تنها راه رسیدن به خداوند از طریق ائمه(ع) نیست. اساساً هر راه مستقیمی که براساس حق باشد، میتواند هدایتگر انسان به سوی حق باشد، مثلاً ندای فطرت که سرشت آدمی بر آن نهاده شده و یکی از راه های اساسی خداشناسی و سیر الی الله است همه راه های رسیدن به خداوند از لحاظ خصوصیات و کیفیت یکسان نبوده و هر کدام ویژگی هایی دارند. برخی راه ها حکم میان بُر را داشته و دارای وضوح بیش تری است. توضیح این که :
صرف نظر از آیات و روایات فراوانی که بر مقام و منزلت ائمه(ع) دلالت میکند، با رویکرد عقلی میتوان گفت:ائمه(ع) انسان های کاملی هستند که در مسیر اطاعت و بندگی خدا، عمر شریف خود را سپری نموده و به بالاترین مراتب کمال رسیده اند. اینان با در اختیار گرفتن لجام نفس اماره و طرد شیطان، بالاترین مراتب کمال را در نوردیده و به اختیار خویش به مقام عصمت رسیده و صاحب ولایت مطلقه از جانب خداوند شده اند.حال ما انسان ها باید مشکلات راه و موانع عظیمی را که بر سر راه کمال خویش داریم، با نعمت ولایت هموار نموده و با استفاده از این نعمت بزرگ الهی، زاد و توشه لازم جهت پیشرفت را به دست آوریم.آنان در عین این که مخلوق خدا و خاشع و خاضع در برابر اویند، به لحاظ منزلت بالایی که در مقام عبودیت و در مقام فنا و توحید حق دارند، نیز به خاطر جایگاهشان نزد حق، ابواب الهی و مسیر به سوی حق میباشند و از طریق این بزرگان باید، روی به سوی خدا نمود. اگر برای پیمودن مسیری بر سر دو راهی قرار گیرید که یکی پرخار و خطر و مسیری نامطمئن است و معلوم نیست شما را به مقصد برساند اما راه دیگر هموار و مطمئن و دارای اطمینان کافی است، کدام راه را انتخاب میکنید؟ یقیناً راه دوم و مسیری مطمئن به سوی کمال است.حال ائمه اطهار(ع) راهی یقینی و اطمینان بخش به سوی حق میباشند که خداوند برای هدایت بشر قرار داده است؛ در مقابل فرقه ها و اندیشه های باطلی که یا هیچ بویی از حق و حقیقت نبرده اند و یا بهره ای اندک برده اند که برای هدایت انسان کافی نیست.امامان معصوم(ع) مظهر تجلی صفات الهی هستند، یعنی صفات خداوند مانند علم، قدرت، عدالت و... در مرتبه نازل تر در وجود انسان کامل تجلی یافته است، در نتیجه انسان با شناخت عمیق از ائمه(ع) میتواند به عظمت الهی و بزرگی صفات خداوند که امامان نشانه های اویند، واصل شود.
