عصمت

بعد از رحلت رسول مکرم اسلام (ص) مسلمانان به دو گروه سیاسی و مذهبی تقسیم شدند. گروهی گفتند: پیامبر (ص) برای خود فرد خاصی را به عنوان جانشین و رهبر آتی مسلمانان تعیین نکرد بلکه این امر را به مردم واگذاشت و مردم با ابوبکر بیعت کردند بنابراین او خلیفه بلافصل پیامبر اسلام (ص) است

بحث امامت یکی از مباحث پایهای و ارکان اصول مذهب است که از غُرر معارف دینی به شمار میرود. ممکن است درباره امامت و جایگاه آن در مکتب، پرسشهایی مطرح شود

در شماره قبل، دلایل نیاز به امام و انتصابی بودن امامت را بحث کردیم، در این شماره به شرایط احراز امامت از نظر شیعه و سنّی می پردازیم.

همانا نبیّ خبر دهنده را گویند و این لفظ مأخوذ از نبأ باشد که به معنی خبر است، اما در اصطلاح شریعت: نبیّ آن کس است که از خدای برانگیخته بود و از سوی خدا خبر دهنده باشد بی واسطه یکی از مردمان؛ اما اگر ملکی واسطه بود زیانی نباشد.

پذیرفتن مقام نبوت از سوی انبیا اختیاری است یا جبری؟ اگر بگوییم که لیاقت داشتند که به این مقام رسیدند این لیاقت را چه کسی به آنها داده است و با توجه به این که در قرآن آمده است که حضرت آدم بین آب و گل بود و حضرت محمد – صلی الله علیه و آله - پیامبر بود این مسئله چگونه قابل پذیرش است ؟

این نوشتار در سه شماره پیشین، ضرورت دین و انحصار حقانیت در یک دین را بررسیده و در قسمت اول از شماره سوم در پی پاسخ به این سئوال برآمد که از کجا بدانیم آن دین حق، اسلام است؟

ابن عربی در «الفتوحات المکیة » می گوید:

خلق ایستاده کو به کو چشم انتظار روی او تا پرده از روی نکو گیرد نگار نازنین

یکی از ارکان عقیده به اسلام، مساله عصمت انبیا (ع) است. این بحث، همواره در طول تاریخ محل بحث و گفت و گو بوده است; قله های رفیع انسانیت و اسوه های بشریت، همیشه مورد عیب جویی واقع شده اند; کسانی که توان صعود به این قله بلند را ندارند، سعی در به زیر کشیدن کواکب نورانی آسمان خلقت داشته اند

رخداد عاشورا واقعه ای است بی نظیر که تاریخ اسلام، تاریخ بشریت بدیلی برای آن سراغ ندارد. جایگاه بلند عاشورا در تاریخ و فرهنگ بشری، آن را به صورت رویدادی جاودانه درآورده است که همچون نگین درخشانی بر تارک تاریخ می درخشد