شرکت میس‌فیت (Misfit) با ایده‌های که خلق کرد به‌صورت چشمگیری مشکلات ناشی از ضایعات میوه‌ها را برطرف می‌کند و با استفاده از این میوه‌های اصطلاحاً بی‌ریخت هزینه‌های ناشی از اتلاف را کم می‌کند و هم با تولید نوشیدنی‌های خوشمزه امکان هدر رفتن این حجم عظیم از مواد مغذی را کاهش می‌دهد. در ادامه با بنیتا همراه باشید.
یکی از چهره‌های محبوب در صنعت نوشیدنی‌ها مسلماً آبمیوه‌های سردِ پرس‌شده هستند اما نسبتاً از تازگی‌شان کاسته شده است. اگر گریزی به سال‌های قبل بزنیم فقط آبمیوه‌های سبز (Green juices) بودند که در مغازه‌ها یافت می‌شدند؛ اما ظاهراً امروزه مشتریان، گزینه‌های گسترده‌تری در دسترس دارند و چندین نوع نوشیدنی در فروشگاهِ محل زندگی‌شان و حتی شرکت تولیدکننده نوشیدنی مورد علاقه‌شان در دسترسی‌شان هست. مشکلی که امروزه دیده می‌شود و با وجود اینکه زیاد به آبمیوه‌های خنکِ پِرس‌شده ربطی ندارد، اشباع بازار با این نوع نوشیدنی‌ها است.
شاید انحصارگرایی تردیدی در تولید آبمیوه‌های جدید به وجود آورد اما میس‌فیت با سرمایه‌گذاری در انواع دیگری از نوشیدنی‌های خنک این شک را منتفی کرده است. همان‌طور که در سایت شرکت اشاره شده «میس‌فیت تنها شرکت آبمیوه نیست» با بررسی و تحقیق در پی پویایی کسب و کار خود می‌باشد. میس‌فیت نمی‌خواهد تنها یک برند آبمیوه باشد بلکه این شرکت برای ارائه راه‌حل در مورد مشکل جهانی یعنی میوه‌ها و مواد غذایی تلف شده ساخته شده است.
میس‌فیت در تولید آبمیوه‌های پرس‌شده‌ی خنکِ خود از 70 تا 80 درصد مواد دورریز استفاده می‌کند و این در حالی است که میوه و سبزیجاتِ به اصطلاح بد قیافه (میوه‌هایی که رنگ و سایز و شکل نسبتاً ناجوری دارند) و به علاوه خوراکی‌های دور ریختنی از بسته‌های خوشگل مواد غذایی مثل هویج که در فرآیند چینش دور ریخته می‌شوند استفاده می‌شود. میس‌فیت اعتقاد دارد که شرکتش از تولید محصولات خوشمزه لذت می‌برد اما قسمت مهم مأموریت آن‌ها بر جلوگیری از اتلاف ناشی در بخش کشاورزی تمرکز دارد.
نتیجه یک تحقیقِ فراگیر نشان می‌دهد که فقط در ایالات متحده هرساله بیش از 20 میلیارد پوند از مواد خوراکیِ تازه و با ارزشِ تولیدشده تلف می‌شوند و به نظر می‌آید دلیل آن عدم جذابیتِ آن‌ها برای مشتریان هست. بیش از هزاران پوند از مواد تلف شده‌ی با ارزش، زمین‌های دفن زباله را پرکرده‌اند که مسلماً عواقب دردناکی دارد. خوراکی‌های تلف‌شده سالانه 218 میلیارد دلار به اقتصاد آمریکا ضرر وارد می‌کند و 21 درصد از کل حجم زمین‌های زباله ما را اشغال می‌کنند که در بلندمدت این بحران عواقب اقتصادی، زیست محیطی و انسانی قابل توجهی را به همراه خواهد داشت.
خانم «یانگ» و آقای «وانگ» زمانی که در دانشگاه در حال تحصیل بودند متوجه این مشکل شدند و از اینکه هرروزه شاهد اتلاف مواد خوراکی بودند تصمیم گرفتند میوه‌ها و مواد خوراکی به اصطلاح بی‌ریخت را برای تولید محصول خود بکار ببرند.
آقای وانگ می‌گوید معلوم است که شما حسی که در نگاه کردن به میوه و سبزیجات دارید مطابقاً همان حس را زمانی که به بطری نوشابه نگاه می‌کنید ندارید همچنین اگرچه علیرغم طبقه‌بندی‌هایی که بر میزان خلوص آبمیوه‌ها وجود دارد، شما از کجا خواهید دانست که تمامی عناصر محتوای آن را مصرف کرده‌اید؛ بنابراین آن‌ها شروع به جمع‌آوری قیمت محصولاتی که با عنوان دورریز شناخته می‌شدند کردند و او با آبمیوه‌گیری خوابگاه، آزمایشاتی انجام داد سرانجام بعد از تلاش زیاد مقداری پول به دست آوردند و این‌گونه شرکت آن‌ها متولد شد.
میس‌فیت اساساً از واشنگتن شروع شد؛ جمع‌آوری مواد خام از منابع متنوعی مثل کشاورزانِ محلی تا توزیع‌کنندگانِ ملیِ مواد خوراکی صورت می‌گیرد. زمانی که اساس کار صرفاً بر پایه‌ی محصولات بدقواره بسته می‌شود یافتن محصولاتِ دورریز تأثیر مضاف عظیمی بر کسب آن‌ها خواهد داشت. آقای یانگ اشاره می‌کند وقتی شما مشکلی را از سطوح مختلفی که به صورت زنجیر به هم وصل شده‌اند را با راحلی مناسب حل کنید بسیار کارا خواهد بود.
میس‌فیت واقعاً با نام پرآوازه و برند خود جولان می‌دهد و در جهات زیادی شرکت سرکش و دارای ویژگی‌های متضادی است که همه به دلیل بهتر شدن آبمیوه‌های فریبنده‌اش نسبت به قبل هست، هرچند که شرکت‌های رقیب ادعا دارند که میس‌فیت شدیداً ضدِ پاکی آبمیوه عمل می‌کند. خانم یانگ توضیح می‌دهد در ابتدا بیشتر مردم فکر می‌کردند که ما یک برند ضعیف هستیم و فرهنگ غالب بر نوشیدنی‌های خنک را درک نمی‌کنیم ما حس یک آبمیوه‌ی پاک که عاری از مواد مغزی است را با عنوان نوشیدنی پیشنهادی نداریم اما آبمیوه‌ها پس از پنج روز مقداری از وزن خود را از دست می‌دهند و این چیزی نیست که شرکت ما به دنبال آن باشد؛ ما به دنبال سلامتی و توانایی جسمانی هستیم. علیرغم این محدودیت‌ها ما نیروی جدید کاری را استخدام می‌کنیم حتی ما افرادی که محدودیت‌هایی برای کار کردن دارند مثل افراد بی‌خانمان را قبول می‌کنیم. همه این‌ها برای رسیدن به این فلسفه است که همه افراد و همه اشیاء یک ارزش ذاتی دارند؛ از انسان گرفته تا سیبِ له‌شده.
اما چیزی که ما را به سؤال اصلی برمی‌گرداند: آیا واقعاً این آبمیوه‌ها ارزش غذایی دارند؟
باید گفت درست است که آن میوه‌ها ابتدا خاکی و کمی لهیده بودند و ممکن است این میوه و سبزیجات دورریز به اندازه کافی مثل آن‌های دیگر خوشمزه نباشند. آقای وانگ می‌گوید ما یاد گرفتیم که یک تفاوت واقعی بین ظاهر و ارزش وجود دارد. هویجی که به نظر بی‌ریخت است به همان اندازه هویج معمولی خوشمزه هست و متعلق به سطل زباله نیست و ما آن را خواهیم نوشید.
می توانید یک نگاهی هم به "5 میوه پاییزی که بدن شما را سم زدایی می کنند" بیندازید.
