ابراهیم الحسین در ساحل رودخانه ای در شهر دیرالزور، در شمال غربی سوریه متولد و بزرگ شد. او و دوستانش از این رودخانه به عنوان استخر استفاده می کردند و از روی پل معروفی که در نزدیکی خانه شان قرار داشت، به عنوان دایو بهره می بردند و به داخل رودخانه شیرجه می زدند. او درعین حال بسکتبال و جودو هم بازی می کرد ولی پدرش که مربی شنا بود، از همان کودکی، ابراهیم و 13 خواهر و برادر دیگرش را با آب آشنا کرد. اکثر فرزندان خانواده در رقابتهای محلی و ملی شنا شرکت می کردند و ابراهیم هم یکی از این فرزندان موفق بود. او از شناکردن لذت می برد ورویایش حضور در بازیهای المپیک بود. با شروع جنگ داخلی درسوریه در سال 2011، رویای او نقش برآب شد. درطول 5 سال جنگ، حدود 11.3 میلیون سوری که نیمی از جمعیت این کشور بودند آواره شدند و حدودا 4.8 میلیون نفر حالا درکشورهای همسایه ای مثل ترکیه، لبنان، اردن، عراق و مصر پناهجو هستند.
همان زمان که جنگ سوریه را ویران کرد، ابراهیم به عنوان برقکار مشغول به کار بود ولی بمبارانهای هوا و زمین، رویای او را هم نقش برآب کردند. یکی از روزهای سال 2013 بود که ابراهیم متوجه شد که یکی از دوستانش در این بمباران ها آسیب دیده. او به سرعت به کمک دوستش شتافت که ناگهان حمله ای دیگر او را نیز از پا درآورد. ابراهیم از ناحیه پای راست مورد اصابت قرار گرفت و پایش قطع شد. درآن زمان کمکهای پزشکی زیادی هم به سوریه نمی شد و ابراهیم چندین ماه بدون مراقبت پزشکی، درد می کشید. البته او یک سال بعد دوباره شنا کردن را شروع کرد. در ابتدا برای درمان پایش و جستجو برای زندگی بهتر به ترکیه رفت ولی دید که در آنجا نیز شرایط ایده آل نیست و سپس ریسک کرد و در جستجوی آینده ای بهتر به یونان رفت. او سوار بریک لنج خودش را به جزیره ساموس رساند و از سال 2014 تا حالا آتن خانه اوست. او حالا در زادگاه المپیک، رویاهایش برای ورزش کردن را بازیافته و شنا را دنبال می کند.
ابراهیم 10 ساعت در طول شبانه روز در یک کافی شاپ کار می کند و حالا زمان مناسبی برای ورزش کردن یافته. تدریجا رکوردهای شخصی اش را بهبود بخشیده و حالا در شنای 50 متر آزاد 3ثانیه با بهترین رکوردش قبل از قطع کردن پایش فاصله دارد. وقتی او در استخر شنا نیست، از پروتزی که یک پزشک به صورت رایگان دراختیارش قرار داده برای راه رفتن استفاده می کند. او درعین حال در یکی از محله های آتن، بسکتبال با ویلچر هم بازی می کند. ژاک روژه، رئیس سابق کمیته ملی المپیک در صحبتهایی گفته:« ورزش می تواند زخمهای زیادی را بهبود ببخشد.» این حرف در مورد ابراهیم صدق می کند. او در استخر امیدهایش را بازیافته و زخمهایش تدریجا بهبود یافته؛ هرچند که هنوزهم نمی تواند با آرامش درمورد آنچه در سوریه برسرش آمده صحبت کند.
درآستانه آغاز رقابتهای پارالمپیک ریو، نام او به عنوان یکی از اعضای تیم پناهجویان برای شرکت دراین تورنمنت اعلام شد و درروز 26 آوریل او یکی از حاملان مشعل پارالمپیک بود. روز سه شنبه هم ابراهیم درمراسم افتتاحیه پارالمپیک حضور یافت و پرچمدار تیم مستقل پناهجویان بود که دراین تیم، علاوه بر او شهراد نساج پور ورزشکار ایرانی با ضایعه مغزی که دررشته پرتاب دیسک فعالیت می کند حضور دارد.
ابراهیم 27 ساله دراین مسابقات در شنای 100 متر آزاد و 50 متر آزاد شرکت می کند وامیدوار است که بتواند به مدال برسد. خود او درصحبتهایی گفته:« من 22 سال رویای حضور در بازی های المپیک را داشتم. فکر می کردم با از دست دادن پایم، باید رویایم را فراموش کنم ولی حالا بازگشته ام و رویایم را محقق ساخته ام.نمی توانم باور کنم.»
