فضائل

محمد بن جریر بن یزید بن کثیر بن غالب طبری آملی ( 224 ـ 28 شوال 310) محدّث، مفسّر، فقیه و مورّخ برجسته سُنّی مذهب قرن سوم و اوایل قرن چهارم هجری، شخصیت و عالمی شناخته شده است که در باره او تحقیقات و مطالعات فراوانی صورت گرفته و نیازی به تکرار آن در اینجا نیست

پیش از این گذشت که کتاب «پایان فضیلت » نوشته السدیر مک اینتایر بخشی از یک زنجیره متصل در باب فلسفه اخلاق است

جمیع خلق در جمیع علوم، عیال علی علیه السلام باشند، زیرا که او در غایت ذکا و زیرکی و فهم بود و حرص یاد گرفتن داشت، و او را همچو رسول خدا صلی الله علیه و آله معلّمی و استادی بود و شب و روز در خدمت آن حضرت به سر می برد و یک ساعت و یک لحظه از آن حضرت جدا نبود و میل تمام به یاد گرفتن او داشت و نهایت سعی و جِدّ به جای می آورد تا آنکه به مرتبه ای رسید که ...

در کون و مکان شاهد فرزانه علی است

در جایی که امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف حضرت فاطمه زهرا علیها السلام را به عنوان الگوی خویش مطرح می فرماید، تکلیف امثال ما در لزوم الگوگیری از آن وجود نورانی مشخص است.

باز می خواهم که مدح حضرت یکتا کنم

رسول خدا(ص)، لباسش را وصله می زد و کفش هایش را می دوخت و گوسفندانش را می دوشید و با بردگان هم غذا می خورد

عبداللّه عباس روایت کرد از رسول صلی الله علیه و آله که گفت: چون خدای تعالی موسی را الواح داد او در الواح نگرید و گفت: بار خدایا! کرامتی دادی مرا که کس را ندادی پیش از من.

بدان که حضرت جلّت از عنایت بی علت خواجه صلی الله علیه و آله را نسبت از آدم و آدمیان منقطع می کند و نسبت او با عالم نبوت و رسالت درست می گرداند که «ما کانَ مُحمّدٌ اَبا اَحَدٍ مِن رِجالِکُم وَ لکِنْ رَسولَ اللّه ِ وَ خاتَمَ النَّبِیِّینَ»

خداوند می فرماید: «ای پیامبر! بگو این راه من است به سوی خدا می خوانم با بصیرت. من و هر که پیرو من است و خداوند را پاکیزه می دانم و از مشرکان نیز نیستم.»