بدعت

تصوف در ادامه حیات خود به فرقه های مختلف و انشعابات گوناگون تقسیم شد، فرقه هایی مثل: نعمت الّلهیه، صفی علیشاهی، ذهبیه، اویسیه، گنابادیه، خاکساریه، قادریه، اهل حق، نقشبندیه و دهها فرقه و انشعاب دیگر و هر کدام از این فرقه ها اغرافات و بدعت هایی را وارد دین کردند.

برخى مبلغان مسلمان و نیز شمار بسیارى از آن عده مدیحه سرایانى که به ذکر مصائب اهل بیت طهارت، علیهم السلام، پرداخته اند در بررسى و نقل وقایع تاریخى مربوط به زندگى آن بزرگواران - بویژه طاهره ایشان زهراى مرضیه، علیهاالسلام - کمتر به شرایط محیطى دوران زندگى آن حضرت و نیز به وجه سیاسى، اجتماعى و تربیتى حیات ایشان اشاره داشته اند

«حَلالُ مُحَمَّدٍ حَلالٌ ابَداً الی یوْمِ الْقِیمَةِ وَ حَرامُهُ حَرامٌ ابَداً الی یوْمِ الْقِیمَةِ لایکونُ غَیرُهُ وَ لایجی ءُ غَیرُهُ»[1]

این یک واقعیت است که اسلام توانست در مدتی کوتاه یکی از نیرومندترین و پردوام ترین دولت ها را در بخش بزرگی از جهان ایجاد کند

همان طور که «ادخال ما لیس من الدین فی الدین» بدعت است، «اخراج ما فی الدین من الدین» نیز بدعت است

همان طور که «ادخال ما لیس من الدین فی الدین» بدعت است، «اخراج ما فی الدین من الدین» نیز بدعت است

یکی از اهداف نهضت امام حسین علیه السلام، احیای واجبات و احکام دین است؛ چنان که خود حضرت در سخنی می فرماید: