رجعت

«رجعت» را که عبارت است از «بازگشت گروهی از مؤمنان خالص» و «طاغیان و کفار بسیار شرور» بعد از ظهور حضرت مهدی(ع) و «در آستانه رستاخیز»1 باید از جمله اموری دانست که اعتقاد بدان خاصه پیروان مکتب تشیع است

رجعت ، به معنای بازگشتن اولیاء خاص خدا و مؤمنان واقعی به عالم دنیا(قبل از برپا شدن قیامت) می باشد و نحوه برگشت آنها به همان نحوه آمدن آنها به عالم دنیا و مبعوث شدنشان در قیامت می‌باشد

رجعت ، به معنای بازگشتن اولیاء خاص خدا و مؤمنان واقعی به عالم دنیا(قبل از برپا شدن قیامت) می باشد و نحوه برگشت آنها به همان نحوه آمدن آنها به عالم دنیا و مبعوث شدنشان در قیامت می‌باشد

حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام) فرزند امیرمؤمنان علی(علیه السلام) و ام البنین، دختر حزام بن خالد بن ربیعه بن عامر بن کلاب بن ربیعه بن عامر بن صعصعه، در چهارم شعبان سال بیست و ششم هجری در مدینه زاده شد

روز جمعه هشتم ربیع الاول سال 260 هـ.ق، امام حسن عسکری علیه السلام پس از این که نماز صبح را خواندند، بر اثر زهری که هشت روز قبل معتمد به ایشان خورانده بود، به شهادت رسید

رجعت یعنی بازگشت و در اصطلاح یعنی بازگردادن عده ای از مؤمنین بعد از ظهور حضرت مهدی (عج) به دنیا برای دیدن حکومت حقه او و نیز مراجعت عده ای از دشمنان سرسخت برای انتقام گیری از آنان و رویت حقایق در دنیا.

رجعت ، به معنای بازگشتن اولیاء خاص خدا و مؤمنان واقعی به عالم دنیا(قبل از برپا شدن قیامت) می باشد و نحوه برگشت آنها به همان نحوه آمدن آنها به عالم دنیا و مبعوث شدنشان در قیامت می‌باشد

یکی از آموزه‌هایی که به مذهب شیعه اختصاص دارد، رجعت است. مخالفان معاند شیعه یا افراد ناآگاه، این آموزه را عقیده‌ای انحرافی و نقطه‌ضعف شیعه تلقی کرده و برخی آن را با تناسخ که در بعضی از ادیان شرقی از جمله هندوئیسم مطرح است، یکی دانسته‌اند

یکی از اختصاصات مذهب شیعه، اعتقاد به «رجعت» به‌معنای باز گشت گروهی از امت پیامبر خاتم(ص) هنگام یا پس از ظهور حضرت مهدی?، به دنیاست