از جمله برجستگی های اخلاقی امام خمینی رحمه الله فروتنی ایشان بوده است. امام وقتی به جلسات وارد می شد، ضمن آنکه ابهتی خاص داشت، در نهایت فروتنی با حاضران برخورد می کرد. موقعیت های علمی، اقتدار سیاسی و فکری نتوانست ذره ای از این تواضع بکاهد. وی چون به مجلسی حاضر می شد، هر جا که جا بود می نشست و غالبا دم در و قرار گرفتن در میان افراد عادی را به جاهای دیگر ترجیح می داد. امام خمینی رحمه الله در عین قاطعیت، بسیار متواضع بود. هیچ گاه در منزل به افراد امر و نهی نمی کرد و امور شخصی را خود انجام می داد. در سلام کردن، همواره بر دیگران پیشی می گرفت و هرگز کسی نتوانست در سلام گفتن بر ایشان سبقت بگیرد. هر گاه به مجلسی یا محلی می رفت، به همگان سلام می کرد. یکی از شاگردانش می گوید: به جرئت می توانم بگویم که هیچ گاه نشد در مسیر رفت و آمدمان امام را زیارت کنم و ایشان در سلام سبقت نگرفته باشد.
از دیگر نشانه های فروتنی امام رحمه الله این بود که در مسیر خانه به محل درس، سعی می کرد کسی پشت سر ایشان حرکت نکند، اگر صدای کفشی می شنید می ایستاد و می فرمود: آقا بفرمایید. امام رحمه الله با نهایت متانت و وقار حرکت می کرد و به این سو و آن سو نگاه نمی کرد و همیشه در قدم زدن، پیش پای خویش را نگاه می کرد.
نخستین صفتی که خدای مهربان بندگان خاص خود را بدان توصیف می کند، آرامش و وقار در راه رفتن و نداشتن حالت غرورآمیز است. زیرا شیوه راه رفتن، بیان کننده ویژگی های درونی فرد است. برخی از افراد چنان مغرورند که از نوع راه رفتن آنها به خوبی می توان به خودخواهی شان پی برد. خدای متعال در جای دیگری از قرآن مجید، راه رفتن از روی تکبر را نهی می کند و می فرماید: «در زمین از سر کبر و غرور گام بر مدار، که [با [نیروی خود، زمین را نمی توانی [بشکافی]و به سربلندی کوه ها [نیز [نخواهی رسید». (اسراء: 37)