داستان-ایرانی

مجید راستی می‌گوید: اگر بهترین‌های تولید داخلی‌ خودمان را با بهترین‌های ترجمه مقایسه کنیم، از آن‌ها کمتر نیستیم و در کنار هم قرار داریم.

طاهره ایبد با بیان این‌که فضای ادبیات کودک و نوجوان دچار مافیای انحصارطلبانه شده است، می‌گوید: این مافیا باعث به انزوا راندن برخی آثار می‌شود.

مجید عمیق می‌گوید: ما به شکل لنگه کفش کتاب تولید می‌کنیم. اما کشورهای خارجی به صورت سلسله‌وار و مجموعه‌ای کار می‌کنند.

مصطفی خرامان با بیان این‌که نویسنده‌های ما سهل‌انگاری می‌کنند، می‌گوید: معلوم نیست حرف حساب برخی از نویسنده‌ها چیست و چه چیزی می‌خواهند بگویند. برخی از کتاب‌های ایرانی ایراد شکلی و محتوایی دارند و این باعث شده جذابیت‌ کتاب‌ها از بین برود.

رضی هیرمندی از دلایل این موضوع می‌گوید که چرا مخاطبان ما بیشتر جذب ادبیات خارجی شده‌اند.

عباس‌ جهانگیریان می گوید: زمانی که بچه‌های‌مان دانش‌آموز بودند، کتاب‌های بسیار بدی به دست‌شان دادیم و آن‌ها را از آثار ایرانی زده کردیم؛ در واقع یک‌ جورهایی از آثار ایرانی گریز دارند.

شهرام اقبال‌زاده با انتقاد از وضعیت حاکم بر نشر و فضای جامعه می‌گوید: زمانی که در مدرسه‌های ما ادبیات نوین تدریس نمی‌شود، نویسنده برای که و در کدام فضا بنویسد؟ باز گلی به جمال نویسنده‌های ما که با وجود محدودیت‌ها در این فضا می‌نویسند.

حسن اصغری با انتقاد از مطرح نشدن کتاب‌های ایرانی می‌گوید: ویترین کتاب‌فروشی‌ها به آثار ترجمه اختصاص یافته و کتاب‌های داخلی در قفس‌ها پنهان می‌شوند و دیده نمی‌شوند.

فرشته نوبخت از جایزه‌های ادبی به عنوان مسئله‌ای بغرنج یاد می‌کند و می‌گوید: یک عده داور که در همه‌ جایزه‌ها مدام در حال داوری هستند، سلیقه‌ای عمل می‌کنند و مثلا چند کتاب یا چند نویسنده در همه‌ جایزه‌ها انتخاب یا کاندیدا می‌شوند. مخاطب می‌رود این آثار را می‌خواند یا منتقد می‌رود بررسی می‌کند و مایوس می‌شوند.

غلامحسین سالمی با بیان این‌که مخاطبان ایرانی به نویسنده خارجی بیشتر اعتماد دارند، نام نویسنده خارجی را پاسپورت ورود به ذهن آن‌ها دانست و از تقلید از کار نویسندگان ایرانی انتقاد کرد.