بروکینگز

اسامه بن‌لادن پیروزی بزرگی در جنگ طولانی‌اش علیه آمریکا به دست آورد؛ اگرچه پس از مرگ. دوران پسا11 سپتامبر در افغانستان آغاز شد و اکنون همان‌جا به پایان رسیده است؛ اما با شکستی تحقیرآمیز.

بیست سال پس از مداخله آمریکا برای پایین کشیدن طالبان از قدرت، بهترین کاری که اکنون می‌توان انجام داد محدود کردن میزان خسارات وارده و اجتناب از تشدید و طولانی کردن جنگ داخلی در این کشور است.

«مؤسسه‌ی بروکینگز» می‌نویسد آن‌چه که دولت ایران را پای میز مذاکره نشاند، اضطرار اقتصادی نبود، بلکه امید ایرانی‌ها درباره‌ی رابطه با غرب بود؛ امیدی که اکنون همراه با محبوبیت روحانی رخت بر بسته است.

انتصاب ریچارد نفیو در دولت بایدن، بار دیگر نشان داد که دیدگاه اصلاح طلبان درباره آمریکا، با آنچه در واقعیت وجود دارد، چه تفاوت فاحشی دارد.

یک اندیشکده آمریکایی خواستار آزادی محمد بن نایف ولیعهد سابق عربستان از جامعه بین‌المللی شد و وی را نماد یک چهره جایگزین باکفایت و عملی برای بن سلمان ولیعهد بی‌ملاحظه و خطرناک سعودی عنوان کرد.

یک اندیشکده برجسته آمریکایی می‌گوید تحولات اخیر در عراق حاکی از آن است که همکاری و شراکت میان آمریکا و این کشور در خطر است و باید به فعالیت شبه‌نظامیان تحت حمایت ایران در عراق پایان داد.

وی می‌نویسد سردار سلیمانی «نماد قدرت، پرستیژ و نفوذ ایران بود» بنابر این آمریکا که موضع سیاسی بالاتر را از دست داده، «هزینه وحشتناکی» خواهد پرداخت که مشخص نیست چگونه و در کجاها پرداخت خواهد شد.

به‌رغم تمام هزینه‌های «موقوفه ملی دموکراسی»، تمام تلاش‌های سی‌آی‌ای، تمام دروغ‌پراکنی‌های «صدای آمریکا» و حتی استفاده از تاکتیک جنگی «یورش فوجی» در اغتشاشات ایران، نقشه‌های واشینگتن باز هم شکست خورد.

روسیه، چین و ایران می‌خواهند اندازه قدرت اروپا را به آن بفهمانند و بازوهای اتحادیه را در مشت‌زنی به آمریکا گرم می‌کنند، اما اروپاییان کج دار و مریز راه می‌روند تا هم از توبره بخورند و هم از آخور.

بروس ریدل می‌نویسد حمله به آرامکو دقیق بود اما نه آن قدر که نیاز باشد ایران عامل آن باشد. حوثی‌ها قبل از این نیز حملاتی در این سطح انجام داده بودند چون اساساً تأسیسات عربستان «وسیع و آسیب‌پذیر» است.