روز جمعه هشتم ربیع الاول سال 260 هـ.ق، امام حسن عسکری علیه السلام پس از این که نماز صبح را خواندند، بر اثر زهری که هشت روز قبل معتمد به ایشان خورانده بود، به شهادت رسید. این حادثه در شرایطی روی داد که امام یازدهم افزون بر این که مانند پدران خود زمینه را برای غیبت آماده کرده بود، شب پیش از شهادت شان، دور از چشم مأموران خلیفه، نامه های بسیاری به شهرهای شیعه نشین فرستادند. خبر شهادت امام در سراسر شهر سامرا پیچید و مردم به احترام او عزاداری کردند. به گفته مورخان، در روز شهادت امام، سامرا به صحرای قیامت تبدیل شده بود. عثمان بن سعید عمری، به نمایندگی از حجت بن الحسن علیه السلام متصدی غسل و کفن و دفن حضرت شد و بر اساس گفته شیخ صدوق، خود امام زمان علیه السلام با کنار زدن عمویش جعفر که قصد نمازگزاردن داشت، بر بدن پدر بزرگوارش نماز خواند.
حکومت عباسی از مدت ها پیش بر اساس سخن رسول الله صلی الله علیه و آله و امامان معصوم علیهم السلام مبنی بر این که مهدی فرزند امام حسن عسکری علیه السلام است، امام یازدهم را زیر نظر داشت و مراقب بود تا فرزندی از ایشان نماند، ولی امام یازدهم با پنهان نگه داشتن خبر ولادت فرزندش این نقشه را باطل کرده بود. پس از شهادت امام کم کم خبر فرزندی به نام مهدی علیه السلام پخش شد و تلاش چند باره خلیفه عباسی برای یافتن امام مهدی علیه السلام به نتیجه نرسید. عثمان بن سعید، نائب اول امام بود و با آغاز غیبت ولی عصر علیه السلام توقیعات حضرت را به شیعیان می رساند. از همین زمان بود که شیعیان برای نخستین بار طعم غیبت را چشیدند.
آغاز غیبت صغرا مصادف با آغاز امامت حضرت مهدی علیه السلام بود تا مردم آرام آرام با مفهوم تلخ و دردناک غیبت آشنا شده، بتوانند تا آن زمان که به اشتباه خود پی می برند و به وظایف خود در برابر امامان آگاه می شوند، همچنان دیندار بمانند. در دوران غیبت صغرا چهار نایب خاص، امر وساطت میان امام علیه السلام و شیعیان را به عهده داشته و چنان که خواهیم دید، همه آنها معروف و سرشناس بوده اند. آنان احکام دین را از وجود اقدس امام زمان علیه السلام گرفته و در اختیار شیعیان می گذاشتند. سؤالات [کتبی و شفاهی] ایشان را به حضور امام زمان علیه السلام برده و سپس پاسخ را به شیعیان می رسانیدند و همچنین، وجوه شرعی شیعیان را با وکالتی، که از امام داشتند، می گرفتند [و به حضرت تحویل می دادند یا با اجازة ایشان مصرف می کردند] آنان جمعی بودند که امام حسن عسکری علیه السلام در زمان حیات خود عدالتشان را تأیید فرمود و همه را به عنوان امین امام زمان علیه السلام معرفی کرد و بعد از خود، ناظر املاک و متصدی کارهای خویش گردانید، و آنها را با نام و نسب به مردم معرفی نمود. اینها، همه دارای عقل، امانت، وثاقت، دِرایت، فهم و عظمت بودند.
لزوم اعتقاد در عصر غیبت
امام جواد (ع) می فرمایند: «حضرت مهدی علیه السلام بعد از اینکه یادش از خاطره ها محو شد و بیشتر معتقدان به امامتش، از اعتقاد خود برگشتند قیام می کند». شیعیان آن حضرت باید در عصر غیبت، اعتقاد به وجود مبارک آن حضرت، تقوا و دین داری را سرلوحه اعمال خود قرار دهند؛ چرا که امام صادق (ع) می فرمایند: «صاحب الامر غیبتی خواهد داشت که هر کس در آن دوره بخواهد دین دار بماند، باید سختی هایی را به جان بخرد و دو دستی به دین خود بچسبد».
طول عمر امام زمان (عج)
بلندی عمر امام با در نظر گرفتن عمر های درازی که قرآن به آن ها اشاره شده و در کتاب های تاریخی نیز آمده نظیر عمر نوح (ع)، موضوع عجیب و پیچیده ای نیست. در قرآن کریم آمده است: وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَی قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِیهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِینَ عَامًا فَأَخَذَهُمُ الطُّوفَانُ وَهُمْ ظَالِمُونَ؛ و به راستی نوح را به سوی قومش فرستادیم پس در میان آنان نهصد و پنجاه سال درنگ کرد تا طوفان آن ها را در حالی که ستمکار بودند فرا گرفت. (سوره عنکبوت، آیه 14) فَلَوْلَا أَنَّهُ کَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِین، لَلَبِثَ فِی بَطْنِهِ إِلَی یَوْمِ یُبْعَثُونَ؛ و اگر او (حضرت یونس) از زمره تسبیح کنندگان نبود قطعا تا روزی که برانگیخته می شوند در شکم آن [ماهی] می ماند. (سوره صافات، آیات 143 و 144) تورات نیز در شرح زندگی پیشینیان به عمر های طولانی برخی از آن ها اشاره دارد: حضرت آدم 920، شیث پسر آدم 912، انوش پسر شیث 905، لمک 777 و حضرت نوح 950 سال عمر کردند. فلاسفه اعتقاد دارند بهترین دلیل برای امکان چیزی، واقع شدن آن است. ضمن اینکه بی تردید تأملی در کائنات و آنچه در اطراف ما قرار دارد، تأکیدی بر قدرت بیکران خالق هستی بخش است و پس شک نیست اینکه خداوند اراده کند بنده ای بسیار بیشتر از سایرین عمر کند، به هیچ عنوان غیرممکن، بعید و عجیب نیست.
امام زمان(عج) در وقت ظهور چه یارانی می خواهند؟
حسادت را اگر از بین ببریم غرق محبت می شویم و اگر غرق محبت شویم دعای فرج ورد زبانمان می شود. کسی که حسادت نداشته باشد نسبت به ولایت عشق می ورزد. منتظران فرج بدانند آقا یارانی می خواهد که یک ذره در وجودشان حسادت و انانیت نداشته باشند و باید خیلی در این زمینه جلو بروند. بعضی ها معلوم است که حسادت را مثل مرض بروز می دهند و کسی اصلا نمی فهمد این چیز بدی است. در زمان ظهور حضرت حسودان از بین نمی روند اما می گویند الان تکان بخورید همه می فهمند شما مرضی دارید. و دچار خودسانسوری می شوند از بس همه حسادت را می فهمند، حسادت نسبت به ولیّ خدا زشت ترین حسادت است.
حسادت را اگر از بین ببریم غرق محبت می شویم و اگر غرق محبت شویم دعای فرج ورد زبانمان می شود، یک شب من در جبهه این دعا را برای رزمنده هایی که نصف آنها شهید شدند می گفتم، امشب گفته اند این دعا را خیلی بخوانید و این دعا ناشی از یک محبت شدید نسبت به آقاست. محبتی که شما را دیوانه کرده و می گویید خدایا مواظب امام زمان (ع)باش، دستش برا بگیر، خدایا حمایتش کن، کمک کن تا ظهور کند و او بهره ببرد؛ در حالی که خدا خودش مراقب امامش هست و نیازی به گفتن ما نیست اما از روی محبت شدید چنین می گوییم.
از کجا بدانیم که امام زمان(عج) وجود دارد؟
با نزدیک شدن به عصر غیبت امام زمان(عج) به عنوان آخرین منجی بشریت در عصر امام حسن عسکری(ع) ناخودآگاه تهدیداتی را متوجه خاندان وحی و شیعیان کرده بود. فشار و اختناق حکومت عباسیان از یک سو و وجود فرقه های منحرف و مدعیان دروغین مهدویت از سوی دیگر، از جمله این تهدیدات محسوب می شد. در یک نمونه از دشمنی حکومت عباسیان می خوانیم: ابوهاشم جعفری می گوید: «با امام حسن عسکری(ع) در حبس مهتدی بن واثق بودیم; حضرت به من فرمود: "این جنایتکار قصد کرده است که امشب با خواست خدا بازی کند (کنایه از این که اراده کرده است که من را بکشد و از ولادت فرزندم جلوگیری کنند); ولی عمر او کفاف نمی دهد و به زودی صاحب فرزندی خواهم شد". فردای آن شب ترک ها به او حمله کردند و او را به قتل رساندند و خدا ما را به سلامت نگاه داشت.» فرقه های منحرف مهدویت افرادی بودند که یا خود را جانشین امام حسن عسکری(ع) می دانستند و یا متوقف بر امامت امام عسکری(ع) به عنوان آخرین منجی شدند، به این ترتیب افرادی مثل جعفر کذاب پس از شهادت امام عسکری(ع) ادعای امامت کرد و با انکار تولد فرزندی برای ایشان، به عنوان تنها وارث، مدعی میراث آن حضرت شد. همچنین نمونه ای از وقف کنندگان در امامت امام حسن عسگری «لاأدریه» بودند که خود را متهم به «ندانستن» می کردند. آن ها گمان می کردند حضرت رحلت کرده، ولی مطمئن نبودند جانشین امام چه کسی است؛ پسرش یا برادرش. بنابراین در امام عسکری(ع) متوقف شدند تا موضوع برای این ها روشن شود. در چنین جوی امام حسن عسگری به تبیین معارف مهدوی می پرداخت و یا با تشکیل نظام وکالت عملاً شیعیان را برای عصر غیبت که باید به نواب و فقها رجوع کنند، آماده می کرد. برای نمونه یکی از روایات امام حسن عسگری(ع) درباره معارف مهدوی را مورد بررسی قرار می دهیم.
حسن بن محمد بن صالح بزاز می گوید شنیدم امام حسن عسکری(ع) فرمود: فرزند من همان قائم بعد از من است و همان کسی است که دارای علائم پیغمبران یعنی طول عمر و غیبت طولانی خواهد بود. بر اثر طولانی بودن مدت غیبتش، دلها را قساوت میگیرد و جز افرادی که خداوند مهر ایمان بر دلشان زده و با امداد غیبی مؤید داشته کسی در راه اعتقاد به وی ثابت نمی ماند؛ سمعت حسن بن علی یقول «إِنَّ ابْنِی هُوَ الْقَائِمُ مِنْ بَعْدِی وَ هُوَ الَّذِی یَجْرِی فِیهِ سُنَنُ الْأَنْبِیَاءِ(ع) بِالتَّعْمِیرِ وَ الْغَیْبَةِ حَتَّی تَقْسُوَ قُلُوبٌ لِطُولِ الْأَمَدِ وَ لَا یَثْبُتَ عَلَی الْقَوْلِ بِهِ إِلَّا مَنْ کَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِی قَلْبِهِ الْإِیمَانَ وَ أَیَّدَهُ بِرُوحٍ مِنْه». این روایت را می توان از یک منظر به سه بخش تقسیم بندی کرد که در این مطلب به یک بخش آن می پردازیم:
در امام زمان(عج) دو سنت از انبیاء وجود دارد: عمر زیاد و غیبت.
بر اساس این فراز از کلام امام عسگری می توان وجود امام عصر(عج) را اثبات کرد؛ چرا که بر اساس آیات قرآن و روایات تفسیری پیامبری همچون نوح(ع) دارای عمری طولانی است؛ آنجا که خداوند فرمود: «ما نوح را به سوی قومش فرستادیم و او را در میان آنان هزار سال مگر پنجاه سال(یعنی 950 سال)، درنگ کرد، اما سرانجام طوفان و سیلاب آنان را فراگرفت در حالی که ظالم بودند؛ وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلی قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِیهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلاَّ خَمْسِینَ عاماً فَأَخَذَهُمُ الطُّوفانُ وَ هُمْ ظالِمُونَ». درباره غیبت پیامبران(ع) می توان به غیبت موسی(ع) از قوم خود به مدت 40 روز و نیز غیبت عیسی(ع) از دیدگان تا به امروز اشاره کرد. درباره غیبت موسی(ع) از قوم خود در آیه51 سوره بقره می خوانیم: «وَ إِذْ واعَدْنا مُوسی أَرْبَعینَ لَیْلَةً ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِنْ بَعْدِهِ وَ أَنْتُمْ ظالِمُونَ؛ و آنگاه که با موسی چهل شب قرار گذاشتیم؛ آنگاه در غیاب وی، شما گوساله را [به پرستش ] گرفتید، در حالی که ستمکار بودید.» و درباره غیبت عیسی(ع) در آیات157 و 158 نساء می خوانیم: وَ قَوْلِهِمْ إِنَّا قَتَلْنَا الْمَسیحَ عیسَی ابْنَ مَرْیَمَ رَسُولَ اللَّهِ وَ ما قَتَلُوهُ وَ ما صَلَبُوهُ وَ لکِنْ شُبِّهَ لَهُمْ وَ إِنَّ الَّذینَ اخْتَلَفُوا فیهِ لَفی شَکٍّ مِنْهُ ما لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِلاَّ اتِّباعَ الظَّنِّ وَ ما قَتَلُوهُ یَقیناً(157)»، «بَلْ رَفَعَهُ اللَّهُ إِلَیْهِ وَ کانَ اللَّهُ عَزیزاً حَکیماً (158)» و گفته ایشان که: «ما مسیح، عیسی بن مریم، پیامبر خدا را کشتیم»، و حال آنکه آنان او را نکشتند و مصلوبش نکردند، لیکن امر بر آنان مشتبه شد؛ و کسانی که در باره او اختلاف کردند، قطعاً در مورد آن دچار شکّ شده اند و هیچ علمی بدان ندارند، جز آنکه از گمان پیروی می کنند، و یقیناً او را نکشتند بلکه خدا او را به سوی خود بالا بُرد، و خدا توانا و حکیم است.» عقل بر طولانی بودن حکومت امام زمان(عج)حکم می کند و لازمه تشکیل حکومت جهانی با هدفمندی برقراری عدالت، حاکمیت دین بر جهان آن است که حکومت حضرت طولانی باشد. از سوی دیگر در اندیشه شیعی رجعت قابل قبول بوده و معنای رجعت آن است که برخی از بزرگان زنده شده، در سایه حکومت عدالت گرای امام زمان(ع) زندگی می کنند. در برخی روایات تصریح شده است که حکومت امام زمان(عج) تا قیامت ادامه می یابد که این حدیث ناظر به مدت طولانی بودن حکومت امام زمان(ع) است. پیامبر اسلام(ص) فرمود: «در شب معراج خدای علم به من فرمود: من سلطنت مهدی را ادامه می دهم و روزگار او را بین دوستانم تا روز قیامت طولانی خواهم کرد». در روایات، مدت حکومت امام زمان(ع) متفاوت بیان شده است. در برخی از روایات مدت حکومت امام زمان(ع) هفت و نه سال بیان شده است. چنان که از پیامبر(ص) در خصوص مدت حکومت امام زمان(ع) سؤال شد، حضرت فرمود: «یخرج من عترتی یملک سبعا لو تسعا فیملا الارض قسطا و عدلا».از امام صادق(ع) درباره مدت حکومت امام زمان(ع) سؤال شد، فرمود: «سبع سنین یکون سبعین سنة من سنیکم هذه». امام علی(ع) فرمود: «مهدی سی و یا چهل سال حکومت می کند». از روایات مذکور نمی توان مدت معینی را برای مدت حکومت امام زمان بیان کرد.
همدم تنهایی امام زمان(عج) در عصر غیبت
بیان این نکته ضروری است که شاید مقصود از 7 و 5 سال، 7 و یا 5 قرن باشد. شاید بر همین اساس باشد که در برخی از روایات تصریح شده که هر سال حکومت امام زمان(ع) به اندازه 20 سال دیگر است. (یعنی برابر 20 سال معمولی) حضرت خضر(علیه السلام) از پیامبرانی است که خداوند متعال در آیاتی از قرآن به وی اشاره کرده است. البته برخی نبوت ایشان را ردّ می کنند و او را به عنوان بنده ای صالح معرفی می کنند و قائلند خداوند در قرآن از ایشان به عنوان عبد یاد کرده است و در لسان روایات نیز اینگونه دیده می شود. مشهورترین آیات مربوط به خضر(ع) را می توان در داستان موسی (ع) و خضر در سوره کهف دانست. زمانی که موسی (ع) با خضر نبی برخورد میکند، خداوند با واژه «عبد» از ایشان یاد می کند و می فرماید: «فَوَجَدا عَبْداً مِنْ عِبادِنا آتَیْناهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنا وَ عَلَّمْناهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْماً؛ (موسی(ع) و یوشع) بنده ای از بندگان ما را یافتند که از جانب خود به او رحمتی عطا کرده و از نزد خود به دانشی آموخته بودیم.» اما مهم ترین مسأله ای که درباره حضرت خضر(ع) وجود داشته و دارد، ماجرای طول عمر ایشان به واسطه نوشیدن از آب حیات بوده است. این مسأله باعث می شد مردم مدام به اهل بیت عصمت و طهارت(ع)رجوع کنند و از چگونگی زنده بودن خضر(ع) سؤالاتی بپرسند. اما پاسخی که اهل بیت(ع) به سؤال کنندگان می دادند، بیشتر ناظر بر فلسفه و علت زنده بودن خضر(ع) بود که همان مسأله مهدویت است هرچند درباره کیفیت نوشیدن ایشان از آب حیات روایاتی در تفاسیر شیعی دیده می شود.
سدیر صیرفی در حدیث مفصلی از حضرت صادق(ع) روایت می کند: «اما طول عمر خضر، برای آن نبود که منصب نبوت به وی اعطا شود یا کتابی بر او نازل شود، یا دینش، دین انبیای پیش از خود را نسخ کند، یا دارای مقام امامت باشد که مردم پیروی او را لازم بدانند، یا به خاطر اطاعتی باشد که خداوند بر وی واجب کند بلکه چون در علم ازلی خداوند مقدار عمر قائم ما و طول غیبت او تقدیر شده بود و می دانست که بندگانش طول عمر او را انکار می کنند، از این رو عمر خضر را طولانی کرد تا در اثبات طول عمر قائم ما به وسیله آن استدلال شود و بدان وسیله ایراد دشمنان از میان برود و مردم را بر خدا حجّت و ایرادی نباشد.» (کمال الدین و تمام النعمة، ج 2، ص333؛ ؛ الغیبة (للطوسی)کتاب الغیبة للحجة، ص172) بر اساس این روایت علت طول عمر خضر(ع) جلوگیری از انکار طول عمر امام زمان (عج) بیان شده است. همچنین در یک روایت دیگر حسن بن علی بن فضال می گوید از امام هشتم شنیدم فرمود: «خضر از آب حیات نوشید و زنده است و نمی میرد تا دمیدن در صور او نزد ما می آید و بر ما سلام می دهد و صدایش را بشنویم و خودش را نبینیم و او هرجا نامبرده شود حاضر شود و هر کدام شما نام او را ببرد بر او سلام دهد. او هر سال در موسم حج حاضر شود و همه مناسک را بجا می آورد و در عرفه وقوف کند و بر دعای مؤمنان آمین می گوید و خدا به واسطه او وحشت قائم ما را در حال غیبت بزداید و غربت و تنهایی اش را با وصلت او مرتفع سازد.» (کمال الدین و تمام النعمة، ج 2، ص 384) متن حدیث:أَبَا الْحَسَنِ عَلِیَّ بْنَ مُوسَی الرِّضَا ع یَقُولُ إِنَّ الْخَضِرَ ع شَرِبَ مِنْ مَاءِ الْحَیَاةِ فَهُوَ حَیٌّ لَا یَمُوتُ حَتَّی یُنْفَخَ فِی الصُّورِ وَ إِنَّهُ لَیَأْتِینَا فَیُسَلِّمُ فَنَسْمَعُ صَوْتَهُ وَ لَا نَرَی شَخْصَهُ وَ إِنَّهُ لَیَحْضُرُ حَیْثُ مَا ذُکِرَ فَمَنْ ذَکَرَهُ مِنْکُمْ فَلْیُسَلِّمْ عَلَیْهِ وَ إِنَّهُ لَیَحْضُرُ الْمَوْسِمَ کُلَّ سَنَةٍ فَیَقْضِی جَمِیعَ الْمَنَاسِکِ وَ یَقِفُ بِعَرَفَةَ فَیُؤَمِّنُ عَلَی دُعَاءِ الْمُؤْمِنِینَ وَ سَیُؤْنِسُ اللَّهُ بِهِ وَحْشَةَ قَائِمِنَا فِی غَیْبَتِهِ وَ یَصِلُ بِهِ وَحْدَتَهُ.
توجه به خدا، در نماز امام زمان(عج)
ما جمکران می رویم. یا غیر جمکران، نماز امام زمان را هرکس خوانده که می داند. هرکس نخوانده بداند. در نماز امام زمان که توسل به ولی خدا امام زمان می شویم. می گویند: صد بار بگو: «ایاک نعبد و ایاک نستعین» صد بار، یعنی آنوقتی هم که ما متوسل به مخلوق می شویم، وسط توسل به امام زمان به خدا می گوییم: «ایاک نعبد» فقط تو، «ایاک نستعین» فقط از تو کمک می خواهیم. «ایاک» یعنی فقط، «ایاک نعبد، ایاک نستعین» یعنی ما توسلمان هم عین توحید است. همان وقتی هم که متوسل می شویم می گوییم: یا امام زمان، یا حجة بن الحسن، آن منافاتی ندارد. اینها واسطه هستند. یک مثال بزنم. اگر من گفتم: با کلید در را باز کردم، این حرف درست است. کلیدم هم نشان بدهم. اگر گفتم: من با کلید در را باز کردم، دروغ است یا راست؟ بگویید...اگر گفتم: با دستم در را باز کردم. دروغ است یا راست؟ آن هم راست است. اگر بگویم: خودم در را باز کردم، این هم راست است. اگر هم بگویم: خدا در را باز کرد، این هم درست است. چون خودم و دستم و قدرتم و عقلم و کلیدم همه از اوست. اینها منافاتی ندارد. این صحن را چه کسی ساخت؟ بگویم اراده خدا، درست است. بگویم مهندس، درست است. بگویم بنا، درست است. یعنی یک چیزی که در واسطه ها هست، در را باز کردم، کلید در را باز کرد درست است. دستم در را باز کرد. انگشت هایم در را باز کرد، بازوی من در را باز کرد. خودم در را باز کردم، همه درست است. ما در مورد امام زمان دعاهای ویژه ای داریم. اهل بیت ما جملاتی گفتند که خدمت شما بگویم.
توجه پیامبر و امامان به امام زمان(عج)
پیغمبر، اینها را امروز بعد از ظهر دیدم. پیغمبر در مورد حضرت مهدی فرمود: پدرم، مادرم، فدای مهدی! هنوز مهدی به دنیا نیامده است. امیرالمؤمنین، علی بن ابی طالب در روایت فرمود: مادرم، پدرم، فدای مهدی! امام باقر فرمود: پدر و مادرم فدای مهدی! امام رضا فرمود: پدر و مادرم فدای مهدی! قصه چیست؟ حدیثی از امام صادق داریم «وَ لَوْ أَدْرَکْتُهُ» اگر من دستم به امام زمان برسد، «لَخَدَمْتُهُ أَیَّامَ حَیَاتِی» (بحارالانوار، ج 51، ص 148) تمام عمر خادم می شوم. ماجرا چیست؟ در خانه امام رضا نشستید، برای شما از امام رضا بگویم. امام رضا(ع) در قنوت نماز ظهر روز جمعه می گوید: «اللهم اصلح عبدک خلیفتک بما اصلحت به انبیائک و رسلک» خدایا مشکل امام زمان را حل کن همینطور که مشکل انبیاء را حل کردی. امام رضا در قنوت نماز روز جمعه می گوید: «و اجعلنی من انصار» امام رضا را جزء یاران حضرت مهدی قرار بده. یعنی معلوم می شود ما نفهمیدیم قصه چیست که امیرالمومنین می گوید: پدرم فدایت! پیغمبر می گوید: پدر و مادرم فدایت. ماجرا چیست؟ مسأله چیست؟ البته معنای این نیست که امام زمان مهمتر از امیرالمؤمنین است. نه، پیغمبر، امیرالمؤمنین، امام حسن و امام حسین و امامان ما، اینها که پدرانشان هستند همه مهم تر از حضرت مهدی بودند. ولی گاهی یک کاری را توسط نسل پنجم انجام می دهند. توفیقی که حضرت مهدی دارد هیچ یک از 124هزار پیغمبر نداشتند. موفقیت مهم است. چون گاهی وقت ها یک چیزی را به یک کسی می دهند. حدیث داریم امام زمان فرمود: من شما را فراموش نمی کنم. گرچه هر هفته اعمال ما را می بیند. بسیاری از وقت ها امام زمان(ع) از دست ما ناراحت است. اما در عین حال امام زمان فرمود: من هر روز به شما دعا می کنم و اگر دعای من پشت سر شما نبود، دشمن شما را قورت می داد... نمونه اش همین آمریکا، آمریکا همه دنیا را قورت داده و ایران در گلویش مانده است. تمام دنیا طاغوت حکومت می کند جز ایران. همه دنیا از آمریکا می ترسند، جز ایران. امام زمان فرمود: اگر دعای من پشت سر شما نبود، دشمن ها شما را قورت داده بودند. خود امام به ما سفارش کرده، «أَکْثِرُوا الدُّعَاءَ بِتَعْجِیلِ الْفَرَجِ» (بحارالانوار/ ج 52/ ص 92) فرمود: خیلی به ما دعا کنید. برای اینکه ظهور ما نزدیک شود. دعای بر امام زمان کار همه امامان بوده است. در خطبه غدیر هنوز امام زمان به دنیا نیامده، در خطبه غدیر خم پیامبر فرمود: «علی ان الخاتم الائمه منا القائم المهدی» آخرین امام از ما هست، نام او قائم است و مهدی است. این مسأله مهمی است.