به نظر مى رسد که آب رسانى و سیراب ساختن موجودات زنده ، حتى کافران و حیوانات ، به هنگامى که در فشار تشنگى باشند کارى است بسیار پسندیده و در برخى شرایط واجب مى گردد و پاداش آن هم نخستین پاداشى است که در روز رستاخیز داده مى شود.
امام حسین علیه السلام در این عمل شایسته و خداپسندانه همواره پیشگام بود و در شرایطى حساس ، دشمنى را که دچار بى آبى شده بود با مرکب هایشان به دست خویش سیراب ساخت و همین طور ذوالجناح را با کوشش بسیار از حلقه محاصره دشمن عبور داد و به آب رسانید اما هنگامى که در محاصره قرار گرفت به هر صورت ممکن و آزادمنشانه در جستجوى آب بر آمد؛ با کندن چاه ؛ با اتمام حجت به مدعیان اسلام ، با فرستادن سفیر به سوى آنان و با پند و اندوز حکیمانه و نهى از شرارت و ددمنشى و سرانجام هم براى نشان دادن ماهیت بلند نظام اموى خواسته خویش را در این مورد به اندک آبى تقلیل داد و آن را هم از او دریغ داشتند
منبع : تبیان