آیا می‌توان خودرویی را یافت که نام آن به‌اندازه‌ی هوندا NSX به نام آریتون سنا گره خورده باشد؟ مک‌لارن و گوردون موری؟ خودروی فورد T و هنری فورد؟ مستر بین و مینی؟ دست بردارید. نام سنا با NSX درست در لحظات آخر و بعد از رونمایی از این مدل در نمایشگاه خودروی شیکاگو در سال 1989 پیوند خورد؛ اما تغییرات او در کیفیت رانندگی و هندلینگ خودرو برای تبدیل NSX به یک ابر خودرو با بدنه‌ای آلومینیومی و آرایش موتور وسط کافی به نظر می‌رسید.
هوندا برای وقت صرف کردن در خودروهای خود، به‌خصوص نمونه‌های پرسرعت آن، شهره است، به‌طوری‌که این خودروساز ژاپنی بعد از 38 سال اقدام به معرفی نسل جدیدی از NSX کرده است. دلیل این تأخیر نمی‌تواند مشغله‌ی زیاد هوندا باشد. این شرکت ابتدا در سال 2003 از یک نمونه NSX برای آگاهی از ذائقه‌ی مخاطبین رونمایی کرد. این مدل که HSC نام داشت، صرفاً تکراری از هوندا NSX مدل 6 سیلندر موتور وسط بود. البته قدرت آن بیشتر شده بود و با بدنه‌ای آلومینیومی خودنمایی می‌کرد.
چهار سال به‌سرعت گذشت و هوندا در سال 2007 چشم ما را به جمال نسخه‌ی کانسپت آکورا روشن کرد؛ خودرویی با 10 سیلندر و آرایش موتور جلو و محرک عقب؛ اما دنیا به سبب رکورد اقتصادی سال 2008، برای مدتی در کما فرو رفت. طرفداران خودروهای موتور وسط شمشیرهای خود را تیز کردند و اقتصاد بیمار آن زمان قربانی جدید خود را یافت. سال 2012 از راه رسید و NSX جدید رونمایی شد؛ یک خودروی فوق مدرن هیبریدی 6 سیلندر تویین توربو، در جایگاهی صحیح، درست پشت سر راننده، پا به عرصه‌ی رقابت گذاشت.
اجازه دهید تا کمی به گذشته سفر کنیم. جذابیت را نمی‌توان تنها در ظاهر NSX پدر دید. رانندگی با این خودرو نیز لذت‌بخش بود. به نظر می‌رسید که NSX به بلوغ رسید بود. اسپویلر یکپارچه‌ی NSX کاملاً ساده بود، سقف مشکی‌رنگ آن نسبت به زمان خود جلوتر بود و آن چراغ‌های جذاب، زیبایی دوچندانی به خودرو می‌داد؛ اما زمان از حرکت بازنایستاد و NSX پسر با هیبتی بزرگ‌تر پا به میدان گذاشت.
NSX پدر نسبت به پسر خود 62 میلی‌متر کوچک‌تر، 407 میلی‌متر باریک‌تر و 34 میلی‌متر ازنظر ارتفاع کوتاه‌تر است. به‌علاوه فاصله‌ی بین دو محور عقب و جلوی خودروی جدید 100 میلی‌متر نیز افزایش یافته بود. درمجموع می‌توان گفت نسل قدیمی خودرو اندکی لاغرتر، ظریف‌تر و سبک‌تر است. NSX قدیمی 1430 کیلوگرم وزن داشت و NSX جدید 1776 کیلوگرم وزن دارد.
فضای داخلی NSX قدیمی با صندلی‌های چرمی، ضبط کاست خور و دسته‌دنده با عملکرد عالی، ما را به اوایل دهه‌ی 90 برمی‌گرداند. البته فضای داخلی آن به‌پای طراحی‌های زمان خود نمی‌رسد. این مدل ازنظر ظاهری کاملاً زیباست و با شمایل خود به ما نشان می‌دهد که خودرویی مناسب برای رانندگی روزانه بوده و تنها به درد نگهداری در حیاط خانه برای آخر هفته‌ها نمی‌خورد.
نمونه‌ی قدیمی هوندا با پلاک G280 EJH دقیقا نسخه‌ای اورجینال از NSX است. این خودرو دومین نمونه‌ای است که وارد بریتانیا شده و به‌واسطه‌ی خود سنا در یکی از سفرهایش به بریتانیا آورده شده است. این مدل از یک پیشرانه‌ی 6 سیلندر 3 لیتری با قدرت 252 اسب بخار بهره برده (البته در سال 1997 به مدل 3.2 لیتری و 276 اسب بخار ارتقاء یافت)، اما به یک جعبه‌دنده‌ی چهار سرعته خودکار، به‌جای یک نمونه‌ی 6 سرعته دستی استاندارد، مجهز است.
NSX به بیان هوندا «یک خودروی بی‌نهایت سخاوتمند است که حتی رانندگان عادی را هم به جسارت واداشته و پاداش خوبی به رانندگان ماهرتر می‌دهد». سیستم تعلیق آلومینیومی NSX قدیمی بسیار شگفت‌انگیز است و پیشرانه‌ی 6 سیلندر آن گشتاور کافی برای شتاب گیری شما را فراهم می‌کند.
با این حال، مشکل زمانی پدیدار می‌شود که شما پای خود را بر روی پدال گاز می‌فشارید. جعبه‌دنده‌ی چهار سرعته NSX پدر با تأخیر زیادی به خودرو شتاب داده و این احساس را به شما منتقل می‌کند که دلیل اصلی کندی در شتاب گیری تأخیر در عملکرد توربو شارژر باشد. با این حال صدای پیشرانه در حداکثر دور 7500 عالی است. صادقانه بگوییم؛ یک موتور 6 سیلندر خورجینی، بدون کاهش صدای ناشی از توربو و بدون تقویت الکترونیکی آن؛ تنها سوخت و هوا و غرش موتور.
همه‌چیز در حرکت خودرو از میان پیچ‌ها به مومنتوم و جثه‌ی آن بازمی‌گردد. حرکت فرمان در زیر دست کاملاً محکم و سفت بوده و یک دنیا با نرمی فرمان‌های خودروهای امروزی فاصله دارد. زمانی که خودرو در حالت پایداری مطلق قرار می‌گیرد، به‌هیچ‌وجه حرکت اضافی نکرده و حتی در جاده‌های خیس نیز کاملاً ثابت و استوار است. راننده در هنگام نشستن در پشت فرمان NSX پدر همواره این احساس را دارد که شاسی خودرو به دنبال قدرت بیشتر بوده و این قدرت بیشتر را نیز در چنته دارد. رانندگی با این خودرو به‌مانند نشستن در کابین یک هواپیما است. جایی که کمتر کسی شانس حضور در آن را پیدا می‌کند.
چیزی که ما را به‌سوی NSX جدید می‌کشاند، خودرویی با فناوری‌های متعدد است که نسبت به نسل پیشین خود زمین تا آسمان فرق دارد. با این حال برخی موارد در نگاه اول ما را کمی دل‌زده می‌کند؛ طراحی داخلی زیاد جذاب و خاص نیست (مثلاً چند دلار بیشتر برای کار بر روی پدال‌های فلزی کسی را ورشکسته نمی‌کرد). صدای موتور نیز در دورهای پایین کاملاً خفه است. نه ظاهر جذابی، نه صدای بلندی و نه کمردردی؛ کاملاً بی‌روح و آرام.
اما همان‌طور که می‌دانیم، این صدای کسل‌کننده از موتور به سبب مهارت بالای هوندا در عایق‌کاری بدنه است؛ این پوششی است که یک دیوانه‌ی زنجیری را در زیر خود پنهان ساخته است. پا گذاشتن از مدل قدیمی به NSX پسر شبیه به جایگزین کردن دوچرخه‌ی قدیمی خود با یک یاماها R1 است. درحالی‌که نمونه‌ی قدیمی کمی در شتاب گیری تعلل می‌کرد، NSX جدید منتظر فرمان شماست تا به جاده چنگ بیندازد.
وجود همزمان سه موتور الکتریکی (یکی در پشت و دو عدد در جلو) و همچنین یک پیشرانه‌ی 6 سیلندر با توربو شارژ دوقلو، قدرت کافی برای شتاب گیری را فراهم کرده و هرلحظه برای رفتن به دنده‌ی بالاتر تقلا می‌کند. این یک هیجان بی‌پرده است که آدرنالین را به رگ‌های شما پمپاژ می‌کند. NSX پسر توانایی عبور از جاده‌های گلی روستایی را داشته و شما را با این توانایی شگفت‌زده می‌کند. حرکت در این جاده‌ها نمی‌تواند کار آسانی باشد، اما باوجود NSX هر کاری شدنی است.
توانایی‌های NSX از طریق یک سیستم هدایت و فرمان در سمت راست خودرو به تکامل می‌رسد. با شدت پا را بر روی ترمز قرار داده، فرمان را یک‌چهارم بچرخانید و بر پیچ جاده تمرکز کنید. حالا چشمان خود را باز کرده و ببینید که با چه سرعتی پیچ را رد کرده و وارد مسیر مستقیم می‌شوید. البته می‌توانید سیستم کنترل کشش را غیرفعال کرده و از رانندگی هیجان‌انگیزتر لذت ببرید.
در پایان باید گفت که این دو خودرو محصولی از یک شرکت هستند. در هر دو خودرو به شکل وسواس گونه‌ای به جزئیات توجه شده و بهترین فناوری‌های ممکن زمان خود در ساخت آن‌ها به کار رفته است. با این حال، این بازی ادامه یافته و حتی تا حدودی خود سنا را هم آشفته ساخته است. NSX پدر فراری را از خواب خوش بیدار کرد؛ حالا NSX پسر باید خواب شبانه را به کام فراری و سایر ابر خودروها زهر کند.
