ترفند های میوه خریدن

خانواده بزرگ انگور
 

این میوه انواع مختلفی دارد
همه میوه ها یک طرف، انگور یک طرف. همین یک میوه آن قدر مدل و طرح و رنگ دارد که حتی میوه فروش ها هم اسمشان را نمی دانند. حدود 25 تا 30 رقم انگور وجود دارد که هر کدامشان هم یک مزه منحصر به فرد دارند.
با وجود تنوع زیاد در انگور و با اینکه تقریباً همه انواع آن در ایران کاشته می شود، در بیشتر میوه فروشی ها دو یا سه نوعش را بیشتر نمی شود پیدا کرد. حتی انواع خاصی از انگور هست که در بعضی مناطق خاص و درحد یکی دو تاک کاشته می شود و اصلاً به بازار راه پیدا نمی کند. برای همین است که اسم و رسم همه شان به درد من و شما نمی خورد. اینها معروف ترین هایشان هستند که احتمال پیدا کردنشان در میوه فروشی هم بیشتر است.
انگور بی دانه قرمز: معرف حضور همه هست. جان می دهد برای اینکه خوشه اش را بکنی توی دهان و چوب هایش را در بیاوری! هم خوشگل است و هم خوشمزه و بیشتر از همه انواع دیگر توی مهمانی ها دیده می شود.
انگور بی دانه سفید: البته سفید سفید هم نیست، کمی تا قسمتی زرد و سبز است اما خیلی کمرنگ. ترشی اش از قرمز ها کمی بیشتر است.
انگور یاقوتی: دانه های ریز و سیاه به هم فشرده دارد و بسیار لذیذ است اما شستنش کار خیلی سختی است. هر چقدر هم که بشوریدش، آخرش لای دانه های فشرده اش آت و آشغال و مورچه می ماند.
انگور مهدی خانی: سبز است و دراز و کشیده و کمی هم شل و ول.
انگور عسگری: بیضی است و نرم و رنگش چیزی بین سبز و زرد است. چون هسته دارد، معمولاً کسی حوصله خوردنش را ندارد.
انگور کندری: هسته دار است اما قرمز و درشت و سفت. خیلی خوشگل است و در نتیجه بیشتر از عسگری از آن استقبال می شود.
انگور فخری: چیزی بین بیضی و دایره است و رنگش به زرد می زند. درشت و سفت است و هسته دار. مزه اش از عسگری ملایم تر است.
انگور مهری (ریش بابا): معلوم نیست چرا به اش می گویند ریش بابا؛ شاید به خاطر اینکه دراز است! خیلی کشیده و باریک است و پوست نازکی هم دارد. متخصصین می گویند از همه انواع دیگر انگور خوش طعم تر است.
ترفند های بامزه ای که برای تشخیص میوه خوب و بد در میوه فروشی به دردتان می خورد

صدای دهل شنیدن از هندوانه خوش است
 

دیده اید این آدم هایی را که می روند توی میوه فروشی، میوه ها را یکی یکی بر می دارند، نگاه می کنند، توی دستشان می چرخانند و با کلی وسواس یکی را انتخاب می کنند و توی کیسه شان می اندازند؟ جماعت بی استعداد در زمینه میوه خریدن هم دقیقاً همین رفتارها را انجام می دهند اما آخرش یک چیزی می خرند که اگر بی خیال سوا کردن شده بودند، چیز بهتری از آب در می آمد! دلیلش این است که همه چیز را می دانند الا اینکه خریدار حرفه ای در نگاه دقیقی که به میوه دارد چه چیزی را برانداز می کند. خیلی از میوه های خوش قیافه، مزه درست و حسابی ای ندارند و خیلی از خرابی ها خودشان را به این راحتی ها نشان نمی دهند. کال بودن و رسیده بودن میوه هم از آن چیزهایی است که آخرش باید با توکل به خدا از آن عبور کنیم. اینجا چند تا ترفند برای میوه هایی که معمولاً می خریم آورده ایم بلکه این بار که میوه را برانداز کردید، بدانید به چه چیزی دقت کنید.

خربزه و طالبی
 

*پوست خربزه و طالبی هر چه زبرتر، بهتر.
*خط های روی طالبی باید سبز کمرنگ باشند. خط های زرد نشانه طالبی کال است و خط های سبز تیره، نشانه طالبی مانده.

انواع خربزه
 

خربزه های زرد یک رنگ: مال ایوانکی هستند. چندان شیرین نیستند اما به همین دلیل ماندگاری بیشتری هم دارند. می گویند برای سنگ کلیه خیلی مفید است.
خربزه های راه راه: شیرین ترند و پوستشان هم نازک تر است ولی زیاد نمی شود نگه شان داشت.

انواع طالبی
 

طالبی: همین طالبی های راه راه که زرد یا سبزند، طالبی خشکه رود ساوه از همه شیرین تر است.
گرمک: زرد یک رنگ است و پوست صافی دارد. شیرین نیست اما برای رفع عطش خوب است.

گوجه
 

*قسمت ساقه گوجه را نگاه کنید؛ اگر دورش سفید بود، یعنی این گوجه تا ته اش همین طوری سفید است.
*گوجه های گرد از گوجه های تخم مرغی خوشمزه ترند.

هندوانه
 

*روش طبل و دهل و سازهای دیگر را بی خیال شوید! به نظر می آید این روش ترفند میوه فروش ها باشد برای سرکار گذاشتن مشتری ها. طبق قانون احتمال هم که حساب کنی بالاخره 50 درصد احتمال دارد حرفشان درست در بیاید. بنابراین یکی از بهترین راه ها خریدن هندوانه این است که به فروشنده اعتماد کنید و اگر بد بود، برایش پس ببرید!
*هندوانه (و خربزه) کال را می شود از ساقه شان تشخیص داد. اگر ساقه هندوانه هنوز به آن چسبیده، یعنی هندوانه نرسیده بوده و آن را به زور کنده اند. هندوانه زیادی رسیده هم پوک می شود. اگر با روش صدا و ضربه زدن حال می کنید، بدانید که هندوانه پوک صدای خفه ای می دهد. اگر هم فیزیک تجربی تان خوب است، ببینید وزن هندوانه به اش می آید یا نه. اگر کمتر از آن چیزی هست که به نظر می رسد، یعنی پوک است.

انواع هندوانه
 

هندوانه های بیضی: سبز کمرنگند اما به آن می گویند هندوانه سفید. به نام هندوانه مشهدی هم شناخته می شوند. هر چه رنگش روشن تر باشد و به سفیدی بزند، شیرین تر و رسیده تر است.
هندوانه چیتی: گرد است و راه راه. مزه اش فرق زیادی با بیضی ها ندارد.
هندوانه محبوبی: گرد است و تک رنگ، به رنگ سبز تیره. معمولاً گلخانه ای تولید می شود و طعم درست و درمانی ندارد. بیشتر به خاطر تخمه های درشتش کشت می شود.

انار
 

*پوست نازک انار نشانه رسیده بودنش است. انارهای پوست کلفت، هم خشکند، هم گس. دو راه برای تشخیص پوست نازک انار هست، یکی اینکه برآمدگی دانه های انار را بشود از روی پوستش لمس کرد و دیگر اینکه گلوی تاج انار (جایی که تاج به خود انار وصل می شود) باریک باشد. تاج انار هر چه کمر باریک تر باشد، بهتر است. انارهایی که تاجشان مثل یک استوانه است، پوست کلفتی دارند و هنوز کالند.

انواع انار
 

همه انار ساوه را به عنوان بهترین انار می شناسند اما انار شیراز و یزد را هم امتحان کنید، شاید نظرتان عوض شد.

موز
 

*پوست نازک موز یعنی رسیده. راه تشخیصش هم این است که ببینید سرش راحت کنده می شود یا با مصیبت. اگر سخت کنده شود یا پوست خود موز را هم همراهش بکند، یعنی نرسیده.
*موزهای خال خالی حسابی رسیده اند و جان می دهند برای خوردن در همان لحظه. نگران نباشید، تویشان سفید است. اما موزهایی که یک قسمتشان تیره است، له شده اند و تویشان هم سیاه است.

سیب
 

*پوست سیب باید صاف و کشیده باشد و روغنی.
*ساقه سیب رسیده را اگر بپیچانید، راحت کنده می شود.
*سیب قرمز باید سفت باشد، طوری که اگر فشارش بدهید، تو نرود.

هلو و شلیل
 

فقط از روی ظاهرشان می شود فهمید خوبند یا نه. مواظب نقاط شل و تیره روی پوست باشید که نشان دهنده خرابی داخلی اند. کرک روی هلو گولتان نزند.

انواع هلو
 

انجیری: از هلوهای گرد خوشمزه ترند اما مقدار گوشتشان کم است.
زرد: سفت و ماندنی اند اما خیلی شیرین نیستند.
سبز: به اش هلوی حاج کاظمی هم می گویند.
کاردی: قرمز است و خوشمزه و خوش قیافه.
هسته جدا: کم آب است و مزه هم ندارد اما برای مهمانی خوب است. برای اینکه آب هلو از آرنج خودتان و مهمان ها نچکد!

انواع شلیل
 

شبرنگ: قرمز است و درشت و تو دل برو اما از مزه خبری نیست.
شمس: سبز است و هسته جدا. ریز است اما خوشمزه.
رفعتی: قرمز است اما نه به خوشمزگی سبزها، هسته اش هم جدا نیست.

پرتقال و نارنگی
 

*هر چقدر پوست پرتقال و نارنگی و فک و فامیل هایشان نازک تر باشد، شیرین تر و آبدارترند. نشانه پوست نازک در این میوه ها پوست صاف و کشیده است. نارنگی و پرتقال هایی که رویشان نقطه های فرو رفته زیاد دارند، یا کنار ساقه شان چین های عمیقی هست، یعنی پوست کلفتی دارند.
*نارنگی رسیده ساقه اش راحت جدا می شود، نه اینکه پوست نارنگی را هم با خودش بکند.

انواع پرتقال
 

تامسون: همان پرتقال هایی که بچه دارند! ته پرتقال را که نگاه کنید، معلوم است. تامسون شیرین است.
رسمی: هسته دارد اما خیلی خوشمزه است.
والنسیا: بد پوست است اما اگر حال کندن پوستش را داشته باشید، خیلی آبدار و خوشمزه است.

انواع نارنگی
 

یافا: ریز است و هسته دار و بسیار شیرین. به درد مهمانی نمی خورد.
رسمی: شیرین نیست اما قیافه خوبی برای سبد میوه دارد.
ژاپنی: پیش رس است و قبل از نارنگی های دیگر توی بازار می آید. شیرین است اما نه خیلی.

داروخانه وارداتی
 

محمد مهدی حاجی پروانه
شما وقتی داروخانه می روید و تقاضای یک قرص ویتامین فلان و شربت و محلول ویتامین بهمان می کنید، نهایتاً دو انتخاب دارید؛ «ایرانی» و «خارجی»؛ اما وقتی وارد میوه فروشی می شوید و مثلاً سراغ یک نوع میوه حاوی ویتامین ث را می گیرید هزاران انتخاب در مقابل شماست؛ از انواع مرکبات بگیرید تا گوجه فرنگی و آناناس. شکر خدا به تعداد میوه های مورد نظرتان هم n به توان n انتخاب دارید؛ از درجه سه تا درجه یک. از ایرانی باغ های دوروبر تا ایرانی وارداتی و از میوه چینی تا میوه صادره از شیلی و ونزوئلا. این شاید بزرگ ترین فرق داروخانه و میوه فروشی باشد. اما خب نرخ میوه ها در میوه فروشی ها مثل نرخ طلا در بازارهای جهانی بالا می رود و همین قیمت ها مثل اثر انگشت آدم ها هیچ وقت با هم نمی خواند.
برای همین، میوه خریدن شاید یکی از معدود عملیاتی باشد که برای رسیدن به تکنیک های موفقیتش باید تمام محدوده جغرافیایی منزل را طی کرد و هر بخش خریدش را از جایی خاص سراغ گرفت. یک قانون نانوشته در میوه فروشی ها هست که می گوید: «هیچ دو میوه مرغوب و ارزانی یک جا با هم جمع نمی شوند»؛ این جوری، چشمتان بعد از مدت کوتاهی خودش یاد می گیرد که جلوی کدام میوه فروشی پایتان را شل کند و کجا به سان یک دونده دوی 100 متر از محل کلاه گذاری دورتان کند.
هر چند که همین جوری اش هم میوه های وارداتی آن قدر زیاد شده اند که کشاورز وطنی به خاک سیاه بنشیند و راضی شود که 17 کیلو سیب مرغوب باغ های ارومیه اش را یکجا و در گونی های پلاستیکی در جاده به حراج بگذارد و به بهایی کمتر از کیلویی 170 تومان بدهد دست خلق الله.

میوه درشتش خوبه!
 

برعکس تمام آدم هایی که وقتی می روند داخل میوه فروشی دوست دارند خودشان میوه را انتخاب کنند و تا می توانند سالم تر و رسیده ترهایش را انتخاب کنند، همیشه دنبال مغازه هایی می گشتم که خود مغازه دار پلاستیک را دستش می گیرد و در هم میوه را می ریزد داخل پلاستیک و بعد درش را گره می زند و می دهد دستت چون یکی از بزرگ ترین مشکل هایم در میوه خریدن این است که اگر بخواهم خودم میوه را جدا کنم دو ساعت کله ام را درون ظرف میوه ها می کنم تا آنهایی را که از همه بهتر به نظر می رسند جدا کنم و این کار چند برابر آدم های معمولی برایم زمان می برد. از طرفی وقتی هم میوه را می بری خانه، اگر هم میوه نامرغوب قاتی اش بود می توانی خیلی راحت تقصیر را گردن مغازه دار بیندازی و بگویی که «درهم بود، تقصیر من چیه؟»، البته همیشه تجربه اول میوه خریدن با یک سری حال گیری همراه است؛ به خاطر اینکه هر چقدر هم که تمام هوش و استعدادت را در انتخاب میوه ها بگذاری باز هم وقتی می روی خانه یک چند تا ایراد از میوه خریدنت می گیرند و بعدش هم می گویند: «نه، هنوز این کاره نشده ای!».
منبع:همشهری جوان، شماره 239