من

قرآن مجید نسخه شفابخش جان های دردمند، از جانب خداوند سبحان است: وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَه لِّلْمُؤْمِنِینَ وَلاَ یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إَلاَّ خَسَارًا[1] که توسط پیامبری مهربان و فداکار، بر جان های حقیقت طلب و عاشق، رسانده شد

آیه اوّل در سوره مبارکه هود است:

در روز قیامت هر کسی زیر علم کسی می آید: «یوْمَ ینْفِخُ فِی الصّوُرِ فَتَأتُونَ افْواجاً»[1] گروه گروه و صنف صنف می آیند. چرا؟ برای این که شاهد اعمال خویش باشند. قرآن شریف دسته هایی را به دو صنف کلی تقسیم کرده، می فرماید عده ای بهشتی و گروهی جهنمی هستند:

نیایش، کلید عشق و آرزوی مشتاقان است. نیایش، محفل نورانی عاشقانی است که درد عشق را به وسیله آن درمان می‏کنند. نیایش، بستری روحانی است که به وسیله آن تمام حجاب‏ها بین انسان و حضرت محبوب در هم می‏ریزد و نقطه اتصال بین آنان و دوست است. و بالاخره نیایش، آرزوی دل مشتاقان و تنها امید محبان و پرچم عبودیتِ آزاد مردانی است که شعارشان این است:

دانشمندان و فلاسفه الهی معتقدند غیر از موادی که جسم انسان را تشکیل می‏دهد، حقیقت و گوهر دیگری در آدمی نهفته است که از جنس ماده نیست، اما بدن آدمی تحت تأثیر مستقیم آن قرار دارد.

یکی از ویژگی‏ های طبیعت انسان، اجتماعی بودن اوست. بدین لحاظ آدمی هر چند به جهتِ برآوردن حوایج شخصی و انجام امور روزمرّه نیازی به دیگران نداشته باشد و شخصاً از همه امکانات لازم برای رفاه و آسایش در سطح عالی برخوردار باشد، باز همواره علاقه‏ مند است که در کنار خانواده، مردم و جامعه زندگی کند

یکی از مسائلی که در اسلام، توجه زیادی به آن شده، موضوع «مشورت» است. خداوند تبارک و تعالی در قرآن پیامبرش را به انجام مشورت، توصیه می‏کند؛

بدون شک عوامل مختلفی در ساختن شخصیت انسان مؤثر هستند که از مهم‏ترین آنها مسئله همنشینی و دوستی و معاشرت است. این عامل از چنان اهمیتی برخوردار است که اسلام فرموده: «المَرْءُ عَلی دینِ خَلیلِهِ فَلْیَنْظُرْ أَحدُکُمْ مَنْ یُخالِل؛ آدمی بر دین و روش همنشینِ خود است پس باید ببینید که با چه کسی دوست می‏شود.»[1]

همه افراد به نحوی در تلاش هستند تا به آرزوها و خواسته ها و اهدافی که در سر دارند دست پیدا کنند، برخی به اهداف خود دست پیدا می کنند و برخی دیگر در حسرت رسیدن به آنها عمر خود را سپری و در نهایت با کوله باری از شکست این دنیای خاکی را ترک می کنند.

خداوند متعال در سوره شمس، هفت و به تعبیری یازده سوگند می خورد؛ بعد نتیجه می گیرد که تمام آسمان و زمین، خورشید و ستارگان و شب و روز، همه خلق شده اند تا انسان رستگار و به سعادت برسد.