داستان-ایرانی

سهیل سمی می‌گوید: از منِ نویسنده‌ای که رمان می‌نویسم و بعد از 10 سال چاپ اول کتابم فروش نمی‌رود، نمی‌توانید انتظار داشته باشید فرانتس کافکا باشم.

محمدرضا گودرزی می‌گوید: رمان ایرانی نه مضامین عمیق بشری دارد و نه فرم درستی که بتواند مورد توجه ایرانی‌ها و خارجی‌ها قرار بگیرد.

مجتبی ویسی می‌گوید: مردم به شاعر و نویسنده خارجی و آثار غنی‌ای که دارند اعتماد کرده‌اند؛ این در حالی است که اعتماد مخاطبان به آثار ایرانی کم است.

مهرداد وثوقی با بیان این‌که اوضاع ادبیات داستانی ما به سمت بهتر شدن پیش می‌رود در عین حال معتقد است هنوز تا رایج شدن بین مردم و شناخته شدن در سطح جهان راه زیادی دارد.

زهرا عبدی می‌گوید: آموزش و پرورش کی و چگونه به ادبیات داستانی ایران پرداخته است که ما انتظار به بار نشستنش را داشته باشیم؟

محمد قاسم‌زاده از این می‌گوید که چرا آثار خارجی در نظر مخاطب ایرانی جذاب‌تر است. او معتقد است نوع ممیزی مخاطب را نسبت به نویسنده‌ ایرانی مشکوک کرده است.

محمد حنیف با بیان این‌که نویسنده‌های ایرانی نیز نوآوری دارند می‌گوید: مشکل ما در معرفی و نقد آثار بومی است که سبب می‌شود آثار ایرانی شناخته نشوند.

ابراهیم حسن‌بیگی می‌گوید: نویسنده‌ها گرفتاری‌های دیگری مانند غم نان دارند که باعث شده دغدغه اصلی‌شان دیگر نوشتن نباشد.

لادن نیکنام با انتقاد از نویسنده‌های ایرانی می‌گوید: ادبیات ما در درون خود گندیده است و دیگر ادبیاتی وجود ندارد.

تورج زاهدی می‌گوید: اعتماد به نفس ایرانی‌ها نسبت به خود و فرهنگ‌شان کم است و شیفته داشته‌های دیگران هستند.