داستان-ایرانی

مژده دقیقی می‌گوید: مقایسه استقبال از آثار ترجمه در مقابل آثار ایرانی دور از انصاف است زیرا مترجمان معمولاً بهترین آثار ادبیات جهان را برای ترجمه انتخاب می‌کنند.

رسول آبادیان می‌گوید: بازار کتاب از کتاب‌های بنجل پرشده‌ است و کتاب‌های خوب در بین این آثار دیده نمی‌شوند.

علیرضا محمودی ایرانمهر با بیان این‌که "ادبیات داستانی در کشور ما سابقه چندانی ندارد" می‌گوید: رقابت برابری بین ادبیات داستانی در ایران و غرب نیست و نمی‌توانیم بگوییم که چرا ما ضعیف‌تر می‌نویسیم زیرا این فاصله نجومی است.

محمد حسینی با انتقاد از حرف‌های قهوه‌خانه‌ای درباره ادبیات می‌گوید: کتاب‌های ترجمه ویترین محدود عرضه کتاب را اشغال می‌کنند و هر روز جا برای ادبیات فارسی کوچک و کوچک‌تر می‌شود.

علی‌اکبر والایی با بیان این‌که باید ذائقه مخاطبان ایرانی را تغییر دهیم، می‌گوید: رویکرد مخاطبان ایرانی بیشتر به ترجمه است و اگر رویکردشان را تغییر دهیم بیشتر به سمت تألیف می‌روند.

داوود امیریان با اشاره به لطیفه «کاش کتاب خواندن را هم ممنوع می‌کردند تا همه برای لج‌بازی هم که شده مشتاق شوند به طرفش بروند» بیان کرد: واقعا کاش کتاب خواندن ممنوع بود.

حمیدرضا شاه‌آبادی با بیان این‌که نویسندگان ما شناختی از مخاطب نوجوان ندارند می‌گوید: نویسندگان برای مخاطبی می‌نویسند که وجود ندارد و ویژگی‌هایش تغییر کرده است.

ارسلان فصیحی با بیان این‌که فکر نمی‌کند ترجیح مخاطبان ایرانی کتاب ترجمه باشد، می‌گوید: اثر ایرانی نیست که مخاطبان بخوانند؛ نویسنده‌های مشهور به خاطر وضعیتی که دارند نمی‌نویسند، نویسنده‌های تازه‌کار شناخته‌شده‌ نیستند و کتاب‌هایی که منتشر می‌شود نمی‌تواند نیاز مخاطبان را پاسخ دهد.

راضیه تجار با بیان این‌که استقبال از آثار خارجی اشکالی ندارد می‌گوید: این‌که بگوییم نباید کتاب خارجی خواند و یا نباید داستان ایرانی خواند هر دو مردود است.

مریم مفتاحی نبود نوآوری و وجود تقلید در کار نویسنده‌های ایرانی را از عوامل استقبال مخاطبان از آثار ترجمه دانست.