به گزارش ایسنا، این نویسنده و استاد ادبیات 19 اردیبهشت‌ماه در نخستین همایش ملی «زبان، فرهنگ و ادبیات بختیاری» اظهار کرد: تاکنون هیچ قوم بختیاری نبوده که شیفته شاهنامه نباشد. در لرستان قوم بختیاری در میان کودکان خود ابیات شاهنامه را دل‌پسند بر زبان می‌خوانند.
او افزود: زبان همچنان آیینه فرهنگ است و یکی از نیرومندترین و پایدارترین هنجارها و زنده‌ترین و پویاترین پدیده فرهنگی محسوب می‌شود که متاسفانه به آسانی دست‌خوش دگرگونی قرار می‌گیرند.
کزازی با اشاره به اینکه در زبان فارسی با ویژگی پارادوکسیکال روبه‌رو هستیم، تصریح کرد: فرهنگ باید پایدار بماند بنابراین هر چه ناب‌تر بماند ارزنده‌تر و برازنده‌تر خواهد بود.
این نویسنده ادامه داد: ایران سرزمین هزاره‌های جنگ، آشوب و خونریزی نبوده بلکه هزاره‌های فرهنگی، اندیشه‌ای و هنر است.
وی با اشاره به اینکه در شاهنامه، ایرانیان در برابر تازش دیگران همواره ایستاده‌اند، تاکید کرد: مردمی که فرهنگ و گویش خود را بیش از پیش پاس داشته‌اند بدون شک فرهنگی بسیار درخشان دارند.
کزازی با بیان اینکه ایران بهشت زبان‌شناسی تاریخی است، خاطرنشان کرد: در جغرافیای کنونی دو همسایه با یکدیگر با زبان و گویش متفاوت سخن می‌گویند که متفاوت بودن تیره‌ها و فرهنگ‌ها یک سرمایه و گنجینه محسوب می‌شود، در صورتی که زبان بختیاری‌ها بیش از دیگر ایرانیان پاس داشته شده است که نشان از اهمیت آن‌ها به زبان و گویش خود است.
او در ادامه تاکید کرد: کسی که شاهنامه را گرامی دارد به ناچار ایران را گرامی داشته است از همین رو ایرانی با شاهنامه پیوند داشته و دلبستگی خاصی نسبت به آن دارد.
وی بیان کرد: در روزگاری زندگی می‌کنیم که فریادهای پرآشوب، ناپایداری و فروپاشی‌ها دم به دم وجود دارد و همانند آن‌ها در هیچ کجای تاریخ جهان دیده نمی‌شود، روزگاری که پایداری و ماندگاری در آن زشت و گناه شمرده می‌شود.
این پژوهشگر زبان و ادبیان فارسی با اشاره به اینکه پدیده زیان‌بار و ویرانگری به فرهنگ راه یافته است، گفت: کم نیستند افرادی که اگر به زبان و گویش بومی سخن بگویند مانند این است که کاری ناشایست انجام داده و آن را مایه شرمساری می‌دانند.
کزازی افزود: کسی که علاوه بر آموختن زبانی شیوا، دل‌آویز و شورانگیز، زبان و گویش بومی خود را یاد بگیرد ارزشی دوچندان دارد.
او با اشاره به اینکه هر زبانی دروازه‌ای به جهانی دیگر است، تصریح کرد: کودکی که زبان بختیاری را فراگرفته به جهان بختیاری آمیخته می‌شود.
کزازی همچنین گفت: یک لغزش بسیار بزرگ که در بسیاری از شهرها و در میان تیره‌های ایرانی رواج دارد این است که زبان‌ها و پویش‌های بومی در برابر زبان فارسی هستند که این امر موجب ستیز با یکدیگر می‌شود، در صورتی که زبان‌ها و گویش‌های بومی در برابر زبان پارسی نبوده بلکه در کنار آن‌ها قرار دارد.
این نویسنده اظهار کرد: زبان پارسی برای همه افراد از هر تیره و فرهنگ و گویش، گرامی و گرانمایه است و مرگ واژگان را نباید دست کم گرفت که با مرگ واژگان، زبان از بین می‌رود و در صورت از بین رفتن زبان، فرهنگ، اندیشه، جهان درون و انسان از بین خواهد رفت.
کزازی با بیان اینکه لازم است زبان بختیاری را به فرزندان و نوادگان خود بیاموزیم، بیان کرد: در صورتی که این زبان به فرزندان آموخته شود پابرجا خواهد ماند.
او خاطرنشان کرد: ایرانی بودن را باید در گفتار، زبان، فرهنگ و کنش خود نشان داد، بسیاری از افراد در شناسنامه خود ایرانی هستند در صورتی که از ایرانی بودن دور هستند، که با وجود شایسته بودن تمام اقوام ایرانی، لازم است این سرزمینی که خدا آفریده با گویش‌ها و زبان‌های مختلف حفظ شود.
