روشن‌فکری

 در خدمت و خیانت روشنفکران وطنی

چکیده: در گذشته، روشن فکران «وجدان بیدار» و «زبان گویا» ی جامعه بودند و، بر این اساس، خود رسانه ای مؤثر بودند و هر نظام حاکمی به دنبال سرکوب روشن فکران یا تحت کنترل درآوردن آنها بود

«بازی با کلمات » عنوان سخن رانی خشایار دیهیمی در نقد مقاله «روشن فکری و دین داری » از کتاب رازدانی، روشن فکری و دین داری عبدالکریم سروش است

چکیده: آقای علیخانی، معتقد است ساخت دولت ایدئولوژیک، بعد از انقلاب اسلامی، به مرور موجبات بروز بحران در جامعه را فراهم کرد .

از نظر آقای جهانبگلو موج چهارم روشن فکری، ایدئولوژیک نمی اندیشد و خصیصه بارز آن، نقادی است . روشن فکر باید برای حقیقت زندگی کند و هیچ نسخه ای نپیچد و دائم پرسشی نو درافکند و تلاطم در جامعه ایجاد کند . روشن فکر باید جهانی شود و به روز باشد وگرنه به سرعت کهنه می شود .

به عقیده آقای عبادیان، روشن فکر از فعالیت مستقیم تولیدی جداست و به همین دلیل از جامعه فاصله دارد و منتقد آن است; بنابراین زبان جداگانه ای پیدا می کند . روشن فکر ایرانی بیشتر صبغه سیاسی پیدا کرده و در نسبت با حکومت ها تعریف شده است . بزرگترین مشکل ما در ایران خودمداری است .

به نظر آقای پیمان نقد جریان روشن فکری ضروری است و موجب پیشرفت آن می شود . از نظر ایشان جریان روشن فکری از نقد گریزان است; زیرا تولید اندیشه ندارد و در عمل نیز نمی تواند به آنچه می گوید پای بند باشد و سخت خودمحور است و برای کسب قدرت تلاش می کند .

گفت وگو با علیرضا علوی تبار، حاتم قادری، امیر رضایی و علی قاسمی

چکیده: از نظر آقای جهانبگلو روشن فکر به هیچ قیدی مقید نمی شود و روشن فکر دینی ترکیبی متناقض است . چهار نسل از روشن فکر در ایران پدید آمده است و نسل چهارم در پی فهم دنیای جدید و همراهی با سیر جهانی شدن هستند . به نظر ایشان، نسل چهار خشونت پرهیز و اهل گفت وگو هستند .

این مقاله به بیان ارتباط میان روشن فکر و دین می پردازد، و با اشاره به زادگاه اصلی واژه روشن فکری، که فرانسه قرن هیجدهم است، عدم توجه روشن فکران ایرانی را به ساخت های اجتماعی موجود در زادگاه این واژه، موجب ناکامی و انحراف جریان روشن فکری در ایران می داند