وحی

نویسنده این مقاله، با نقد نظریه تفکیک دین ذاتی و دین تاریخی، قائل است که این تفکیک نه درست است نه مطلوب . دین ذاتی مورد تایید شواهد شناخت شناسانه و هرمنوتیکی نیست . پس تنها دین تاریخی است که باقی می ماند و همین، تقدیر بشر است .

آراء اهل المدینة الفاضله، ابونصر فارابی، وفات 339 ه. ق، دکتر علی بولحم، چ اول، بیروت، دارمکتبة الهلال، 1995 م، ص 111 109

مسئله «وحی» از مباحث مهم کلامی است که هرچند در آثار متکلّمان، فلاسفه و عرفا به آن اشاراتی شده است، اما این بحث به طور مستقل و صریح در آثار پیشینیان مطرح نبوده، بلکه طرح و شکوفایی آن را در دوره معاصر و بیشتر توسط روشن فکران دینی شاهد هستیم

ایران، 15 ، 17 ، 18 ، 20 و 25/12/79

نوشته شده : ولی اللّه عباسی(1)

معرفت دینی، یکی از موضوعات در خور تامل روزگار ما است. نگاهی به تاریخ این موضوع نشان دهنده سرنوشت پرفراز و فرود آن در حیات و تاریخ انسان است

مطالعات هیوم در فلسفه دین، در پی سنجش دلایل اقامه شده بر درستی عقاید دینی و بررسی علل پدیده ای به نام دین، در تاریخ و اجتماع است

شورای عالی واتیکان در سال 1870 اساسنامه ای تدوین کرد که در ماده اول از فصل دوم آن آمده بود: «اگر شخصی بگوید که خدای واحد حقیقی را که خالق و خداوند ماست نمی توان با نور عقل طبیعی انسان از روی چیزهایی که خلق شده اند، به طور قطع شناخت، چنین شخصی ملعون باد.» (1)

یکی از مهم ترین دغدغه های فکری و دینی بشر در طول تاریخ، مسأله «عقل و وحی» و سازگاری یا ناسازگاری این دو با هم بوده است. تا جایی که نوشته های تاریخی و فلسفی نشان می دهند، فیلون اسکندرانی (20 ق. م 50 م) اولین فیلسوفی است که در باب ارتباط آموزه های دینی یهود با تعالیم فلسفی اندیشید و در عقلانی کردن معارف یهودی کوشید.(1)

گروه بازنگری کتاب های معارف مؤسسه امام خمینی قدس سره