زهرا(س)

با تو سخن می گویم، ای بانوی آب های زلال، ای بانوی عشق!

تسبیح کوچکی از داخل جیب خارج کردی; اول کمی آن را نگاه کردی و از این دست به آن دست دادی و بعد دانه های کوچک آن را، آرام لابه لای انگشتانت حرکت دادی . آرامش عجیبی پیدا کردی، احساس خوبی داشتی، انگار تمام خستگی امروز داشت از انگشتانت به بیرون منتقل می شد .

پیدایی؛ مثل مهربانی خداوند. زیبایی؛ مثل سلام های گرامی خداوند بر پیامبران عظیم الشأنش.

در شیار پلکهای باران، که همیشه می بارد؛

روزهایی که در پیش داریم مصادف با سالروز شهادت صدّیقه کبرا فاطمه زهرا(س) بنا بر روایتی است که این واقعه جانسوز را نود و پنج روز پس از رحلت پیامبر اکرم(ص) می داند

غم تنهایی، پهن شده بود در همه لحظه ها.

از تو عشقی در سینه دارم که هم آرام دل است و هم اندوهی گران بر جان. آن زمان که نوای عشق تو درون سینه ام می تپد، به یاد روزگاری می افتم که نه تنها آسمان، بلکه زمین نیز از جهل جاهلان، روی روشنایی نداشت و خورشید از شرم، نقاب بر چهره کشیده بود

غروبی تلخ و گرفته، غریب ترین شامگاه تاریخ را می سرود . خورشید در حاشیه ی دری شکسته، عشق را به تماشا ایستاده بود و کبودی گونه های یاس محمد ( صلی الله علیه و آله)، کبودی تاریخ پس از پیامبر را گواهی می داد .

.