از سیاهی لشگری تا ستاره شدن؛ «درک بوگارد» بازیگری که بسیار دیر شناخته شد!

بوگارد کار خود را با تئاتر آغاز کرد و در سال 1939 در فیلمی با عنوان «بیا جرج» در نقشی کوتاه به عنوان هنرور جلوی دوربین رفت و در جنگ جهانی دوم بود که بوگارد در تئاتر خوش درخشید و مورد توجه کارگردان ها قرار گفت. او در فیلم های مختلف اکثر ژانرهای متعارف آن دوران سینما را تجربه کرد و با کارگردان های بزرگ همکاری داشت اما فیلمی که قابلیت بوگارد را بیش از پیش برای سینماگران نمایان ساخت فیلم سینمایی «پیشخدمت» به کارگردانی جوزف لوزی بود.

بازی در این فیلم جایزه بهترین بازیگر آکادمی سینمایی انگلستان «بفتا» را برای او به همراه داشت و پس از این فیلم بود که در فیلم های بزرگی چون «شاه و کشور»، «نازنین»، «تصادف»، «تعمیرکار»، «غروب خدایان»، «مرگ در ونیز»، «نومیدی» و «پروویدنس» بازی کرد.

بازی در فیلم سینمایی «نازنین» به کارگردانی جان شله زینگر دومین جایزه بهترین بازیگر بفتا را برای او به همراه داشت. آخرین فیلمی که بوگارد در آن ایفای نقش کرد «بابا نوستالژیا» در سال 1990 بود و او سال 1992 لقب «سر» گرفت.

درک بوگارد را می توان یکی از بازیگران بزرگی دانست که هیچگاه به جایگاه اصلی خود نرسید. او بارها نامزد دریافت جوایزی چون گلدن گلاب شد اما هیچگاه نتوانست این جایزه را از آن خود کند.  او در نقش های متفاوت بسیاری ظاهر شد و اگر بخواهیم کارنامه او را مورد بررسی قرار دهیم به نقش های تکراری کمتری بر می خوریم. با وجود اینکه «پیشخدمت» مشهورترین اثر سینمایی است که بوگارد در آن ایفای نقش کرده «مرگ در ونیز» را می توان بهترین فیلمی دانست که این بازیگر در آن حضور داشته است. لاورنس الیویه علاقه بسیاری به بازی در فیلم «مرگ در ونیز» نشان داد اما ویسکونتی برای نقش اصلی اش در این فیلم بوگارد را به الیویه ترجیح داد.

وی پس از بازی در فیلم سینمایی «الهام» 12 سال از دنیای سینما دور ماند و در سال 1990 برتران تاورنیه در فیلم «بابا نوستالژیا» از او بازی گرفت تا این اثر سینمایی آخرین حضور درک بوگارد در سینما باشد.

بوگارد از محبوبترین بازیگران انگلیسی بین مردم کشورش است و پس از بازی در فیلم قربانی به صورت یک ستاره سینما درآمد. به دلیل نقش های جنگی و جاسوسی در فیلم های مرتبط با جنگ جهانی در جهان نیز شهرت پیدا کرد اما در رقابت با بازیگران انگلیسی دیگری چون آنتونی کوایل، ریچارد برتن و به ویژه جان میلز عقب ماند و آنطور که حقش بود نتوانست در سینمای جهان به شهرت بیشتری برسد.

درک بوگارد در سال 1987 دچار بیماری پارکینسون و سرطان کبد شد و در سال 1999 در سن 78 سالگی از دنیا رفت.

این بازیگر در طول فعالیت هنری خود در 71 فیلم سینمایی و تلویزیونی بازی کرد که معروفترین آنها به شرح زیر است:

1948- «زمانی یک دوره گرد شادمان» (ج. لی)؛ 1949- «آقای پروهک عزیز» (فریلند)، «پسران قهوه ای پوش» (تالی)؛ 1950- «حق السکوت» (م. آلگره)، 1952- «آدم کش ملایم» (بازیل دیردن)، «تحت تعقیب» (چ. کرایتن)، «قرار ملاقات در لندن» (ف. لیکاک)؛ 1953- «لحظه پر التهاب» (ویلیام بنت)؛   1954- «ببر خفته» (جوزف لوزی)، «دکتر در خانه» (تامس)، «آنانی که جرأت می کنند» (لویی مایلستون)، «دریا بر آنان غلبه نخواهد کرد» (ل. گیلبرت)؛ 1955- «سایه ای تیره بیفکن» (ل. گیلبرت)، «دکتر در دریا» (ر. تامس)؛ 1856- «باغبان اسپانیایی» (ف. لیکاک)؛ 1957- «مواجهه با خطر در مهتاب» (م. پوئل و پرسبرگر)، «قلمرو کامبل» (ر. تامس)؛ 1958- «داستان دو شهر» (تامس)؛ 1959- «تهمت!» (اسکوییت)؛ 1960- «آهنگ ناتمام» (جورج کیوکر)، «فرشته سرخ پوش» (ن. جانسن)؛ 1961- «آوازه خوان نه آواز» (روی وارد بیکر)، «قربانی» (ب. دیردن)؛ 1962- «شجاعت کلمه عبور است» (ا. استون)، «به نیروی دریایی پیوستیم» (توی)؛ 1963- «پیش خدمت» (جوزف لوزی)، «دکتر دچار دردسر» (ر. تامس)، «می توانستم هم چنان آواز بخوانیم» (رونالد نیم)؛ 1964- «شاه و کشور» (جوزف لوزی)؛ 1965- «نازنین» (جان شله زینگر)؛ 1966- «مودستی بلز» (لوزی)؛ 1967- «خانه مادری» (کلیتن)، «تصادف» (لوزی)؛ 1968- «تعمیرکار» (جان فرانکن هایمر)، «سباستیان» (د. گرین)؛ 1969- «غروب خدایان» (لوچینو ویسکونتی)، «ژوستین» (ج. کیوکر)، «آه! چه جنگ دل نشینی» (ریچارد آتن بارو)؛ 1971- «مرگ در ونیز» (ویسکونتی)؛ 1973- «مار» (هانری ورنوی)؛ 1974- «نگهبان شب» (کاوانی)؛ 1975- «جواز کشتن» (فرانکل)؛ 1977- «پلی در دوردست» (آتن بارو)، «پروویدانس» (رنه)، «نومیدی» (فاسبیندر)؛ 1991- «بابا نوستالژی» (برتران تاورنیه).