اخلاص

در شماره پیشین ذیل عنوان (زن و عرفان) پس از تعریف عرفان نظری و عملی و نگاه عارفان به زن به مبانی عرفان و سیر و سلوک اشاره شده که با توجه به آن مبانی، زن این استعداد و قابلیت را دارد که در مسیر سلوک گام بر دارد چنان که مردان نیز در مسیر سلوک گام بر می دارند حال سؤال این است که اگر انسانی بخواهد این سیر را آغاز کند نقطه شروع آن سیر کجاست و پایان آن ...

دوباره ماه خون فرا می رسد وعاشقان، گرد شمع حماسه عاشوراییانجمع می شوند. در این میان، ذکرموضوعات و ویژگیهایی که سبببلندی جایگاه آن حماسه سازان درسال 61 هجری شد، برای رهروان وعاشقان مکتب حسینی علیه السلام خالی ازلطف نیست

«اگر بگوییم مقام تبلیغ اسلام، رساندن پیام اسلام به عموم مردم، معرفی و شناساندن اسلام به صورت یک مکتب، از مرجعیت تقلید کمتر نیست، تعجب نکنید . مقامی است در همان حد .» (1)

بهترین حالت و جلوه انسان، ذکر و یاد خداست. روح همه طاعات و عبادات و ارزش های اسلامی را، یاد خدا تشکیل می دهد. از نظر اسلام، بزرگ ترین قدرت روحی و معنوی انسان و تنها عامل سعادت و کمال او، توجه به خدا و اشتغال به یاد اوست سکوت و خاموشیِ مؤمن باعث افزایش تفکر و اندیشه اش می شود حضرت امیرامؤمنین(ع) در مدح گروهی از مؤمنان فرموده اند:

من مشرق المجد و الرسالة بزغ فی ربوع الحجاز و هجیرها المتوقد نور ساطع یشیق جلباب الظلام الحالک، فی فبس من النور الالهی المشرق، و لحن ثائر من الحان الوجود، و مثال للقداسة الطاهرة

«الصَّبْرُ عِنْدَ الصَّدْمَةِ الْأُولی» صبر آن بود که به حال اوّل کند؛ یعنی چون سختی به وی رسد، به نفس و مال صبر کند نه آن که اندوهگین ایستد و آن چه تواند کردن از فریاد و هرزه بکند و خدای تعالی را بیازارد و چون آتشِ حدّتش فرو نشیند، گوید: من صابرم.

عمل کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می کنند، همچون باغی در نقطه ای مرتفع است که با ریزش باران درشت، دو برابر ثمر دهد .

از مدت ها پیش دنبال فرصتی می گشت تا دور از هرگونه هیاهو ساعتی را با فراغت بال، با خدای خود مناجات کند . آسمان چشم را به اشک توبه و ندامت بشوید و سراچه ی دل را به آه سینه غبار روبی می کند .

با وجود اینکه سوره های قرآن کریم، هر کدام دارای ارزش و فضیلتی هستند و خواندن آنها قلب انسان مؤمن را روشن میگرداند و همه آنها موجب هدایت و سعادت انسان میشوند، امّا در «اثر» یکسان نیستند، برخی از سوره های قرآن کریم، دارای آثاری خاص و فضیلتی برتر میباشند.

در فطرت و نهاد انسان حس خداجویی می درخشد و عشق به او تبلور دارد. این میثاق الهی در همگان به ودیعت گذاشته شده و این پیمان ربّانی با روح وروان آنان آمیخته گردیده است، ولی گاهی در اثر غفلت غباری آن را می گیرد و یا به علت گناه و عصیان از بین می رود