عثمان

در دو مقاله قبلی به چهار حزب زمان امام(ع)اشاره شد; اینک احزاب دیگر:

پس از قتل عثمان، مردم به صورت طبیعی با استقبال و علاقه فراوان، با حضرت علی علیه السلام بیعت کردند؛ امّا فضای سیاسی کشور اسلامی، با یک سلسله توطئه ها و فتنه ها آشفته گشت و برخی از چهره های بارز جاه طلب و مقام پرست، به کارشکنی در برابر حکومت قانونی و مردمی و عدالت گستر علی علیه السلام پرداختند و بلوای جنگ جمل و سپس جنگ صفین و خوارج را برپا کردند.

در چهار گفتار گذشته تحت عنوان «حکومت و عدالت »نظریات کلی نهج البلاغه را در مساله حکومت و مهمترین وظیفه اش یعنی «عدالت »منعکس کردیم

«محمدبن ابی حذیفه»، از صحابه ی رسول اکرم صلی الله علیه و آله و فرزند ابوحذیفة بن عتبة بن ربیعة بن عبد شمس بن عبد مناف قریشی است که در مهاجرت پدر و مادرش به حبشه در آنجا به دنیا آمد

پایان خلافت عثمان با بحرانی همه جانبه روبه رو شد و به کشته شدن او و تفرقه امت اسلامی منجر گردید. کتاب های تاریخی از این بحران با نام «فتنه » یاد می کنند که یادآور سرگردانی امت اسلامی و مناقشات بزرگان صحابه است

مقاله حاضر که ترجمه فصل اول از کتاب «المؤرخون العرب و الفتنة الکبری » می باشد به بحث و بررسی بحرانی می پردازد که در پایان خلافت عثمان، امت اسلامی را فرا گرفت.

سعدبن ابی وقاص (از تیره قرشی بنی زهره) از سابقین در اسلام در مکه و از اصحاب نامدار پیامبر اسلام به شمار می رود

بصره یکی از اولین مناطقی است که اعراب مسلمان برای سکونت انتخاب کردند. بنای آن در سال 14ق عهد خلافت عمر بن خطاب به دست عتبة بن غزوان مازنی (متوفی 16ق / 637م) گذاشته شد(1). این شهر که در ابتدا به صورت پنج یا هفت دهکده جدا از هم بود، در جنوب بین النهرین، نزدیک شهر باستانی خریبه واقع شده بود(2).

بنیاد پژوهشهای اسلامی، گروه تراجم و انساب