داستان-ایرانی

داریوش احمدی می‌گوید: مخاطب ایرانی به دنبال کشف معنای جهانی متفاوت‌تر از جهان داستانی سرزمین خود و به دنبال نگاه و ذهنیتی متفاوت است؛ به همین دلیل آثار ترجمه برایش جذابیت بیشتری دارد.

ابراهیم دمشناس می‌گوید: دو سال پیش سفری به شهرستان داشتم، کسی درآمد و گفت می‌خواهید بنویسید، سرگذشت ما را توی رمان ننویسید.

طیبه گوهری رقابت آثار تالیفی با ترجمه را رقابت نابرابری می‌داند و می‌گوید نمی‌توان توقع داشت که در این رقابت نابرابر دست بالا را بگیریم.

حسین یعقوبی می‌گوید: مخاطب ایرانی فکر می‌کند آثار ایرانی که نوشته می‌شوند کپی‌هایی از آثار خارجی هستند، بنابراین ترجیح می‌دهد آثار خارجی بخواند.

ناتاشا امیری استقبال از آثار ترجمه را یک مشکل و بیماری مزمن عنوان کرد که در همه عرصه‌ها وجود دارد و فقط به کتاب‌ مربوط نیست.

محمدرضا یوسفی می‌گوید: زمانی که نشر به سوداگری تبدیل می‌شود، به دلیل نبود کپی‌رایت ترجمه‌های متعدد از برخی کتاب‌ها منتشر می‌شود، چرا که سود بسیاری برای ناشران دارد.

محمدرضا شمس با بیان این‌که در ادبیات‌مان تنوع ژانری نداریم، می‌گوید: نویسنده‌های ما می‌ترسند تجربه‌های جدید داشته باشند و خود را به‌روز کنند که این موضوع به ادبیات‌مان لطمه می‌زند و مخاطبان را از دست می‌دهیم.

میترا الیاتی می‌گوید: هراسی به دلمان راه ندهیم از انتشار کتاب‌های گوناگون ادبی در حوزه ترجمه به تصور این‌که ممکن است جای کتاب‌های تالیفی ما را در ویترین کتاب‌فروشی‌ها تنگ کنند.

امیرحسین خورشیدفر می‌گوید: ناشران بیشتر به خاطر پرستیژ نشر سراغ داستان ایرانی می‌روند و برای‌شان مهم نیست که این کتاب‌ها به فروش برود.

فرهاد کشوری می‌گوید: ما در داستان‌نویسی غول‌هایی چون داستایوسکی و تولستوی و چخوف و فاکنر نداریم. تقصیر ما نیست. از کم‌کاری نویسندگان هم نیست. غربی‌ها در اقبانوس شنا می‌کنند و ما در دریا.