیگر در این خانه زیسته‌ایم و به هم مهر ورزیده‌ایم. دشمنان فهمیده‌اند که سلاح ایرانیان مهرورزی است، مبادا که این حربه لطیف را به حیله و تزویر از ما بگیرند.
