علی-علیه-السلام

نسیم امید دگر بار وزیدن گرفته و رائحه ای جان بخش همه جا را عطرآگین نموده است ؛ این بار ، از خِطّة تبریز ، مولودی پای به گیتی می نهد که سر مست از جام علی علیه السلام است . این بار شمس فروزانی حلول می کند که افقِ خود را تا کرانه های شرق و غرب می گستراند و او «عبدالحسین امینی » است .

مرد غریبه چند روزی می شد که در خانه علی، علیه السلام، مهمان بود. صاحبخانه با مهربانی و گشاده رویی او را بر سر سفره خویش پذیرفته بود

روز به پایان می رسید و خورشید آهسته، آهسته می رفت تا در غربی ترین نقطه آسمان از دیدها مخفی شود. علی عسکر و پدرش خسته از کار روزانه در ایوان خانه نشسته بودند و چای می نوشیدند. صدای در خانه بلند شد. یک نفر بشدت در را می کوبید و پهلوان را صدا می زد.

علی، علیه السلام، در مسجد کاری داشت، سوار استر بود، شخصی را که بر در مسجد ایستاده بود صدا کرد و گفت: استر مرا بگیر و نگهدار تا من برگردم.

جوان برافروخته بود. غمگنانه به صورت مادر خیره می شد و اشک از چشمان بی فروغش می ریخت.ناگهان دو دستش را بالا برد و فریاد کشید:

* صبر پسندیده است، اما نه به هنگام جدایی از تو و سختی ها آسان شود، اما نه به هنگام ملامت تو.

نمی دانم چه سری است در شب که اینگونه عالم و آدم را دگرگون می کند و خواب را از چشمان منتظر عشق می دزدد. تو گویی همه هستی با شب پیوندی نهانی دارد، پیوندی که دلشدگان عاشق تجلی اش را می یابند و نجوایش را می شنوند. و علی که هم عشق است و هم عاشق، معنای شب را بهتر از هر کس می شناسد.

برای شما خیلی دلپذیر است که بدانید که همان گونه که قلب های شما با نام عزیز امیرالمؤمنین علیه السلام به ارتعاش درمی آید، در جاهای دیگر، در اروپا، در هامبورگ و در همه جای دنیا، مردمی به این نام مقدس عشق می ورزند و به این شخصیت بزرگ، احترام می گذارند.

علی علیه السلام چه قدر حسّاسیّت نشان می دهد که قانون خدا تعطیل بردار نیست؛ ولو در مورد فرزند خودم. می شنود که عبداللّه بن عباس، پسرعموی عزیز و مورد احترامش (که واقعا هم از جهاتی مرد بزرگی بوده، ولی خوب معصوم نبوده، اشتباهی کرد)، مرتکب خطایی شده

امیرالمؤمنین علیه السلام با بیعت گسترده مردم به حکومت رسید. حاکمیت از منظر امام تنهابرپایه عدالت و رعایت حقوق مردم آن هم درعرصه قانون الهی معنا می یافت